FanFic.nl

Het Verlaten van de Oase

Hoofdstuk zestien

Zoals Albus hoopte, maar niet meer verwachtte, kwam Josephine naar beneden om te eten. Haar blonde krullen had ze weer weggetoverd en vervangen door het lichtbruine haar dat ze de eerste keer dat hij haar ontmoette had. Haar neus was weer kleiner, wat liet doorschemeren dat de opmerkingen die Albus had gemaakt haar nog altijd dwarszaten. Meteen schoot hij overeind van de bank en liep hij naar haar toe. "Heb je genoeg tijd alleen gehad?" vroeg hij hoopvol.
Ze zuchtte en Albus zag kort verdriet op haar gezicht, voordat ze de emotie vakkundig weer wist te verbergen. "Albus, laat het rusten. Ik zie in dat het vervelend is als iemand zich met je bemoeit, dus zal ik je met rust laten." Ze keek hem niet aan terwijl ze tegen hem sprak. "Laten we doen alsof alles niet gebeurd is." De woorden voelden niet natuurlijk, leken geoefend. "Gefeliciteerd, je hebt je oase terug." Pas toen ze hem aankeek, zag Albus dat het haar niet gelukt was om de rode randen om haar ogen geheel weg te werken.
Albus hoefde zijn oase niet meer terug, hij wilde enkel dat Josephine niet meer verdrietig was.
Ze liep achter een groep vriendinnen aan terwijl Albus verbouwereerd haar nakeek. Toen ze uit het zicht verdween, schudde hij zijn hoofd, hopend zijn gedachten weg te schudden. Was dit het? Zou hij later terugdenken en Josephine zich enkel herinneren als dat meisje met wie hij een week had gepraat? Zou hij haar zich nog kunnen herinneren? Albus voelde zich kwetsbaar. Al jaren had hij zich niet ingelaten met mensen met wie hij geen bloed deelde, eindelijk had hij de deur die jarenlang op slot had gezeten een kiertje opengezet, en meteen was het weer over. Albus had jarenlang in een waas geleefd, elke dag hetzelfde als de vorige, en zij had voor oproer gezorgd. Hij wilde net accepteren dat zij in zijn leven zat, en ze wilde er alweer uit.

Ook Albus begaf zich naar de Grote Zaal. Hij ving een glimp van Josephine op aan de tafel van Griffoendor, maar liep resoluut naar een andere tafel. Hij plofte neer naast Louis en onderbrak bruut het gesprek dat die had met twee meisjes.
"Ik heb geen idee waarom maar volgens mij huilt Josephine om je."
Een van de onbekende meisjes boog voorover en keek Albus met grote ogen aan. "Josephine huilde? Josephine Burke?"
Ook Albus' ogen sperden wijd open. "Ze is een Burke?" vroeg hij, stem verheft, vingers om Louis' schouders geklemd.
Louis rolde met zijn ogen. "Wat maakt dat tegenwoordig nou nog uit? We waren verliefd. Ik ben verliefd."
De puzzelstukjes begonnen op hun plek te vallen voor Albus en hij wilde zijn neef slaan voor zijn stommiteiten. Louis was onvoorstelbaar naïef. Als hij dit eerder aan Albus had verteld, was de brulbrief helemaal niet nodig geweest; Albus had hem precies uit kunnen leggen waarom Josephine er niet mee door had kunnen gaan.

In 1930 werd voor het eerste de Volbloed Gids gepubliceerd. Hierop stonden achtentwintig familienamen, waaronder Burke, Malfidus en Wemel. De Gids zorgde voor veel oproer; sommige families, zoals de Wemels, betreurden dat ze op de lijst stonden en toonden aan dat ze ook Dreuzelvoorouders hadden; andere families waren erg trots dat ze op de lijst stonden en vond het hen boven andere tovenaarfamilies plaatsen. Hiertoe behoorden onder andere Burke en Malfidus. Het was niet duidelijk wie de lijst had gemaakt, maar volgens de roddels was het Cantankerus Noot.
Na de Tweede Tovernaarsoorlog, die eindigde in 1998, durfde men niet meer te praten over bloedzuiverheid. Het was een verboden woord geworden, de enkeling die erover begon, werd genageld aan de schandpaal. Men deed alsof er nooit een tijd geweest was waarin bloedzuiverheid een rol speelde; iedereen was altijd gelijk aan elkaar geweest, en iedereen die dat ontkende, had ongelijk.
In 2005 werd de Britse toverwereld geschokt door de verschijning van de Nieuwe Volbloed Gids. Een aantal families die in de eerste versie nog op de lijst stonden, waren verwijderd, waaronder de Wemels. Wederom was de Gids door een anonieme auteur opgesteld, maar wederom wisten de roddels weer een naam aan te wijzen. Deze keer was het niet de familie Noot die het auteurschap in de schoenen geschoven kreeg, maar de familie Burke. De anonieme auteur was te trots om stil te blijven en maakte zichzelf bekend: Ares Burke.
Albus realiseerde zich dat dit misschien wel Josephines vader was.
De familie Burke was een van de weinige families die toe durfde te geven dat bloedzuiverheid hoog bij hen in het vaandel stond. Ares werd veroordeeld voor het verspreiden van haat, maar was rijk genoeg om zichzelf buiten de gevangenis te houden.

Josephine kon als Griffoendor geen favoriet in de familie zijn. Zwadderich was nog altijd de afdeling die geassocieerd werd met bloedzuiverheid, hoe erg men ook hun best deed om zich te distantiëren van Voldemort. Als Ares echt haar vader was, zou hij waarschijnlijk erg teleurgesteld zijn in zijn dochter. Josephine leek Albus de laatste persoon die het iets uit zou maken hoe puur iemands bloed is, maar thuis zou deze houding haar problemen opleveren. Het verklaarde waarom ze zo terughoudend was toen Louis haar probeerde te versieren, en waarom ze hun relatie beëindigde drie dagen voordat ze zijn familie zou ontmoeten. De Wemels hadden al decennia bekend gestaan als bloedverraders, maar hun bloed was lang nog relatief zuiver geweest. Zelfs dat tijdperk was ondertussen voorbij: een deel van hun neven en nichten was halfbloed. Albus wilde niet weten hoe moeilijk Josephine het thuis zou krijgen als ze er daar lucht van kregen dat ze verliefd was geworden op een familie die van de lijst geschrapt was.

Albus wilde naar Josephine toe en het haar vertellen, haar vertellen dat hij het eindelijk snapte, dat hij wist wat er aan de hand was. Hij wilde haar troosten en zeggen dat het allemaal goed zou komen, ook al wist hij dat dat misschien niet waar was. Kiezen voor Louis betekende haar rug keren naar haar familie. Ze was pas zestien, dat kon niemand van haar verwachten. Albus voelde zich hulpeloos. Hij snapte de situatie eindelijk en begreep ook meteen hoe ze tussen twee werelden inzat en niet zomaar uit een durfde, of wilde, stappen.

Hij schraapte zijn keel. "Ik denk dat het wel uitmaakt, Louis."

Reacties: