FanFic.nl

Every Year A Letter [Afgerond]

Year Fourteen

Lieve Ashton,

Ik kan het gewoon niet geloven, ik ga dood. Binnen dit jaar is er zoveel veranderd. Ik kreeg borstkanker, was genezen, mijn moeder kreeg borstkanker, die ging dood, ik krijg weer borstkanker. Maar, dit keer is het niet te genezen. Dat betekend, dat ik Mason moet verlaten en ik er niet meer voor hem ben. Hij is pas 14 jaar, hij heeft nu niemand meer. Het spijt me.

Ik heb al met Luke afgesproken dat hij voor Mason moet zorgen. Luke is al getrouwd en krijgt binnenkort ook een kind en hij stelde het zelf voor om voor Mason te zorgen. Mason snapt het en stemt ermee in.

Hij was in schok, hij was niet meer te troosten 3 maanden geleden, toen ik het vertelde. Ik kon ook niet getroost worden, maar in die tussentijd ben ik zó ver achteruit gegaan, dat we alles al hebben gedaan dat we wilde en samen zijn geweest. Hij heeft in die tijd ook school gemist, maar daar snappen ze het, waarschijnlijk moet hij het jaar wel overdoen, maar Mason accepteert dat. Dat is goed.

Mason wilde en zou in dit huis blijven wonen. Luke vond het goed, ze verhuizen naar dit huis. Mason zei dat hij iets wilde houden van mij.

Ik kan het nog steeds niet. Ik durf het niet om er ook nog bij te vertellen over jou. Dat kan ik echt niet. Dat zal voor hem helemaal erg zijn, dan komt hij zijn kamer niet meer uit. Ik wil dat hij een vriendin vind, een mooi leven leid, gaat trouwen, goede opleiding, goede baan, misschien wel kinderen krijgt. Alles moet perfect voor hem zijn. En dat gaat ook gebeuren, dat weet ik zeker.

Hij is een fantastische jongen, hij doet het goed op school, sport veel en hij is zo lief. Wie wil nou niet verliefd op hem zijn? Ik ben zo trots op hem, zie je, de tranen lopen weer over mijn wangen. Ik wil dat ik hem kan zien opgroeien vanaf boven, samen met jou.

Ik ga hem missen, heel erg. Hij is zo groot geworden, zo volwassen. Ik ben aan de ene kant bang dat hij het niet volhoud, maar hij is sterk. Dus aan de andere kant weet ik zeker dat hij het kan. Luke zorgt voor hem, hij weet wat Mason wil en moet hebben, en dadelijk is hij ook nog zo'n erge puber en dat moet Luke wel kunnen handelen. Is het wel een goed idee?

Ja, Isobel, niet zo raar denken. Dat is precies wat jij ook zou zeggen. Ik moet ook niet zo raar denken, Luke is een top gast en gaat goed zorgen voor Mason. En wij kijken toe.

Ik wil Mason niet verlaten, maar ik wil ook samen met jou zijn. Wat een dilemma. Maar elke keer realiseer ik me dan weer dat ik Mason wel moet verlaten, ik kan niet anders. Ik heb borstkanker en ben niet geneesbaar. Ik kan er niks aan doen, moeder natuur kiest hiervoor. Het doet me zo pijn om mijn bloedeigen zoon te verlaten, maar hij is in goede handen.

Afgelopen week hebben we samen doorgebracht in een klein vakantiehuisje bij de zee. Niet zo ver hier vandaan. Weet je wel, dat donkergroene huisje dat wij ook altijd huurde voor onze zee vakantie? Wat was dat een mooie tijd. Ik kon het ook niet laten om te gaan huilen, Mason dacht dat het om mijn kanker ging, maar eigenlijk ging het om jou. Ik mis je enorm en Mason weet nog niet eens wie je bent of wat je bent van hem. Hij weet het niet eens. Ik ben zo slecht dat ik het nooit heb verteld. Daar haat ik mezelf voor.

Hij red het wel zonder mij, daar geloof ik in.

Nou, ik denk niet tot volgend jaar?

Tot snel. Ik houd van je.

Liefs Isobel

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.