Gone, maar dan anders.

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Overige » Gone, maar dan anders. » Hoofdstuk 3: De uitslag

Gone, maar dan anders.

Geschreven door:

Phae

Onderdeel van:

Gone, maar dan anders.

Laatst bijgewerkt:

24 juni 2009 - 8:03

Aantal woorden:

488

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

226

Hoofdstuk 3: De uitslag

Voor het stemmen zou iedereen van 8 jaar en ouder een zelf meegenomen kiezelsteen (waarschijnlijk van een oprit van een villa geplukt) in een doos doen, waarna de stemmer het gemeentehuis in moest, om fraude te voorkomen.

Isis moest snel aan de slag met het werven van een crew die de stemmers moesten bewaken, een jury die niet corrupt was en met het klaarzetten van alle spullen.Ondanks het feit dat ze met zijn tienen waren, waren ze toch nog een half uur te laat, mede dankzij Sergio. Hij liep alles en iedereen in de weg, en probeerde iedereen ervan te overtuigen dat hij de beste kandidaat was.
De stemming kon beginnen. Iedereen drong naar voren om er als eerste bij te komen. Er werd geduwd, getrokken, er werden kinderen vertrapt. Hier en daar werd zelfs gevochten. Het was een chaos.
Isis rende naar Wolf, die een aantal meter achter haar stond.
'Wolf! WOLF! Dit wordt een ramp! We moeten iets doen!
Wolf slikte. 'Je hebt gelijk. Maar wat? We hebben niet van die touwen, waarbij we ze kunnen leiden. Misschien moeten we ze één voor een laten stemmen, op verschillende plekken, net als in het echt?'
'Ja! Je bent geweldig! Ik krijg een idee. We moeten de mensen opdelen. Ongeveer een kwart moet voor bewaking zorgen. Help je me? We zullen in de voorste kamers stembussen zetten: eentje voor mij en eentje voor Sergio. Kinderen wachten op het plein. Per keer laten we vijf kinderen binnen. Als iemand valsspeelt, of een poging doet, zal hij of zij geen stemrechten meer hebben. Nadat het kind gestemd heeft, wordt het naar een van de zalen van het gemeentehuis geleid, en het blijft daar zitten totdat de stemming gesloten wordt.
Help je me om Sergio en de anderen bijeen te krijgen?'
'Komt voor de bakker!'
Sergio vinden bleek niet moeilijk te zijn. Je kon zijn bulderende stem aan het eind van de gang horen. In no time hadden ze de rest bij elkaar. Samen maakten ze het plan duidelijk aan de 190 stemmers.

Twee uur later

De stemmen waren geteld, de kinderen mochten het gemeentehuis uit. Arme kinderen. Dorstig, hongerig, vermoeid.
Opgewonden ging Isis op het podium staan. Sergio kwam ook aanrennen. Hij veegde zijn bebloede wijsvinger af aan zijn kontzak. Dat verontrustte Isis. Hij zou toch niks uitgespook*t hebben? Hij kwam naast haar staan.
Het viel Isis op dat de juryleden allemaal ineen leken te krimpen toen hij op het podium was komen staan. De kleine Dali hield zelfs een zak ijs tegen haar hoofd. Isis slikte.
Bibberend begon Dali aan haar speech, die ze snel op een kladblaadje had gekrabbeld: 'Beste kinderen. Er is vandaag iets heel vreemds gebeurd. De Strijders zijn verdwenen, evenals de Bende. Het enige wat over is gebleven zijn hun wapens. Omdat er nu geen leidinggevenden zijn, waren we genoodzaakt om een leider te kiezen, volledig democratisch,'(het woord 'democratisch' was haast onhoorbaar)'en iedereen van 8 jaar of ouder heeft een stem uit kunnen brengen. En er is een leider gekomen, gekozen door de kinderen van de Strijders, strijders van het recht! Kom naar voren, Sergio!'
En voor de tweede keer die dag was de stilte bijna tastbaar.

* Voor Tessa en Nicole.