FanFic.nl

Toverdrank [Dramione]

Hoofdstuk Een: de Opdracht

Harry en Ron waren weer eens te laat, maar dat was niet echt verrassend. Hermelien tromelde ongeduldig met haar vingers op het bureau, zowel verveeld als zenuwachtig. Ze haatte te laat zijn, maar ze had nog een grotere hekel aan het te laat zijn van anderen. Ze keek naar boven, kauwend op de binnenkant van haar wangen terwijl ze Sneep’s herkenbare nijdige blik probeerde te mijden. Zijn ogen gleden van haar naar de lege plekken die achter haar. Ze schoof ongemakkelijk heen en weer in haar stoel.

“Je houdt ze niet meer zo goed in de gaten dit jaar, of wel, juffrouw Griffel?” sprak Sneep lui. “Misschien heeft de herfstvakantie negatief effect gehad op hun vermogen om door tijd en ruimte te reizen?”

Ze hoorde gelach achter haar, en draaide zich snel om om naar Theodoor Noot en de rest van de Zwaderaars te kijken die de minderheid van de klas uitmaakten. Zodra ze dat had gedaan, had ze er spijt van; de simpele daad van het opmerken van zijn aanwezigheid vormde voor hem een goed excuus om verder te gaan met zijn gebruikelijke getart.
“Ho, ho Griffel! Heb je soms een woedeprobleempje?” vroeg hij smalend. Zuchtend draaide Hermelien haar gezicht weer naar het bord toe. Noch Noot noch de rest van zijn huisgenoten waren haar tijd en aandacht waard. Maar hij hield niet op, helaas.

“Het spijt me voor je dat de Uitverkorene en zijn peenharige vriendje eindelijk elkaar hebben gevonden en zich niet meer om jou bekommeren,” zei Theodore met gemaakt medelijden.
Hermelien keek de rest van de klas rond en merkte Draco Malfidus’ afwezigheid op. “Jouw zilverharige vriendje mag anders ook best op tijd komen hoor,” beet ze hem toe.

Het was haar al eerder opgevallen dat Malfidus veel afwezig was dit jaar; iets wat nogal ongebruikelijk voor hem was. Ze moest het hem nageven; hij had, met zijn aantal SLIJMBALlen bijna haar niveau bereikt en leek iets meer met zijn opleiding bezig dan haar twee vrienden. Maar Harry kon maar niet over hem ophouden na hun incident in de trein. Hermelien vond Harry’s fixatie op Malfidus simpelweg lachwekkend; in een positief licht was Draco bevoegd. Misschien intelligent. Heel misschien zelfs – maar nu overdreef ze wel een beetje- bekwaam in sommige onderdelen van hekserij, maar of hij in staat was om mensen op Zweinstein serieus letsel te geven onder Perkamentus’ toeziend oog? Het leek haar onwaarschijnlijk, zeer onwaarschijnlijk.

Net op dat op dat moment werd ze uit haar gedachtes ontwaakt door haastige voetstappen achter haar. Ze draaide zich om en werd begroet te door Harry en Ron’s rode gezichten.
Na Hermelien’s vragende blik gezien te hebben begon Ron: “Sorry, we zijn te laat….”
Hermelien trok haar wenkbrauwen op. “Dat kan ik zien, Ronald, ik heb namelijk ogen in m’n hoofd, maar-”
Ze werd onderbroken door Sneep; “Dus, meneer Potter en meneer Wemel. Zullen we het lesrooster dan voortaan maar aanpassen aan wat jullie uitkomt aangezien jullie je toch niks aantrekken van de vaste tijden?”
Hermelien keek zenuwachtig van Harry naar Sneep. Alsjeblieft Harry, verpest het nou niet wéér voor jezelf, bad ze in stilte.
Gelukkig liet Harry zijn woede alleen blijken door een vuist te ballen. “Het spijt ons, professor,” mompelde hij uiteindelijk door opéén geklemde kaken terwijl hij zich liet zakken op de vrije stoel. Hermelien haalde opgelucht adem. Dát viel mee.

Sneep draaide zich om naar het bord. “We gaan dit semester werken aan een opdracht die jullie in tweetallen zullen uitvoeren,” begon hij. Hermelien kreunde. Ze haatte samenwerken. Als ze met Harry of Ron gepaard zou worden, zou het waarschijnlijk uitlopen op een fiasco. Ze zouden de opdracht ongetwijfeld niet serieus nemen en al het werk aan haar overlaten.
“Ik heb al tweetallen gemaakt,” zei Sneep scherp nadat hij Marcel’s genegeerde pogingen om naar Hermelien te seinen had opgemerkt. Marcels gezicht betrok, en Hermelien was ook niet bepaald tevreden gesteld. Het was typisch iets voor Sneep om de meest botsende tweetallen te kiezen. Ze hoopte dat hij in een genadige bui was.

Dat leek wel het geval toen hij onderbroken werd door Malfidus die met een zelfvoldane grijns en rustige passen het lokaal binnen kwam.
“Ah, Draco, neem maar plaats naast meneer Nott,” zei Sneep met een warme glimlach.
Draco? Hermelien schudde ongelovig haar hoofd. Als Harry en Ron te laat waren, was dat iets onvergevelijks, maar als Malfidus hetzelfde deed, begroette Sneep hem als een oude vriend.

Malfidus ging-nog altijd grijnzend-naast Nott zitten. Zijn blonde haren zaten zoals altijd perfect en er was geen een vlekje te zien in zijn net gestreken gewaad. Hermelien zag Patty Park en de andere Zwaderich meisjes giechelend de koppen blij elkaar steken nadat hij hun een knipoog gegeven had. Ze rolde haar ogen. Ze snapte niet waarom alle meiden hem zo geweldig vonden. Ze moest toegeven dat hij inderdaad knap was, met z’n staalgrijze ogen en scherpe kaaklijn. Hij was leuk in zijn eerst wat magere lichaam gegroeid-al die jaren dat hij zoeker was geweest voor het zwerkbalteam van Zwaderich hadden hem zeker goed gedaan. Het feit dat hij de persoonlijkheid van een trol had was wel een enorme afknapper. Patty en haar vriendinnen leken daar geen probleem mee te hebben; het gerucht ging dat hij met meer dan dertig meisjes uit het vijfde jaar geslapen had, en het was overduidelijk dat zij een onderdeel uitmaakte van de groupies die altijd om hem heen schenen te hangen. Hermelien snapte het niet. Hadden ze dan echt geen zelfrespect?

Nu ze hem zo aan het observeren was, viel het haar op dat hij er moe uitzag; er waren overduidelijke wallen zichtbaar onder zijn ogen en zijn huid leek meer grauw dan zijn gebruikelijke porselein.

Blijkbaar had ze zitten staren, want hij wende zijn blik van het raam waar hij verveeld uit zitten staren af en keek haar nu aan. Hij zei niks, maar zijn blik zei genoeg. Hermelien voelde zichzelf blozen en draaide zich gauw weer om naar Sneep, die gelukkig niks had opgemerkt en nu de tweetallen aan het opnoemen was.

“Ron Wemel en Patty Park.”
Hermelien keek geschrokken naar Ron, die eruitzag alsof hij net een slok Wisseldrank had genomen.
“Harry Potter en Vincent Krab,” vervolgende Sneep met een minuscule glimlach en een korte blik op Harry.
“…en tenslotte: Draco Malfidus en Hermelien Griffel.”
Hermelien keek de Toverdrank leraar walgend aan.
“Jullie mogen plaatsnemen naast je zo net benoemde partner.”
“Oh, geweldig dit!” mompelde ze geïrriteerd terwijl ze haar schooltas van de stoel griste en naast Malfidus ging zitten. Hij leek, tot haar verbazing, zich lang niet zo druk te maken als zij. Sterker nog, hij leek de hele situatie nogal amuserend te vinden.

“Hé Griffel.”
Draco was dichterbij haar geschoven met zijn stoel en fluisterde nu in zijn oor.
Hermelien sloeg haar ogen ten hemel. “Wat moet je, Malfidus?”
“Trek eens niet zo’n lang gezicht, joh. Als ik jou was, zou ik blij zijn dat ik niet met Potter of Wemel ingedeeld was.”
Hermelien trok een gezicht. “Wat bedoel je daarmee? Moet ik dan zo blij zijn dat ik jóu als partner heb?”
Hij gooide zijn handen in de lucht. “Ik zeg niks behalve dat ik slimmer ben dan die twee, en jij weet het.”
“Slimmer!?” siste ze. “Ja, misschien wel. Maar wat heb ik aan jouw intelligentie als je toch geen ene klap uitvoert?”
De Zwadderaar kneep zijn ogen tot spleetjes. “Rustig aan, Modderbloedje. We zijn nog geen eens aan het project begonnen, en jij hebt gelijk je oordeel klaar.”
“Heb ík m’n oordeel klaar!?”

“Juffrouw Griffel.” Sneep’s stem echode ijzig door de kerkers heen. “Kunt u uw preek voor de heer Malfidus bewaren tot na mijn uitleg?”
Hermelien bloosde furieus, hoe hard ze er ook tegen vocht. “Ja professor,” zei ze met een klein stemmetje.
Sneep’s mondhoeken krulden om in een vreugdeloze glimlach. “Goed.”

De rest van de les luisterde ze aandachtig naar Sneep’s verdere uitleg. De opdracht was duidelijk; ieder tweetal zou een toverdrank naar keuze brouwen, waarvoor ze tot april hadden. Je werd beoordeeld op de kwaliteit van je toverdrank, maar ook op samenwerking en creativiteit. Tot ieders vreugde vielen de lessen verweer tegen de zwarte kunsten dat semester uit, het was de bedoeling dat je buiten de lessen om zou werken (“Gewoon in je vrije tijd dus,” hoorde ze Ron tegen Harry mompelen).

Toen de les voorbij was, liep Malfidus gelijk naar de deur.
“Hé!” riep Hermelien hem na. “Hallo!” Hij draaide zich om. Hij leek geïrriteerd. “Wat nou weer, Griffel?” vroeg hij verveeld.
“We hebben nog geen drank gekozen.”
“Dat klopt.”
“Heb jij misschien een idee?”
Hij maakte een ongeduldig gebaar. “Nee, en ik heb nogal haast. Dus als je me zou willen excuseren.”
Ze keek hoe hij zich aansloot bij z’n huisgenoten en wegliep. Hermelien zuchtte vermoeid. Ze overwoog om hem nog een keer te roepen, maar bedacht zich. Pasen kon niet gauw genoeg achter de rug zijn.

Reacties: