FanFic.nl

healing in the past,

a lesson in manners

Hoe slaagden ze er toch in? Leven zonder te ademen bleek bij haar weten nog altijd wetenschappelijk onmogelijk te zijn. Maar dat zeiden ze ook over reizen door stenen. Dus wie weet, misschien zou een van deze vrouwen Cat misschien ooit wel eens vertellen hoe ze het wel niet deden. Met een beetje geluk voor Cat dood en begraven was.
'Je ziet zo wit, Sassenach?' Vroeg Hadley bezorgd. 'Toch niet nerveus voor de avond?'
Hij lachte haar schalks toe toen ze niet meteen antwoorde. Het was zijn hand op haar onderarm die eindelijk haar aandacht trok.
'Wat? O nee, ik kan gewoon niet zo goed tegen grote groepen mensen. Wat denk je eigenlijk wat we hier kunnen verwachten? Moet ik iedere hap laten voorproeven?'
'Wie weet. Ik kan het niet zeggen. Het ziet er naar uit dat ik mijn vader helemaal niet zo goed ken als ik dacht.'
'Inderdaad. Waarom doet een vader nu zo iets? Zal het iets met mij te maken hebben?'
'Wat? Waar haal je dat nu weer vandaan?'
Ze haalde haar schouders op.
'Net op het moment dat ik hier ben beslist hij dat jij moet sterven. Waarom? Aangezien hij toch al een huurmoordenaar had besteld voor mij en Claire? Misschien was het wel een actie. Twee doden, de derde gratis.'
'Dat zou inderdaad een mooie compromis zijn,' Grapte hij. 'Nee, jouw aanwezigheid heeft misschien sommige dingen in een stroomversnelling gezet. Maar dat is het. Mijn vader is al langer van plan om van me af te komen. Het kan gewoon niet anders.'
Hij zag er zo breekbaar uit, dat Cat haar hand troostend op zijn arm legde. Verbaast keek hij eerst naar dit gebaar en vervolgens naar haar gezicht. Cat was hier lang genoeg om in te zien dat dit een erg intiem gebaar was. Maar op dit moment kon niemand haar iets schelen. Enkele ogenblikken bleven ze elkaar aan staren, maar toen trok hij haastig zijn arm weg.
Zijn blik gleed langs haar, en toen ze zich omdraaide keek ze recht in de bruine ogen van MacGregor senior.
'Vader.' Zei Hadley koel.
'Alexander. Goed om te zien dat je onze gast onder je hoede hebt genomen.'
'Iemand moet het doen. Een meisje zo ver van huis, zonder begeleiding.'
Cat uitte een beledigd gekuch.
'Volgens mij kan de jonge dame best voor zichzelf opkomen.' Merkte de man geamuseerd op.
'Een vrouw moet doen wat ze moet doen.'
'Inderdaad ja. Ik moet me trouwens nog verontschuldigen voor de onaangename periode die u hier hebt doorgemaakt. We hebben u misschien wat te hard aangepakt.'
'Nog zacht uitgedrukt.' Dacht ze bij zichzelf.
''U kunt niet voorzichtig genoeg zijn, in deze gevaarlijke tijden.' Zei ze zo hoffelijk mogelijk.
'Fijn dat u het begrijpt. Als u me nu wilt verontschuldigen.'
Hij knikte haar vriendelijk toe, en keek haar afwachtend aan. Ze voelde dat ook Hadley haar vragend aankeek.
'Is er nog iets?'
'nee hoor. Ik ga dan maar.'
Nog steeds bleef hij haar vragend aankijken, toen het er niet op leek dat Cat iets van plan was ging hij maar weg.
'Die was in een verrassend goede stemming.'
'Inderdaad echt verdacht. Al denk ik niet dat dit lang zou duren als je denkt aan hoe je hem zonet behandeld hebt?'
'Ik? Wat bedoel je daar nu weer mee?'
'Sassenach. Je gaat me nu toch niet zeggen dat je geen flauw idee hebt?'
Cat bleef hem vragend aankijken. Hadley staarde naar de lucht, alsof hij daar alle antwoorden vond.
'Jij hebt echt geen flauw idee hoe je met mensen moet omgaan.'
'Wat had ik anders moeten doen? Op mijn knieën vallen en zijn voeten kussen?'
'Zo ver moet je nu ook weer niet gaan. En simpele reverence is meer dan genoeg. Hoezeer je hem ook haat, hij blijft de op een na belangrijkste persoon hier.'
'Het was leuk geweest als je me dit even gezegd had.'
Hij mompelde wat in het Gaelic. Cat kon wel raden wat de inhoud was.

Reacties: