FanFic.nl

Het Nieuwe Meisje

Hoofdstuk 18: De Pannenkoekenwedstrijd

Nevermore en Patricia waren druk bezig voor de opdracht die ze moesten doen voor de club. Maar momenteel werden ze afgeleid door een pannenkoekenwedstrijd van Appie en Jeroen. Wat opzich een hilarisch gezicht is, maar uiteindelijk toch vreselijk irritant.

"Ik ga jou helemaal afmaken", zei Appie. "Dream on Appie, prutser die je er bent, ik weet dat dit nu eenmaal niet jou sport is", zei Jeroen. Nevermore giechelde. Dit was zeker haar sport. Zo veel mogelijk eten als maar kon. In haar dorp waar ze een tijdje had gewoond met haar pleegouders voor ze een kindje kregen, was er een keer een etenswedstrijd. Zij had gewonnen.

"Trudie schiet alsjeblieft op met die pannenkoeken, ik wordt gek hier!", riep Patricia geirriteerd. "Oh ik niet hoor, ik daag jullie beiden uit", zei Nevermore grinnikend. Joyce kwam erbij zitten en keek verbaasd op toen ze ons zo zag zitten. "Wat is er aan de hand?", vroeg ze. "Pannenkoekenwedstrijd, Nevermore gaat ze inmaken", zei Patricia grijnzend. "Nee echt, weet je het zeker, bijna nietmand kan zoveel eten als Appie en Jeroen", zei Joyce. "Nou dan heb je haar nog niet zien eten hoor", zei Patricia.

"Tss, sorry hoor, dit is een mannensport", zei Appie sarcastisch tegen Nevermore die deed alsof ze gekwetst keek maar zich snel herstelde. "Ben je bang Appie, bang om te verliezen van een meisje", zei Nevermore alsof ze bezorgd was. "Trudie!", riep Patricia nog een keer. "Ja, ik kom al, hier zijn de pannenkoeken, succes ermee", zei Trudie.

"Oke, je mag mee doen", zei Jeroen. "Mooi, want geloof me als ik zeg dat ik een waardige tegenstander ben", zei Nevermore die een glaasje water in schonk voor zichzelf. De bel van het huis Anubis ging, maar dat negeerde Nevermore. Ze was zo gefocust op de pannenkoeken. "Oke, op 3 en dan gaan we beginnen", zei Patricia. "1, 2, 3!", riep ze.

Aten, dat deden ze. Nevermore duwde al haar 2e pannenkoek naar binnen toen er niemand minder dan Wolf binnen kwam. Jammer, nu eerst pannenkoeken wedstrijd. Ze had een eer te behalen. Ze zag dat Wolf geamuseerd toe keek terwijl Joyce hem uitlegde wat er aan de hand was.

"Go Never go!", zei Joyce enthousiast. "Je kan die twee uilenballen inhalen, ik weet het, hier nog wat poedersuiker", zei Patricia die wat poedersuiker over de pannenkoeken van Nevermore strooide en wat slagroom deed op die van Jeroen die aan zijn vijfde pannenkoek was begonnen. Appie aan zijn zesde en Nevermore was net aan haar zevende begonnen en zat nog lang niet vol.

Appie was de eerste die trager begon te eten. "Wat is er Appie, zit je vol", zei Nevermore met volle mond. "Never dat gaat goed", zei Patricia aanmoedigend. "Nee hoor, ik neem alleen even een pauze", zei Appie kreunend en steunend. Jeroen die at nog wel, maar zo mogelijk nog langzamer dan Appie. Appie stopte nog een hap in zijn mond die hij per direct weer uit spugde. "Gatverdamme!", riep Patricia toen Appie naar de wc rende. Jeroen wreef over zijn buik en schoof het bord vol pannenkoeken van zich af. "Ik kan niet meer", zei hij. "Niet meer?", vroeg Nevermore verbaasd. Hij schudde zijn hoofd. "En de winnaar is Nevermore!", riep Patricia enthousiast.

"Go Never, go Never, go Never", zongen Patricia en Joyce en Nevermore deed mee met hun vreugdedansje. "Wat kan jij eten zeg", zei Wolf grijnzend. "Dit is nog niks", zei Nevermore grijnzend en ze goot wat water naar binnen. "Waarvoor kom je eigenlijk hier, we hadden toch niks afgesproken", zei Nevermore. "Dat klopt, maar ik wilde je gewoon even zin", zei Wolf.

