FanFic.nl

A new life

22) HET PODIUM WEER OP

Neles pov: Samen met de 4 jongens zat ik in de backstage van een concertzaaltje in Hamburg. Dit was hun eerste concert sinds Toms coma, en de zenuwen waren duidelijk zichtbaar. Bill ijsbeerde door de kamer, Tom en Georg zaten gespannen in de zetel en Gustav was even gaan wandelen om alleen tot rust te komen. Na de 2weken, die Tom deze keer wel goed had uitgerust, waren de jongens weer beginnen repeteren, elke dag opnieuw, het was zwaar, maar ze genoten er stuk voor stuk enorm van. Ze hadden wekenlang hun instrument moeten missen (Bill het zingen), of toch het samenspelen met de band. Het voelde voor hen allemaal weer goed om samen muziek te maken. Dit was nog niet zo een groot concert, ze zouden 5liedjes spelen, en dan zou het alweer over zijn. Na nog een paar van deze kleine concertjes, interviews met de pers en nog ergens een awarduitreiking, zou Tokio Hotel de tour hervatten dat ze zo abrupt hadden moeten afbreken. Ik wist nog niet wat er dan met mij zou gebeuren, zou Bill me vragen om mee te gaan of zou ik hem 2 lange maanden moeten missen? Het waren onbeantwoorde vragen waar ik nu nog niet aan wou denken. Het zou voor mij vandaag ook de eerste keer zijn dat ik hen voor een publiek bezig zag. Ik vond het doodnormaal dat ze hier alle vier zot werden van de zenuwen, bij onze aankomst hadden we al een lange rij gillende fans zien staan en het was dan zo lang geleden dat ze weer voor een publiek hadden gespeeld, ze wilden de fans niet teleurstellen (niet dat ik dacht dat dat ook kon gebeuren). “Nog 10minuten!”� riep iemand van de crew. Bill warmde zijn stem op met een paar hoge ‘lalala’s’ en dan weer lager en weer omhoog, hij zuchtte en liet zich naast me vallen in de zetel. Ik sloeg mijn arm om zijn schouder; “Het komt allemaal wel goed. Jullie gaan het super doen, dat weet ik.”� Ik had me een beetje naar hen alle drie gericht en Tom knikte alleen maar. “Zolang jij in de backstage bent om ons te steunen, ben ik daar ook overtuigd van.”� Zei Bill lief. “Tuurlijk, ik ga nergens heen.”� Ik gaf hem een lief kusje dat werd verstoord door een andere gil; “nog 3minuten!”� De 3jongens sprongen plots op; “waar is Gustav in godsnaam?!”� vroeg Georg vol zenuwen. Gustav stak net zijn hoofd de kamer binnen; “Ik ben hier mannen, kom we moeten zo het podium op.”� Op een rijtje liepen we naar het podium, ik gaf hen allemaal een succesknuffel en Bill nog een kus voor ze het podium opgingen onder oorverdovend gegil en applaus. Tom speelde de eerste noten van ‘Ready set go’ en ze waren vertrokken. Het was ongelooflijk hoeveel lawaai al die meisjes konden maken, ik keek naar de jongens. Gustav zat geconcentreerd achter zijn drums en Tom en Georg verwisselde van kant op het podium terwijl Bill in het midden van hen alles gaf van zichzelf. Ik zag hoeveel ze hiervan genoten en er kwam spontaan een glimlach rond mijn mond terwijl ik de liedjes mee neuriedde.
“TOKIO HOTEL IS BACK!!”� riep Tom wanneer ze na het concert weer naar de kleedkamers gingen. “Vonden jullie het ook zo geweldig als ik?”� Allemaal tegelijkertijd begonnen ze te razen over het publiek, hoe ze gespeeld hadden, Bill die een noot verkeerd had gezongen en alles wat met het concert te maken had. Blijkbaar waren ze dit allemaal gewoon want ze wisten van elkaar wat ze gezegd hadden terwijl ik maar wat verstomd erbij zat en niet wist naar wie ik nu luisteren moest. Een beetje meer gekalmeerd draaide Bill zich naar mij; “en wat vond jij ervan?”� Ik lachte “jullie waren super, echt waar ik heb er evenveel van genoten als jullie. En Bill lieverd je hebt geen noot verkeerd gezongen.”� “Dankje, schat”� zei hij met een -zie je wel blik- op de jongens gericht. “oh, wat heb ik het gemist om op een podium te staan!”� zei Georg. “Dat hebben we allemaal...”� Antwoordde Tom wat stiller
Bills pov: Tom had net de nagel op de kop geklopt. Het was fantastisch geweest om weer op het podium te staan, de gillende fans een leuke avond te bezorgen en samen muziek te maken. We hadden vandaag pas echt ontdekt hoe hard we dit gemist hadden. Tom had gelijk; Tokio Hotel was terug, en nog nooit zo goed als tevoren.

Reacties: