FanFic.nl

healing in the past,

a memorable evening

De avond liep verassend rustig. het eten bleef maar komen. En blijkbaar was het niet meer dan beleefd om te blijven eten tot je een indigestie kreeg. Dus iedereen deed dus zijn best om geen kruimeltje over te laten. Cat hield het nog beschaafd. Als alles goed ging dan had ze nog een stevige rit voor de boeg, en ze herinnerde zich nog al te goed hoe misselijk ze was met een gezonde maag. Laat staan met een tot op de nok gevulde. De keren dat ze de tweeling in het oog hield zag ze dat die twee er gelukkig ook niet ten volle voor gingen. Ze aten nog steeds meer dan Cat ooit voor mogelijk hield. Maar het waren dan ook twee reuzen van kerels, dus dat was nog relatief. Alcohol leken ze wijselijk te laten staan.
'Ze weten echt wel waarmee ze bezig zijn.' Zei Claire, toen ze haar starende blik zag.
'Het zullen de zenuwen zijn. Verdorie, ik moet me zelf bedwingen om me niet te bezuipen. Ik had toch al enkele jaren dienst in het leger, maar ik ben zo nerveus als een groentje.'
'Ik weet hoe je je voelt. Ik dacht ook dat ik sterke zenuwen had. Maar sinds ik hier ben heb ik dit toch sterk moeten herzien. Mortieren en mosterdgas, dat kende ik. Maar zwaarden en politieke intriges, dat is een ander paar mouwen.'
Op dat moment stond Robert senior recht, en tikte op zijn beker om iedereen zijn aandacht te trekken. Het leek een nogal idioot gebaar te zijn aangezien er zeker honderd mensen door elkaar aan het praten waren. Maar al de gasten leken goed getraind te zijn, want na enkele ogenblikken was heel de zaal muisstil.
'Beste gasten, mijn goede vrienden. Fantastisch dat het me eindelijk gelukt is om jullie eindelijk samen te krijgen. Mijn grote dankbaarheid gaat natuurlijk ook uit naar onze goede vrienden van kasteel Leoch, die zich de moeite hebben geloond om de lange reis te maken, om de vriendschapsband tussen clan MacGregor en clan Mackenzie te bekrachtigen. Op de Mackenzie 's van Leoch!'
Hij hief zijn beker op in een toost, terwijl ze iets in het gallisch scandeerden. Bij een gebrekige talenkennis hielden Cat en Claire het bij hun bekers.
'En omdat we deze avond niet zomaar voorbij kunnen laten gaan, heb ik voor een kleine verrassing gezorgd. Mag ik u voorstellen aan de enige en echte Aulay Gibson!'
Een enthousiast geklap steeg op uit het publiek, maar verstomde al gauw toen er niemand leek te verschijnen. Vele verwachtingsvolle gezichten draaiden naar senior die geheimzinnig glimlachte.
En toen, uit het niets, verscheen er een dikke mist in de zaal. Cat was er zo door verbaast dat ze begon te hoesten, en haar ogen begonnen te tranen.
Ze hoorde hier en daar onverstaanbaar gevloek, dus ze leek niet de enige te zijn die zich had laten overvallen. En toen, even plots als het gekomen was, was de mist weer verdwenen. In het midden van de zaal was er plots een houten wiel verschenen. Zo eentje dat je wel eens op tv zag, waar mensen aan werden vastgebonden, om dan messen naar te gooien. De ster van de act verscheen van achter de constructie en maakte een diepe buiging. Even was het stil in de zaal, maar toen weerklonk een overdonderend applaus.
'Dank u, dank u. U bent veel te vriendelijk.' Riep hij met een bravoure die niet zou misttaan in Las Vegas.
'Zoals de edele heer al vertelde, is mijn naam Aulay Gibson, reizende messenwerpen en magiër. En het is aan mij de eer om u vanavond te mogen vermaken.'
'Slijmbal.' Mompelde Cat.
'Zei de jongedame iets?'
Het ene moment stond Gibson nog in het midden van de zaal, het volgende ogenblik stond hij recht voor haar neus. Cat had niet eens met haar ogen geknipperd.
'De jonge dame is blijkbaar niet in de stemming voor een gezellige avond. Misschien kan ik u overtuigen als u me even wil assisteren?'
'Ik...? Nee, liever niet...'
'Kom, kom. Onze jongedame hier is verlegen. Mensen heef haar een daverend applaus.'
Zijn woorden waren nog niet koud of er werd gehoor gegeven aan zijn verzoek. Zoveel mensen begonnen haar aan te moedigen dat Cat niet anders kon dan toe te geven.
'Fantastisch, fantastisch. Heef haar nog een applaus, dames en heren.'
Hij nam Cat bij de hand, en leidde haar naar het midden van de zaal. Tijdens deze wandeling had ze genoeg tijd om zijn gezicht beter te bekijken. Ze kreeg het vage gevoel dat ze die kerel al eens eerder gezien had. Of toch iemand die er op leek.
'Wees maar niet bang, jonge dame. Wees maar niet bang. Heeft er u iemand verteld wat voor een mooie dame u wel niet bent? Zo mooi als een rode roos.'
En met een draai van zijn hand verscheen er een roos in zijn hand. Een luide o weerklonk door de zaal. Cat was niet echt onder de indruk. Wat de man leek te voelen.
'Zo, mevrouw. Volg mijn vinger met uw ogen. Uw ogen worden zwaar.'
Werkelijk? Wilde die kerel haar nu werkelijk hypnotiseren? Onvermoeibaar ging hij verder, maar toen hij zag dat het geen enkel effect op haar leek te hebben werd hij echt zenuwachtig.
'Mevrouw. U moet...U bent....'
'Slaperig? Niet echt hoor.'
Dit was zo idioot. Maar tot haar verbijstering bleek het toch geen totale tijdsverlies te zijn, want eindelijk drong het tot haar door waar de gelijkenis vandaan kwam.
Die ogen, die scherpe gelaatstrekken. Die had ze ook gezien in het gezicht van de huurmoordenaar.

Reacties: