FanFic.nl

healing in the past,

change of conscience

'Ik zei het je nog. Je moet niet idioot gaan doen met die jurk.'
'Waarom heb ik me ook al weer laten overhalen om dat ding in de eerste plaats aan te trekken?' Tierde Cat, terwijl ze probeerde recht te klauteren.
'Misschien zie je nu in dat je er niet alleen op moet afgaan. We halen Jamie en Rob, en dan...'
'Tegen de tijd dat we die gevonden hebben. Ik ontdoe me wel van wat overtollig ballast.'
Onhandig klom Cat weer recht, en nam het mes.
'Cat? Ja gaat toch niet...?'
Met drie halen sneed Cat het stof weg, net tot boven haar knieën, en trok toen de wijde kooi uit.
Claire zuchtte.
'Je weet toch dat je eigenlijk gewoon in je ondergoed staat?'
'Dat hield Bridget Jones ook niet tegen om achter Mark Darcy aan te lopen. Zorg jij er maar voor dat je Jamie en Rob te pakken krijgt.'
En toen liep ze weg, een verbijsterde Claire achterlatend.
'Waarom vraag ik het ook?' Vroeg die hoofdschuddend.


Het spoor van bloed leidde haar in een duistere gang. De enkele fakkels die aan de muur gingen hadden zich de moeite kunnen besparen, het kleine beetje licht dat ze gaven zorgde er amper voor dat ze de muren van de vloer kon onderscheiden. Desondanks nam ze een van de fakkels uit zijn ijzeren riem, en hield die als een primitieve zaklamp voor zich uit. Een beetje licht was altijd betert dan helemaal geen licht. Enkele ogenblikken liep ze door de gang, tot ze tot haar grote frustratie bij een splitsing terecht kwam.
'Werkelijk? Kan er nu nooit iets gewoon meevallen?' Vloekte ze, terwijl ze het vuur van de fakkel over de muren en vloer liet glijden. Hopend op een kleine aanwijzing.
'Kom op, Hadley. Ik wil je helpen maar dan moet jij mij eerst helpen.'
Ze kon haar frustratie amper onder controle houden. Ze begon de fakkel zo wild heen en weer te zwaaien dat enkele brandende sintels ontsnapten en haar hand branden. Vloekend liet ze de fakkel vallen en blies op de warme plek. Dit zou in de volgende dagen uitgroeien tot een grote blaar.
'O shit, shit, shit!'
'Hoorde je dat?'
Cat hield meteen haar adem in.
De stem kwam uit de rechter gang.
'Hoorde je dat dan niet? Er is daar iemand.'
'Doe niet zo idioot. Niemand heeft ons weg zien gaan. Je gaat op het laatste moment toch niet terug krabbelen?'
Coll. Daar was dat stuk verdriet dus. De andere stem kwam haar bekend voor maar ze kon er haar vinger niet op leggen. Wat ze wel kon raden was wat Coll bedoelde met op het laatste moment terug krabbelen. Zich ontdoen van Hadley.
'Wat betekend dat hij nog leeft.' Mompelde ze geruststellend tegen zichzelf.
'Het kan me niet schelen om hier aan mee te doen. Maar ik ga niet op mijn luie kont zitten als er ook maar een getuige rondloopt. Ik ga kijken.'
Een paar stevige voetstappen weerklonken alsof er iemand een trap opliep. Haastig doofde Cat de fakkel en trok zich terug in de andere gang, net ver genoeg om te zien wie er in de ok gang tevoorschijn kwam. En maar net op tijd, want daar verscheen het schijnsel van een andere fakkel al. En het was wel degelijk een oude bekende van haar.
'Zo, zo, meneer Seamus. Met jou heb ik ook nog een appeltje te schillen.' De man staarde verschillende kanten uit, maar leek niets te vinden wat op een indringer wees.
'Vreemd. ik zou toch echt zweren.'
Toen leek zijn oog op de grond te vallen. Cat haar hart sloeg een tel over toen ze besefte dat het de fakkel was.
'Wel alle...'
niet echt de meest legendarische laatste woorden. Maar hij moest het er maar mee doen. Cat sprong uit haar schuilplaats recht zijn rug op.
'Verrasing.' Fluisterde ze in zijn oor, net voor ze haar hand onder zijn kin plaatste en het lemmet van haar mes in de vrijgekomen hals stak.
Hij leek nog wat te willen zeggen, maar het enige wat er nog uit zijn mond kwam waren stroompjes bloed. Ze sprong terug op haar voeten en ving de man net op voor hij de grond viel. Ze nam de fakkel over zodat de man zeker nog eens goed kon zien wie er hem naar zijn maker geholpen had. Zijn ogen werden groot toen het tot hem doordrong.
'Vlouw...e flaw...'
'Een vrouw ja. Misschien dat je in een volgend leven wat meer respectvol met mijn geslacht omgaat. Want je ziet dat je ons niet mag onderschatten.'
Bijna emotieloos keek ze toe hoe de man zijn laatste stuiptrekkingen onderging, om daarna zijn laatste adem uit te blazen.
Ze had het werkelijk gedaan. Na het voorval met die jongen had ze nooit gedacht dat ze ooit nog een leven zou nemen. Maar ze had het gedaan. En ze had er niet te minste spijt van.
'Dat komt er van als je aan mij of aan mijn vrienden komt.'
In de riem van de man vond ze een mes dat beter voldeed aan de nood om te vechten, dus nam ze dit en de fakkel. Klaar voor wat ze ook daar beneden mocht aantreffen.

Reacties: