FanFic.nl

healing in the past,

instincts and feelings

'En dan durft ze nog te beweren dat ik wreed ben.'
Jamie kon echt niet over het feit dat Cat een hulpeloze man in een put had geduwd, met de bedoeling om hem daar te laten verhongeren. Cat kon het zelf ook maar moeilijk geloven. Wat was er met haar gebeurt? Er leek iets in de lucht te gangen dat er voor zorgde dat de meest primitieve instincten in haar naar boven kwamen. En ze wist niet of dit haar wel aanstond.
Hadley liep tussen haar en Jamie in. Bezorgd keek ze naar zijn rug, die grote sterke rug die zelf met een gewond been de wereld leek te kunnen dragen.
Gewoon ingezakt als een mislukte soufflé.
Geen idee waarom, het was meer instinct dan wat anders, maar haar hand ging naar zijn schouders. Voor een ogenblik verstijfde hij. Ze vreesde dat haar instincten verkeerd zaten. Maar dan, tot haar grote verbazing, sloot hij zijn hand rond de hare.
Hij draaide zijn gezicht naar haar toe en slaagde er in om een klein lachje te produceren.
'Bedankt.' Fluisterde hij, enkel hoorbaar voor haar.
Ze schonk hem een brede glimlach terug. Al leek ze stilaan te veranderen in een alles vernietigend moordmachine. De gevoelens die ze op dit moment voor Hadley voelde, die allesoverheersende drang om hem te beschermen, overtuigde haar ervan dat ze nog steeds iets menselijk in zich had.


Murtagh stond hen op te wachten.
'Daar zijn jullie. Ik vrees dat we een probleem hebben.'
'Nee, werkelijk?' Antwoorde Cat sarcastisch. De twee mannen leken het met haar eens te zijn.
'Er is deze avond een banket. Je neef is er van overtuigd dat die twee opnieuw zullen proberen om mevrouw Claire en mevrouw Catherine iets aan te doen.' Jamie kon een zucht niet onderdrukken.
'Daar kan ik hem alleen maar gelijk in geven.'
'We moeten hier weg, jongen. We kunnen mevrouw Claire niet blijven beschermen.' Drong Murtagh aan.
'Dat weet ik ook wel. Maar je vergeet dat ze niet de enige is.'
Verbaast gleed Murtagh zijn blik van Jamie naar Cat.
'Je zet het leven van je vrouw op het spel voor een meisje dat je amper kent?'
Hoe ontroerend.
Ze voelde Jamie zijn blauwe ogen die haar opnamen.
'Ik vrees dat ik het niet over haar heb.' Antwoorde hij, terwijl zijn ogen naar Hadley gleden.
Neem me niet kwalijk?
'Hadley? Maar....?'
'Leggen we straks wel uit.' Zei Jamie snel. 'Nu moeten we terug naar Rob en Claire.'


Hun twee bondgenoten hadden zich teruggetrokken in de kamer van de tweeling. Net voor Cat naar binnen wou lopen hield Hadley haar tegen.
'Ik heb straks misschien geen tijd meer, dus moet ik het je nu vragen. Waarom ben je zo aardig tegen mij?'
Deze vraag bracht haar even in verwarring.
'Waarom niet?' Bracht ze er wat onnozel uit.
Hij trok een veelbetekenende wenkbrauw op.
'Waarom niet? Ik heb je in deze puinhoop getrokken. En nu lijk je er alles aan te doen om mij er uit te trekken. Ik snap steeds minder en minder van je, Sassenach.'
'Dat zou ieder weldenkend mens doen. Je verdiend beter, Hadley.'
'Waarom? Mijn hele leven probeer ik om de pijn die ik heb veroorzaakt goed te maken, maar mijn vader heeft me meermaals duidelijk gemaakt dat dit een onmogelijke opdracht is.'
'De pijn...? In Godsnaam, Hadley. Het is toch jouw schuld niet dat je geboren bent?'
'Misschien niet. Maar ik ben hier, en mijn moeder niet...'
Uitgeput streek hij door zijn haar, en masseerde toen de stijve spieren in zijn nek.
'Het is niet jouw schuld, Hadley. Als er een iemand is die schuld heeft aan haar dood, dan is het jouw vader wel.'
'Wat?'
'Je gaat me toch niet vertellen dat Mhairi je dit nooit heeft verteld?'
Verbijsterd keek hij haar aan.
'O, dit kan je toch niet geloven,' Mompelde ze tegen zichzelf. Gefrustreerd woelde ze door haar haren, en ging toen met haar vuisten in de zij voor hem staan.
'Mhairi wist me te vertellen dat meneer MacGregor jouw moeder verplicht heeft om een gevaarlijke reis te ondernemen, van Jamie zijn ouderlijk huis naar hier om precies te zijn. Midden in de winter. De meest doorgewinterde krijger is uitgeput na zo een reis. Voor een hoogzwangere vrouw kan dit dodelijk zijn.'
Zijn ogen leken nu elk moment uit hun kassen te schieten.
'Dit...Dit is...Waarom heeft ze me dit nooit eerder verteld?'
Cat haalde haar schouders op.
'Dat moet je haar vragen. Maar ze heeft me nog een ding verteld over je moeder. Het moment dat jij ter wereld kwam wou ze je meteen zien. ook al was ze eigenlijk zo goed als leeggebloed.'
Zijn ogen werden glazig, een traan gleed over zijn wang.
'Je moeder hield van je, de eerste seconde dat ze je zag. Ze hield zo veel van je dat ze met plezier haar leven voor jou heeft opgeofferd.'
De eerste traan werd gevolgd door een tweede en derde. Voor Cat het wist was die grote vriendelijke reus, aan het huilen als een klein kind.

Reacties: