FanFic.nl

Schrijfwedstrijden etc

Like Clockwork

Lumiére en Cogsworth waren altijd al een onafscheidelijk duo geweest. Toen ze er nog uitzagen als hun voorwerpen – respectievelijk een kaars en een klok - werden ze vooral naast elkaar neergezet, maar daarvoor en vooral daarna (want zolang er niet veel mensen in de buurt waren, praatte het tweetal altijd ellelang met elkaar, nog meer dan voorheen) gingen ze altijd al met elkaar om. Met de dag meer, dus zo ook vandaag.

Het was een gure decembermiddag en het huis van het tweetal was erg stil. Ze waren uiteindelijk in hartje Parijs gaan samenwonen, wat door hun vrienden vaak de homohoofdstad van Europa werd genoemd. Ze gingen er niet tegenin. Het was nou niet perse zo dat ze open waren over dat ze gevoelens voor elkaar begonnen te krijgen, maar ontkennen deden ze het allang niet meer (tenzij ze diegene niet vertrouwden, natuurlijk). Het had toch geen nut, niemand geloofde het. Vooral niet toen ze naar Parijs verhuisden – van alle mogelijke plaatsen.

Hun huis was vaak stil en leeg, dus vandaag was geen uitzondering. Ze waren altijd op pad. Lumiére had een passie ontwikkeld voor het maken van kledij en hoewel het Cogsworth absoluut niet trok, ging hij altijd mee op pad met zijn vriend. Voorheen gebruikte hij het smoesje dat hij anders toch maar alleen thuis zat, maar in werkelijkheid wilde hij gewoon het liefst bij zijn partner in de buurt zijn. Vandaag waren ze wederom weg voor een opdracht die Lumiére had gekregen. Normaal waren het vrienden die hem opdrachten gaven, maar dit keer was het niemand minder dan burgemeester Jules Ferry. Hij was nog redelijk jong – ongeveer even oud als Lumiére en Cogsworth – en was erg geïnteresseerd in de ontwerpen van Lumiére. Dat was voor de blonde man natuurlijk het grootst denkbare compliment, hoewel het hem ook erg nieuwsgierig maakte: waarom hij? Waarom kon Jules Ferry zijn ontwerp gebruiken, wat was de reden dat hij hem een brief had gestuurd? Hij had geen details genoemd, alleen dat hij zijn beste materiaal mee diende te nemen en op dertien december 1883 om één uur bij het Stadhuis in Parijs diende te zijn. Cogsworth had zichzelf (zoals altijd) uitgenodigd. Aan het begin van hun vriendschap – en al helemaal aan het begin van hun relatie – werd Lumiére er vooral nerveus van, maar nu wist het hem te kalmeren: hij was niet alleen, hij had zijn beste vriend en partner om op terug te vallen als het even lastig werd. Niet dat ze uitgebreid konden laten zien dat ze een stelletje waren, maar alleen al zijn aanwezigheid deed wonderen. Ze waren om half twaalf vertrokken, zodat ze zeker op tijd zouden zijn.
“Hoe laat is het nu?” vroeg Lumiére, na wat voor hem als een eeuwigheid wandelen voelde.
“Zeventien minuten na twaalf,” luidde het antwoord. Cogsworth hoefde hier niet eens voor op zijn horloge te kijken, hij voelde het precies aan.

Om klokslag één uur liep het tweetal het Stadhuis in. Halverwege de hal stond Jules Ferry al op hen te wachten en hij begroette ze met een stevige handdruk.
“Mijn naam is Lumiére Martin en dit hier naast mij is mijn beste vriend Cogsworth Garnier. Ik heb hem meegenomen zodat ik de tocht hierheen niet alleen hoefde te wandelen. Hoe kan ik u van dienst zijn, heer Ferry?” stelde hij zichzelf voor. De man voor hen glimlachte.
“Noem me maar gewoon Jules. Als jullie mij willen volgen naar mijn kantoor?” reageerde Jules vriendelijk. Vervolgens liep hij naar een enorme eikenhouten deur en opende deze. Toen Lumiére en Cogsworth de deur doorwaren, draaide Jules hem weer op slot. Na een minuutje lopen, kwamen ze aan op het kantoor van Jules.
“Ik ben via via bij uw ontwerpen terecht gekomen. Enkele collega’s van mij, zoals de heer Clement, hebben mij uw werkzaamheden aangeraden. Mijn oude ontwerper is helaas weg en er is vanavond een feest voor het gehele bestuur van de stad. Ik weet niet of u snel kunt werken, maar ik zou graag uw ontwerpen gebruiken voor mijn feest. Ik wil er als burgervader goed uitzien en de mensen het idee geven dat de zaken hier oké lopen. Ik representeer Parijs namelijk, ziet u,” legde Jules uit. Terwijl hij zijn verhaal deed, bleef Lumiére enthousiast knikken.
“Maar natuurlijk. Als u even meebuigt over deze…” hij haalde een grote rol perkament en tekengerei uit zijn tas, “…papieren, dan kunnen we vast samen tot iets moois komen en dan kan ik meteen aan de slag. De meeste dingen die hierop staan, bevatten al de basis.”

Nog geen drie kwartier later waren de twee klaar met het ontwerp en viste Lumiére de benodigde spullen uit zijn tas.
“Biedt mijn bureau u voldoende ruimte?” vroeg Jules, waarop Lumiére knikte.
“Ja,” zei hij, “toen ik net begon had ik slechts een klein tafeltje om mijn werk op te doen. Ik ben een kameleon, ik pas me zonder moeite aan,” antwoordde de blonde man glimlachend. Hij boog zich over de tafel en ging ijverig aan de slag. Ondertussen liep de Parijse burgemeester de kamer uit om wat te eten te halen.
“Toch ben ik trots op je,” glimlachte Cogsworth. Hij leunde enigszins nonchalant tegen de muur en had nog niet veel gezegd. De jonge man was immers een stuk teruggetrokkener dan zijn partner. “Je begon ermee als hobby en nu maak je een outfit voor onze burgemeester. Je maakt gewoon een outfit voor het feest van het bestuur van Parijs. Van onze stad, Lumiére. Dat is echt geweldig.”
“Dankjewel,” antwoordde hij zacht. Het was vaak moeilijk om een gesprek met hem aan te gaan als hij helemaal opging in zijn werk.
“Ik hoor je trouwens wel gewoon, dat weet je hé?” vroeg hij enkele seconden later. “Ik ben alleen bang dat als ik hiervan opkijk, ik mijn focus kwijt ben.” Cogsworth knikte.
“Focus je nou vooral op dat werk,” antwoordde hij geduldig. “Dit is een buitenkansje. Ik weet heus wel dat je mij altijd hoort.”

Na een minuut of vijf was de burgemeester terug en hielden ze met zijn allen een korte pauze. Hij had vers gebakken brood bij zich en wijn meegenomen uit de keuken (hij had, als burgemeester, onbeperkt toegang) en het smaakte hemels. Ze hadden allebei in tijden niet zulke heerlijke wijn gedronken en de afdronk was perfect. Hun lippen kleurden al vrij snel paarsrood en als ze alleen waren geweest, hadden ze hier heel anders op gereageerd – maar ze hielden zich in voor Jules, hoe lastig dat ook was. Nadat ze het eten en drinken op hadden, ging Lumiére weer aan het werk. De burgemeester liep vaak weg, (om vervolgens weer met drinken of eten binnen te komen) maar als hij er was kletste hij vrij joviaal met Cogsworth. Dit ging zo een uur of twee door, totdat Lumiére zijn stoel naar achteren schoof en kuchte. Al snel bleek dat de outfit de burgemeester als gegoten zat en bedankte de man de kleermaker wel tien keer in een tijdspan van vijftien minuten.

De avond van het daadwerkelijke feest brak al snel aan en als blijk van dank werd het koppel ook uitgenodigd. De burgemeester was Lumiére dankbaar voor de verrichte moeite voor het pak en Cogsworth was hij vooral dankbaar voor de gezelligheid. Tijdens hun geklets kwamen ze er snel achter dat Cogsworth de Parijse politiek toch ook een warm hart toedroeg en dat ze redelijk op één lijn zaten. Ze werden aan iedereen voorgesteld: de belangrijke families, de andere mensen die op het Stadhuis werkten, iedereen die aanwezig was om te helpen om de avond tot één groot succes te brengen. Dat was dan ook een geslaagd plan. Mannen en vrouwen kwamen naar Lumiére toe om informatie te krijgen over zijn beroep en of hij iets voor hen kon betekenen en Cogsworth genoot met volle togen van hoe zijn vriend als een lichtje straalde. De avond bestond verder vooral uit veel eten, drinken en gezelligheid.

Toen de nacht inmiddels allang begonnen was, was het tijd om naar huis te gaan. Voor Lumiére stond de agenda de komende tijd flink gevuld en daarnaast had hij die avond flink wat Franse Franken binnen weten te halen – de burgemeester was immers een rijke man. Ze namen afscheid van iedereen, haalden (onder begeleiding van de burgemeester, die hen in de tussentijd nog vaak bedankte) hun spullen uit het kantoor en begonnen aan hun wandeling naar huis. De straten van Parijs waren uitgestorven.
“Hoe laat zou het zijn als we thuis aankomen?” vroeg Lumiére met een enigszins dubbele tongval. Zijn vriend grinnikte.
“Soepel uitgesproken. Het is nu vijf over drie, dus over een uurtje of zo zijn we er wel.”
“Gelukkig,” zei Lumiére zacht. “Ik ben heel blij dat je er vandaag bij was, Cogsworth,” vervolgde hij, wat zijn partner deed blozen.
“Ik zelf ook. Ik ben liever samen ergens laat thuis en de hele dag op pad, dan dat ik maar thuis zit. Bovendien heb jij toch mooi de avond gered, met dat talent van jou,” fluisterde hij terug. Toen ze echt zeker wisten dat ze alleen waren, drukte Lumiére een kus op de lippen van Cogsworth. Vervolgens liepen ze arm in arm (en zo dicht mogelijk tegen elkaar aan) naar huis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.