FanFic.nl

healing in the past,

stubborn as a Scot

'Nee, nee. Wat nu weer? Wat nu weer?' Mompelde Cat opgewonden, terwijl ze de zaal nog eens rondkeek. maar nergens was er ook maar een spoor van Hadley of zijn vader. Dit hield natuurlijk geen steek. Hun zoon en broer was net niet geperforeerd door een messen werpende psychopaat. Je zou toch denken dat ze de eerste waren om hem te gaan feliciteren.
'Misschien weet Jamie wel waar ze zijn.' Opperde Claire, duidelijk niet overtuigd. Toen ze zijn vuurrode haardos eindelijk in de zee van hoofden terugvonden, zagen ze dat hij over een gebukte Rob gebogen stond. Diens maag leek duidelijk niet opgezet te zijn met zijn avontuurtje aan het rad.
'Aan die twee hebben we duidelijk niet veel. Dan zoeken we het zelf maar uit. Beginnen met de tafel.'
'Cat, wacht even. Laten we nu geen...Cat!'
Cat leek al bedacht te hebben dat ze niet door het woud van lichamen zou komen, dus klom ze maar terug op de tafel.
'Die meid is nog koppiger dan al die verdomde Schotten samen.' Vloekte Claire, en klom toen ook de tafel op en liep Cat achterna.

Het eerste wat Cat opviel waren de stoelen die waren omver geworpen. Kon natuurlijk gebeurd zijn in de opwinding na de act, maar Cat voelde gewoon aan alles dat er iets niet klopte. Ze liet zich op haar knieën vallen en begon de grond af te zoeken.
'Wat denk je hier te vinden? Vroeg Claire, terwijl ze van de tafel klom.
'Weet ik het? Een spoor. Iets wat ons naar Hadley kan lijden.'
Het meisje bleef koortsachtig door het stro woelen, Claire kon dus niet anders dan haar voorbeeld te volgen.
'Je denkt toch niet dat Coll hem iets heeft aangedaan? Onder het oog van al die mensen?'
'Net daarom.' Was het korte antwoord.
Claire verwachte een verdere uitleg, maar die leek er niet te komen.
'Als hij iets wou doen, dan zou je toch denken dat hij het in het geheim zou doen?'
'Dacht ik eerst ook. Maar ik had natuurlijk niet aan Gibson gedacht. Iedereen was zo gefocust op hem en Rob. Ze zouden de uitbarsting van de Vesuvius niet eens hebben opgemerkt. Coll had gewoon vrijspel.'
Toen hun zoektocht vruchteloos bleek te zijn gooide Cat haar handen gefrustreerd in de lucht en haalde ze toen door haar haar.
'Verdomme, ze kunnen toch niet in rook zijn opgegaan?'
'Cat, kalmeer nu toch even?' Reageerde Claire geërgerd.
Had dit meisje werkelijk als soldaat gediend? Dan zou je toch wel denken dat ze wat sterkere zenuwen had gekweekt? Maar toen was er natuurlijk geen bepaalde Schot bij betrokken geweest.
'We vinden hem wel.' Zei ze op een mildere toon.
De blik in Cat haar ogen was een mengeling van hoop en wanhoop.
'Waar kan hij toch zijn?'
'We moeten vooral rustig blijven. Misschien...'
Ze onderbrak haar zin toen ze iets in het oog leek te krijgen. Verbaast keek Cat toe hoe ze haar vinger over de grond streek, en die toen naar haar neus bracht.
'Jezus H Roosevelt Christus.'
'Wat? Wat is er?'
Claire bracht haar vinger naar Cat haar neus. Ze snoof en herkende meteen de metaal achtige geur. Het was bloed. Het voordeel van een verpleegster als bondgenoot te hebben. De vlekken die Cat voor vuil had aangezien, had Claire meteen herkend als het spoor waar ze zo wanhopig naar had gezocht.
'Het is nog vers, hij kan niet ver zijn.'
'Het zijn druppels, misschien is het niet zo ernstig.' Antwoorde Cat, meteen beseffend dat deze redenering geen steek hield.
'Het kan ook zijn dat de wonde aan zijn been open is gescheurd. In ieder geval moeten we hem meteen vinden.'
'Probeer Jamie en Rob te waarschuwen,' Zei Cat, terwijl ze een mes van de tafel griste. 'Ik Ga achter hen aan.'
Ze hoorde Claire schreeuwen, maar in dit soort gevallen was je maar beter selectief doof.
Maar na enkele passen struikelde ze al over de zoom van haar jurk, en viel met een stevige smak op de grond. Toen pas drong het tot Cat door wat Claire al die tijd aan het roepen was.
'Cat! Kijk toch uit! Je jurk!'

Reacties: