FanFic.nl

Songfics

Spring nicht

Daar sta ik dan, gebroken en vol verdriet op de rand van het gebouw. Alles zat me tegen al dagen, weken, maanden en zelfs jaren! Alles doet zeer in mijn lichaam. Wat de druppel deed overlopen? Hij brak mijn hart. Mijn vriend, nota bene op de trouw dag van mijn zus, en ook nog eens met mijn zus! Hoe kon hij?! En hoe kon zij?! Hoe kon het dat ze mij dit aan konden doen? Betekende ik dan niks voor hun? Ik ben maar een pion in deze wereld, maar ik heb ook gevoelens. Hij wist dat alles mij tegen zat. Dat ik al jaren kampte met veel pijn. Dokters wisten niet waar het vandaan kwam. Vele operaties en littekens verder, ben ik alsmaar meer gebroken. Tot hij in mijn leven kwam. Het enigste licht puntje wat er nog bestond! Hij hield mij overeind. Hij hield van me zoals ik was en gaf niet om alle littekens. Hij liet me mezelf weer mooi voelen. Hij was degene waarmee ik oud zou willen worden. Maar helaas.. nu stond ik hier na zijn actie van vanochtend. Twee en een half jaar lang had hij me gewoon aan het lijntje gehouden. De liefde, de omhelzingen, de kusjes, de aanrakingen, de seks. Alles. Zacht voelde ik de koude wind langs me heen gaan. Het blies mijn haar naar links toe maar het deerde me niet. Nu dat ik hier stond durfde ik eigenlijk niet. Maar toch wou ik van alle ellende af zijn. Eens en voor altijd! Zacht rolde er een traan over mijn wang heen naar beneden toe. Of iemand het al in de gaten had weet ik niet.

Ik dacht terug aan de herinneringen die we samen hadden. Je nam me vaak mee op pad als ik weer eens een rot dag had. Je vertelde me vaak genoeg dat ik prachtig was en me niet onder al die make-up moest verbergen. Je vertelde me dat je van me hield, wel zeker vijftig keer op een dag! Ik weet nog goed dat je thuis kwam na een dag werken, ik had eten gemaakt voor ons samen. Je had een rot dag gehad want ik merkte het aan je houding. Maar toch.. zodra je de keuken binnen stapte en mij zag kwam die glimlach er weer. Je wou jou problemen niet ook nog eens aan mij over dragen. En dat begreep ik maar al te goed. Als ik vroeg of er wat was dan loog je, alleen maar omdat je het allerbeste met me voor had en je wist dat ik het al ontzettend moeilijk had! Soms huilde je jezelf in slaap. Was dit door mij? Deed ik je pijn met alles? Door wat ik moest doorstaan? Ik heb het vaak genoeg gehoord en dan kroop ik bij je. Ik nam je vast en vertelde dat alles goed kwam. Dat het wel goed moest komen en dat ik van je hield. En nog steeds houd ik van je! Jij had me laten inzien wat liefde nou echt was. Jij.. ‘jij’ zei ik zacht. ‘jij bracht mijn leven door een hel vanaf het moment dat je die kamer binnen stapte.’ Ik hoorde al verschillende mensen schreeuwen op straat. Maar goed ook. Want god wat deed jij mij pijn. Dankzei jou sta ik nu hier! Dankzei jou komt dit alles!

Ik had een briefje thuis achter gelaten voor ik hier heen ging. Niet alleen een brief, maar ook onze geluksmomenten samen vast gelegd op foto. Die dag.. die dag dat jij me ten huwelijk had gevraagd.. die ochtend vergeet ik nooit meer. Ik had je altijd gezegd dat je me nooit zomaar kon vragen. Je moest het meest gekke uit de kast halen wou ik ‘ja’ zeggen! En dat had je gedaan. Die middag hadden we samen een foto genomen. Jij lachte, en je maakte mij aan het lachen. Die foto was het beste moment! Op het juiste moment genomen! Zacht streel ik over mijn lippen heen. De lippen die alleen van jou waren. Ze voelde wat ruwer aan nu. Ze waren droog, gebarsten door het lipbijten. Mijn ogen? Vuurrood. Pijnlijk. Mijn wangen.. mijn wangen waren rood door de tranen die ik voor jou heb gelaten. Ik hield echt van je. En dat was dom. Nog voor een moment kijk ik naar beneden voor ik mezelf te pletter zou gaan laten vallen. Ik wil mezelf omdraaien zodat ik niet naar de grond hoef te kijken, en daar stond je. Je stond er als een gebroken zieltje wat leek op een welp wat van zijn moeder te vroeg was weg gerukt. ‘spring niet mijn lieste’ zei hij. Ik kreeg een glimlach. Ook al was hij klein, ik kreeg een kleine glimlach. Niet omdat ik blij was hem te zien, maar om hoe hij deed. Om hoe hij zich voelde. Een gebroken jongen van 23. Het deerde me niet meer. ‘het is over Bill. Over..’ zei ik zacht en gebroken. Weer rolde er een traan over mijn wang heen. ‘dan springen we samen!’ zegt hij en wilt bij me op de rand klimmen. Ik hou hem tegen. ‘het is over Bill. Al die jaren.. betekende niets. Je houd van haar. Al vanaf het begin. En je hebt gekregen wat je wilde. Mijn zus.’ Ik kijk hem aan. ‘het is klaar Bill. Ik wil niet meer. Ik wil geen pijn meer voelen. Ik wil niet meer in een of ander donker gat leven. Het is klaar. Voor eens en altijd!’ zeg ik en kijk hem nog eenmalig aan. ‘ich liebe dich’ zeg ik voor ik me laat vallen.

Het was te laat. Het enigste wat ik nog hoorde voor ik me liet vallen was; ‘Spring nicht’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.