FanFic.nl

healing in the past,

unexpected detail

Cat staarde naar haar werk met een gevoel van verbijstering en genoegdoening. Een klein stemmetje in haar hoofd vertelde haar dat ze op dit moment eigenlijk niet beter was dan Jamie. Maar dat kleine beetje werd met kracht overstemd door haar herinneringen aan Jamie 's opmerkingen over vrouwen, en door dat fantastische gevoel toen ze hem het tegendeel bewees.
'Jij...Jij bent niet goed bij je hoofd.' Riep Jamie, met wijzende vinger naar haar gericht.
'Werkelijk? Ik ben niet de gene die hier openlijk over een moord zit te fantaseren.'
'En wat kan het jou schelen? Ben je al weer vergeten dat hij niet alleen jou, maar ook mijn vrouw heeft proberen te vermoorden?'
Lenig als een kat sprong hij recht en ging in volle lengte voor haar staan. Nu hij weer twee hoofden groter dan haar bleek te zijn, voelde Cat de moed even in haar schoenen zinken.
'Ben ik niet vergeten, nee. Maar wil dit zeggen dat we ons tot zijn niveau moeten verlagen? Er zijn wettelijke manieren om dit op te lossen.'
'Wettelijk? Ben jij nu werkelijk zo naïef?' Lachte Jamie schamper. 'Denk je nu werkelijk dat die zich bezig houden met het recht te laten zegenvieren? Wie dit stuk verdriet ook heeft ingehuurd. Die betaald een grote som geld, en ze zijn meteen zijn bestaan vergeten.'
'Hoe kun je dit nu weten? Misschien...'
'Jongens, zo komen we echt nergens,' Kwam Hadley tussenbeide. 'Alweer vergeten waarvoor we hier kwamen?'
Het koste beide veel moeite, maar uiteindelijk leken Cat en Jamie in te zien dat er belangrijkere zaken waren, dan hun eigen ego.
Maar van een ding was Cat rotsvast overtuigd. Ze zouden hun antwoorden krijgen maar dan wel op haar manier.



In alle commotie had niemand opgemerkt dat de man het bewustzijn had verloren.
'Dit begint goed.' Mompelde Jamie duidelijk geërgerd.
'Wat wil je. Hoe lang heeft hij niet in de put gehangen? Ondersteboven? Een mens zou voor minder in zwijm vallen.'
Jamie 's mond ging open, de scherpe opmerking lag duidelijk op het puntje van zijn tong, maar een blik van Cat legde hem het zwijgen op. Voorzichtig begon ze aan de man te schudden, maar die leek besloten te hebben dat bewusteloos zijn nog zo slecht niet was.
'Kom op, rotzak. Maak het nu niet moeilijker. Verdorie. Heeft er iemand van jullie soms whisky bij jullie?'
'Hij krijgt nog een drankje ook? Wat is het volgende? Een voetmassage?'
'Jamie! Hou nu even op.' Reageerde Hadley duidelijk geërgerd, terwijl hij een klein flesje aan Cat haf. Die snoof verontwaardigd, maar hield verder wijselijk zijn mond. Cat goot meteen de inhoud in de keel van de man. Die leek even niet te reageren, maar na de derde slok begon de drank eindelijk zijn werk te doen. Hoestend kwam hij eindelijk weer bij bewustzijn.
'Goedemiddag, schone slaper,' Begroete ze hem bijna vrolijk. ' Sorry dat ik je schoonheidsslaapje moet verstoren, maar we hebben een paar vragen. Waarover kan je wel raden zeker?'
De man knikte, ze kon de angst in zijn ogen bijna lezen, ware het niet dat die zo gezwollen stonden als een paar golfbalen. Was dit een resultaat van zijn ervaring in de put? Of van de klappen die Cat hem verkocht had? Geen flauw idee, en eigenlijk kon het haar ook niet veel schelen. Ze mocht dan veel te zacht zijn voor Jamie, het betekende nu niet dat ze medelijden met de man ging gaan krijgen.
'Dus laten we er maar aan beginnen. En voor ik het vergeet. Niemand kan je hier horen, dus roepen gaat je echt niet helpen. En mijn grote roodharige vriend is trouwens niet tevreden met jou, dus als je ook maar een keer liegt tegen ons, dan zorgt hij er voor dat dit jouw laatste woorden zijn. Ben ik duidelijk?'
Weer knikte de man.
'Goed, dan beginnen we maar met de meest voor de hand liggende vragen. Wie heeft jou ingehuurd, en waarom?'
De man staarde haar verward aan, duidelijk verstijfd van angst.
'Dit is dus het moment dat je mag praten.' Hielp Cat hem.
'MacGregor! Zijn naam is Coll MacGregor!' Riep de man snel.
Verdomme. Cat had het wel kunnen raden, maar om het werkelijk bevestigd te hebben leek een grotere klap te zijn dan ze dacht.
Maar toen ze Hadley zijn gezicht zag, begreep ze dat het niet half zo erg was als voor hem.
'Waarom?' Fluisterde hij, amper hoorbaar. 'Daar heeft hij verdomme het recht niet toe.'
'Als je denkt dat ik mijn klanten vraag waarom ze me inhuren? Het enige wat ik moet weten is mijn doelwit, en welke prijs. Wat ik wel weet is dat hij genoeg wou betalen voor twee Sassenach 's en een kerel die duidelijk niet eens zonder hulp recht kan staan.'
Cat knipperde met haar ogen, verwachtend dat ze dat laatste gedeelte niet goed gehoord had. Maar dat was het natuurlijk niet. De man slaagde er in een kleine lachje op zijn gezicht te toveren, vol met leedvermaak. En draaide toen zijn hoofd naar Hadley, wiens gezicht van alle kleur was beroofd.
'Had ik dat nog niet gezegd? Je vader had betaald voor drie levens. Waaronder het jouwe.'

Reacties: