FanFic.nl

healing in the past,

blustering hormones

Deze had Cat echt niet zien aankomen. Verdorie, waarom? Waarom? Als er een ding was waar ze echt niet mee om kon, dan was het wel met huilende mensen. En al zeker niet met zo een huilende reus als Hadley.
'Eeuh. Rustig maar. Het...Het is niet erg om te huilen hoor.'
Werkelijk? Die kerel was aan het einde van zijn latijn en dit was alles wat ze wist te zeggen? Waarom moest ze eigenlijk überhaupt iets zeggen? Verdorie, waarom moest zei, nu net van iedereen in deze situatie belanden?
'Sorry.' Wist Hadley tussen enkele snikken uit te brengen. 'Sorry, ik weet niet wat me plots bezielt.'
'Heeft er dan niemand je dit ooit verteld? Ik dacht wel dat Mhairi wel iets zou verteld hebben.'
Hij haalde hulpeloos zijn schouders op.
'Mijn vader is de chieftain. Niemand gaat tegen hem in. Ook al betekend dit dat je andere mensen moet teleur stellen.'
'Dat is de grootste onzin die ik ooit gehoord heb. Niemand heeft het recht om mensen te behandelen als een stuk stront. En als mensen niet eens de ballen hebben om het voor onrecht op te nemen. Dan zijn ze het verdomme niet waard om zichzelf Schotten te noemen.'
De tranen leken eindelijk op te houden. Hij wreef het laatste beetje vocht uit zijn ogen en slaagde er eindelijk in om een glimlach te toveren.
'Als er iemand is die zichzelf een Schot mag noemen, dan ben jij het wel. Sassenach.'
Dit compliment was zo spontaan en oprecht dat Cat er van moest blozen.
'Wat kan ik zeggen? Ik ben in ieder geval de dochter van een Schotse.'
Glimlachend keken ze elkaar aan. Voor ze het besefte keek ze recht in die diepe hazelnootkleurige ogen van hem, en voelde ze haar benen week worden. Verdorie, waarom had die kerel dit effect op haar? Ze moest toch wel beter weten dan toe te laten dat haar hormonen de plaats van haar gezond verstand zou innemen. Maar het moment dat ze de schalkse glimlach zag leek alles om haar heen gewoon niet belangrijk meer. Enkel en alleen die brede lippen en hoe ze zouden smaken op de hare.
'Jongens, waar blijven jullie?'
De stem van Jamie bracht Cat terug naar de werkelijkheid. En maar net op tijd, want nu pas drong het tot haar door dat haar gezicht gevaarlijk dicht bij het zijne was. En het enige wat haar redde van een complete afgang was het feit dat Hadley ook leek te schrikken van zijn eigen gedrag.
'Ja...Tuurlijk...We komen er meteen aan!'
Hij kon duidelijk niet snel genoeg bij haar weg zijn. Zo snel als zijn gewonde been het toeliet glipte hij langs Jamie. Die kon het niet laten om haar even verbaast aan te kijken. Cat kon wel door de grond zakken van schaamte.
'In je hoofd, Cooper,' Mompelde ze tegen zichzelf. 'Je verstand hoort in je hoofd te zitten. En niet tussen je benen.'



Rob besefte wat er gebeurt was. Hadley kon het lezen in zijn ogen. Natuurlijk had hij het door, ze hadden nooit eerder iets voor elkaar kunnen verbergen. En voor het eerst vervloekte hij hun sterke band. Mannen zouden de kans moeten hebben om af te gaan bij een mooi meisje, en dan de privacy moeten hebben om hun wonden te likken. Cat kwam de kamer binnen en nam plaats naast Claire op het bed. Ze keek niet eens naar hem op. Verdorie, ze kon hem toch een blik hunnen? Al was het maar om hem gerust te stellen.
In zijn hele leven had Hadley amper contact gehad met meisjes. En de paar die hij ooit had mogen ontmoeten waren amper zijn aandacht waard geweest. Maar Catherine Cooper, nog nooit eerder had hij iemand als haar leren kennen. Ze was niet het type dat constant de aandacht liep op te eisen. Maar ze kreeg het toch. Gewoon door te zijn wie ze was. Zo sterk als de beste krijger, maar op het zelfde moment liefdevol als een moeder voor haar baby.
En dan had je natuurlijk het feit dat ze een lust voor het oog was. Met dat prachtige haar, dat de kleur leek te hebben van zuiver goud. En haar ogen, het was hem nooit eerder opgevallen dat haar ogen groen waren. Zo groen als de hooglanden in de lente. En dan die lippen van haar, zo rood als een rozenknop. Klaar om te bloeien. Hoe zou het zijn om die lippen te mogen kussen? Voor het eerst in zijn leven stelde hij zich die vraag. Verdomme, hij was zich zo bewust van die gedachte dat het hem niet eens was opgevallen dat Rob kwaad was recht gesprongen.
'Ik wist het! Ik wist gewoon dat ze iets van plan waren. Maar een prijs op Hadley zijn hoofd? Waarom Hadley? Hadley....? Verdomme, luister je wel?'
Verbijsterd keek hij op.
'Sorry?'
Alle ogen waren nu op hem gericht.
'Waar. Zit. Jij. Met. Je. Gedachten?' Beet Rob hem toe, terwijl hij de klemtoon op ieder woord legde. Een vraag die Hadley, omwille van zijn laatste beetje eer, maar beter niet beantwoorde.

Reacties: