FanFic.nl

Standalones

Onbeantwoord

Scorpius kon zich niet concentreren op zijn boeken die voor hem lagen. Hij las zinnen opnieuw en opnieuw, maar telkens wist hij achteraf niet wat hij gelezen had. Hij wist prima wat hem telkens hem zo afleidde: het meisje een tafeltje verderop.
Hij herkende haar van zijn lessen Toverdranken. Het was een rustig meisje, zat altijd achterin, verstopte zich achter haar boeken. Ze had altijd het juiste antwoord paraat wanneer het haar gevraagd werd, maar gaf nooit een antwoord uit zichzelf. Scorpius kende haar enkel als Milman, wist haar voornaam niet. Gewoonlijk kon hij niet naar haar staren zonder zijn nek te verdraaien, maar voor het eerst zat ze voor hem, in zijn zicht. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden en wilde dat ook niet. Hij steunde op zijn ellebogen en moest onbewust glimlachen. Ze was sowieso ook voor haar P.U.I.S.T.-en aan het studeren; alle zevendejaars leken nergens anders meer tijd voor te hebben. Leerlingenkamers zaten vol studerende leerlingen, de bibliotheek zat overdag stampvol. In de avonden viel dit echter mee, en ook deze avond was dat het geval. Een klein aantal tafeltjes was bezet, maar het was rustig genoeg dat Scorpius hoorde hoe het meisje haar bladzijden omsloeg. Geïntrigeerd en onbeschaamd bleef hij naar haar kijken. Hij keek gefascineerd naar kleine, gewone handelingen. Hij keek hoe ze met haar ranke vingers haar bruine haren achter haar oor duwde; het viel hem op dat ze een ringetje door de bovenkant van haar oorschelp had. Hij keek hoe ze met het puntje van haar tong haar bovenlip volgde; Scorpius voelde zijn hart sneller kloppen. Hij keek hoe ze haar borsten op haar onderarm liet rusten, waardoor ze voller leken; zijn adem versnelde. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden en wilde dat ook niet.

Het duurde even voordat ze doorhad dat hij naar haar staarde. Hij wist niet of ze zijn versnelde adem of verhoogde hartslag had opgemerkt of dat ze per toeval zijn kant op keek. Hij ving haar blik en probeerde deze vast te houden. Hij staarde in haar helderblauwe ogen. Hij wilde naar haar toe gaan, op de stoel naast haar gaan zitten, haar op zijn schoot trekken, zijn handen door haar haren halen en zijn lippen op de hare drukken. Hij deed het niet, durfde het niet, was bang haar af te schrikken. Dus hij hield haar blik nog even vast, knipoogde daarna en deed alsof hij zich weer over zijn studieboeken boog. Hij moest moeite doen om zich in te houden en niet direct op te kijken om te zien wat haar reactie was. Zou ze blozen? Scorpius hoopte dat ze bloosde.

Hij leerde niets meer, maar was vastbesloten even te lang te blijven zitten als haar. Ze bleef langer zitten dan hij gehoopt had, hij werd ongeduldig. Toen ze uiteindelijk haar spullen bij elkaar begon te rapen, deed hij direct hetzelfde. Het moest haar opvallen, dat kon niet anders, maar dat maakte hem niet uit. Ze mocht prima weten wat zijn intenties waren, dat hij alleen langer was gebleven om zijn kans met haar te spreken te vergroten. Ze verliet de bibliotheek en Scorpius liep met versnelde pas achter haar aan. Ze hadden amper de bibliotheek verlaten of hij haalde haar al in. Hij pakte zachtjes haar bovenarm vast om haar halt toe te roepen. Ze draaide zich om en keek hem vragend aan.
Scorpius realiseerde zich dat hij niet nagedacht had over hoe hij het gesprek kon starten; hij wist enkel dat hij met haar wilde praten. “Hoe gaat het met je P.U.I.S.T.-en?” flapte hij er uit. “Ik bedoel school-P.U.I.S.T.-en, niet gezichtspuisten,” voegde hij er snel aan toe. “Niet dat je die hebt.” Hij krabde zijn achterhoofd en vervloekte zichzelf.
Het meisje schudde haar hoofd kort, een ongelovige uitdrukking op haar gezicht. “Goed.” Ze liet een pauze vallen. “Sorry, kan ik je ergens mee helpen?”
Scorpius knipperde een paar keer. “Ik zag je zitten en wilde graag met je praten,” gaf hij eerlijk toe. “Tijdens Toverdranken kom ik er nooit aan toe. Ik wilde graag weten wat je voornaam is, ik ken je alleen als Milman.” Hij keek haar met een halve glimlach aan.
Ze duwde haar haren weer achter haar oor terwijl ze naar de grond staarde. “Janine.”
Scorpius stak zijn hand uit. “Aangenaam, Janine. Ik ben Scorpius.”

In de weken die volgden, probeerde Scorpius telkens Janine haar aandacht te trekken. Hij zwaaide naar haar tijdens Toverdranken, glimlachte als hun blikken kruisten tijdens eten en begroette haar uitbundig als ze elkaar tegenkwamen. Janine reageerde telkens kalm, terughoudend. Toch gaf Scorpius niet op, en vlak voor het einde van het schooljaar, en hun schoolcarrière, vroeg hij haar mee uit.
Ze leek te twijfelen.
“Toe,” smeekte hij bijna. “Een keer boterbiertjes drinken kan geen kwaad.”
Nog steeds twijfelend stemde ze in.

Scorpius had heel wat vaker gedatet, maar was nog nooit zo nerveus geweest. Hij wist weinig over Janine, want ze had het niet toegestaan om veel te weten te komen. Hij was er twintig minuten te vroeg en wachtte tot ze eindelijk binnenkwam, vijf minuten te laat.
Ze stond in de deuropening twijfelend om zich heen te kijken, op zoek naar hem. Het gaf Scorpius de tijd om haar te bewonderen. Ze was betoverend mooi.
Haar blik vond hem en met een schuchtere glimlach liep ze naar hem toe. Hij stond op om haar te begroeten en drukte een vlinderzachte kus op haar wang. Ze bloosde en ging vlug tegenover hem zitten.
Janine had zich eindelijk meer voor hem opengesteld. Ze was verlegen en liet hem voornamelijk het woord voeren, maar ze was minder terughoudend dan ze zich eerst telkens had opgesteld. Scorpius kon zijn geluk niet op en was er van overtuigd dat hij door haar houding heen had kunnen prikken. Hij voelde zich euforisch tegen het einde van de date en sloot deze af door een korte kus op haar lippen te drukken. Ze bloosde weer.

Na de date veranderde haar houding echter weer naar hoe die eerst was. Hoe hard Scorpius het ook probeerde, het lukte hem niet om toenadering te bewerkstelligen. Ze leek niets van hem te moeten hebben. Hij hield vol tot de laatste dag op Zweinstein, maar toen ze eenmaal in Londen aankwamen en hij haar direct weg zag lopen, wist hij dat het allemaal tevergeefs was.
Jaren later dacht Scorpius nog wel eens terug aan Janine. Nog altijd begreep hij niet wat er fout was gegaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.