FanFic.nl

Every Year A Letter [Afgerond]

Year Thirteen

Lieve Ashton,

Ik ben blij dat Mason al 13 jaar is. Hij kan al goed voor zichzelf zorgen nu, hoop ik dan? Niet dat ik wil dat hij weg gaat, maar er is iets gebeurd waardoor er misschien niemand echt voor hem kan zorgen in nood. Mijn moeder is overleden.

Ik weet het, we hadden een slechte band, maar ik voel me er toch rot over. Ze was ziek, zonder dat iemand het wist. Mijn zus wist het zelfs ook niet. Mijn moeder had mij en mijn zus uitgenodigd bij haar in huis. Ik was wat later, het liep wat uit bij het werk. Toen ik er eenmaal was, haalde ik de deur van het slot en liep naar binnen. ,,Hallo?'' riep ik. Er kwamen twee stemmen uit de woonkamer. Ik opende de deur ernaar toe en zag mijn moeder en mijn zus op de bank zitten. Ik nam plaats op de stoel naast de bank en keek ze aan. ,,Vertel eens moeder, waarom we hier zijn.'' Ze knikte en slikte even. Ik had letterlijk geen idee wat er zou komen. Een traan liep over haar wang en ik schrok toch wel even.

,,Isobel, Joanna, ik ben ziek. Ik heb kanker. Borstkanker. De dokters zeggen dat het niet meer te genezen is en dat ik binnenkort dood zal gaan.'' Ik slikte even en keek weg. Ik moest het even laten bezinken.

,,Hoelang weet je dit al mam?'' vroeg ik voorzichtig. Mijn moeder keek op, ik noemde haar nooit mam. Altijd met haar voornaam. Ik keek terug en zag nog een traan over haar wang lopen.

,,Ik weet dit al 2 weken. Ik durfde het niet te vertellen omdat ik bang was dat het zou aankomen als een klap bij jullie.'' Ik knikte en ging naast mijn moeder zitten en trok haar in onze laatste knuffel. Kort daarna moest ze hoesten en er kwam bloed bij kijken. Mijn zus belde gelijk 112 en een ambulance was er binnen 5 minuten. Mijn zus en ik reden mee met onze moeder in de ambulance en met snelle vaart reden we naar ziekenhuis. Daar aangekomen werden Joanna en ik in stress in de wachtkamer gezet. Mensen keken ons raar aan omdat we zo gestrest waren, is dat zo raar in een ziekenhuis? Lijkt mij toch niet, er zijn zat mensen die geopereerd moeten worden en dat dan mensen ook in de stress zitten.

Na een halfuur kwam een dokter naar ons toe en vroeg of we mee wilde lopen naar de kamer van onze moeder. Ze lag er slecht bij, spierwit, slap en niet zo sterk zoals ze vroeger was. Op dat moment, toen ik haar daar zo zag liggen, kreeg ik spijt. Ik kreeg spijt dat ik mijn moeder niet zo behandelde zoals Joanna deed. Zij hadden een hele goede band, vergeleken met de onze. Joanna ging meteen naast mijn moeder zitten en pakte haar hand. Tranen waren niet te missen op dat moment. Ik bleef bij de deuropening staan. Ik was bang, dat mijn moeder me niet wilde bij haar laatste moment. Ze keek me aan en knikte naar me dat ik er naast moest zitten. Ik liep er voorzichtig heen en ging zitten. Ze pakte mijn hand en gaf er een klein kneepje in voordat ze naar me glimlachte. ,,Je bent en blijft mijn dochter Isobel, waar ik heel veel van houd. Ik heb nooit anders gewild, jullie zijn schatten. Blijf in contact, houd de moed erin en verlies elkaar niet. Geef steun aan elkaar, zorg voor de ander. Ik hou van jullie, heel veel.'' Ze keek ons nog even aan en legde haar hoofd zo neer met haar gezicht richting de mijne. Ze viel half weg, toen was het het moment om het te zeggen.

,,Ik hou van je mama,'' zei ik zacht en ze glimlachte nog even voordat ze haar ogen sloot en er een piep klonk door de kamer. Ik schrok en liet de tranen lopen. Ik zat geschokt aan haar bed, mijn moeder was dood. De grootste nachtmerrie van een kind.

De avond had ik het meteen verteld aan Mason, hij was geschokt en had veel verdriet. We hebben samen de hele avond op de bank gezeten met de favoriete muziek van mijn moeder. Elkaar vasthoudend, elkaar knuffelend. Tot Mason in slaap viel en ik hem naar bed bracht.

Oké, nu positief nieuws. Nouja, wat je positief noemt op dit moment. Ik ben wel weer genezen van borstkanker. Ze hebben me geopereerd en alles is weg. Dus dat is goed! Mason was enorm blij, en ik ook. Ik hoop jij ook.

Ik heb nu slaap nodig, de tranen staan weer op mijn wangen en ik wil even aan iets anders denken.

Ik spreek je volgend jaar. Ik hou van je.

Liefs, Isobel

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.