Appie kwam weer binnen. "Hey Wolf", zei hij en hij begon te huilen als een wolf zoals hij altijd deed wanneer hij Wolf tegen kwam. "Hey SuperAppie", zei Wolf grijnzend. "SuperAppie heeft helaas de pannenkoekenwedstrijd verloren van een chick", zei Appie die Nevermore op haar schouders klopte. "Sorry Appie ik kan nou eenmaal meer pannenkoeken op", zei Nevermore lachend. Jeroen kwam ook weer binnen, ook verbaasd om Wolf te zien.

"Oke, wie heeft er zin in een spelletje", zei Patricia. "Ja ik", riepen Joyce en Nevermore enthousiast. "Doe je mee Wolf?", vroeg Nevermore. "Vooruit, maar ik ga alleen met jou in een team", zei Wolf stellig. "Vooruit dan maar weer, zullen we wie ben ik spelen, we gaan dan in teams tegen elkaar, Appie Jeroen, doen jullie ook mee?", vroeg Nevermore. "Oke dan, kom op Appie hebben we nog een kans om haar ergens mee in te maken", zei Jeroen. "Dream on", zei Nevermore die Jeroens opmerking tegen Appie terug kaatste.

"Jeroen en Appie zijn een team, Joyce en ik en...", begon Patricia. "Nienke en ik doen ook mee!", riep Amber. "Mick, doe je ook mee, dan zit je met Fabian in een team", zei Patricia. "Ja oke", zei Mick. "Nou iedereen voor een ander team iets verzinnen, het mag echt alles zijn", zei Patricia.

Nevermore ging lekker tegen Wolf aan zitten. Ze voelde zich daar fijn bij. Zo was het huis Anubis helemaal perfect. Even geen geheime club, ook al was die geweldig, maar even geen raadsels oplossen, maar gewoon ouderwets spelletjes spelen. Tegen haar geliefde aan hangen en met vrienden die praktisch familie zijn geworden in een korte tijd samen zijn.

Nevermore en Wolf liepen naar buiten. Nevermore om mee te lopen met Wolf naar zijn fiets. "Dat was gezellig", zei Wolf glimlachend. "Ja zeker, de bewoners van Anubis zijn in zeer korte tijd familie van mij geworden, ik mag ze allemaal", zei Nevermore. "Mooi, daar ben ik blij om, je verdient een familie", zei Wolf die zich voorover boog en Nevermore een kus gaf.

"Nevermore, het is 10 uur ook voor jou", zei Victor die achter haar stond. "Sorry Victor, mijn schuld", zei Wolf. "Sorry Wolf regels zijn regels", zei Victor nors. "Snap ik helemaal Victor, ga maar snel slapen, zie ik je morgen weer", zei Wolf die haar nog een laatste kus gaf. "Slaaplekker", zei Nevermore. "Slaaplekker", zei Wolf en hij fietste weg.

"Naar binnen, nu", commandeerde Victor. "Victor sorry hoor, maar ik kan toch wel normaal afscheid nemen van iemand, je kent hem zelfs, hij beschouwt je als een vriend en dan behandel jij hem op deze manier dat hij niet eens rustig afscheid kan nemen van zijn vriendin", zei Nevermore. "Beschouwt hij mij als een vriend?", vroeg Victor verbaasd. "Hij beschouwt je zeker als een vriend, gezien hij welkom is in Anubis en jij hem er niet uit schopt beschouwt hij je als een vriend, bovendien had hij geen eenorm verjaardagscadeau aan je gegeven toen je jarig was Victor", wees Nevermore hem terecht. "Dat is waar", mompelde Victor. "Dan maakt het toch niet zo veel uit dat het 10 minuutjes later is dan 10 uur dat ik in mijn bed lig toch", zei Nevermore en ze liep weg.

"Jij hebt Victor even op zijn nummer gezet", zei Joyce lachend. "Ach dat verdiende hij, hij kon toch even wachten tot Wolf weg was", zei Nevermore. "Het gaat goed tussen jou en Wolf he", zei Joyce glimlachend. "Heel goed", zei Nevermore. Voordat ze het had gezegd, wist ze dat ze een vloek op zichzelf had afgeroepen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.