FanFic.nl

healing in the past,

the mind of a madman

De gang leidde haar inderdaad naar een afdalende draaitrap. Op haar goede begon ze aan de afdaling, haar oren gespitst om het minste geluidje op te vangen.
'Idioot. Wil je iets goed doen, doe het dan zelf.'
De gefrustreerde stem van Coll bracht haar tot stilstand. Instinctief wou ze de fakkel doven. Maar ze besefte dat dit bruuske gebaar net zijn aandacht kon trekken. Dus hield ze zich gedeisd, hopend dat de man niet zou opkijken. Ze hoorde hem kreunen, alsof hij iets zwaar aan het optillen was, gevolgd door een deur die open ging. Voorzichtig waagde ze enkele stappen verder. Net op tijd om de rug van Coll te zien, en het lichaam dat levenloos over zijn schouder ging. Op een ander moment zou Cat onder de indruk zijn geweest dat Coll een man als Hadley in zijn eentje kon optillen. Nu maakte het haar alleen maar razend over hoe deze vader zijn zoon behandelde, alsof hij niet meer was dan een aardappelzak.
'Cooper. Hou je emotie 's voor even in de hand.' Berispte ze zichzelf. Als dit alles voorbij was kon ze MacGregor haten zoveel als ze wou, maar nu moest ze rustig blijven.
Voorzichtig liep ze achter hem aan. De deur bleek uit te komen op de binnenplaats die ze in haar kamer zo vaak gezien had. De maan stond hoog aan de hemel, en gaf zo veel licht dat Cat haar fakkel doofde. Hadley bleek in die tijd toch te zwaar te zijn geworden voor Coll, dus gooide hij de jongen op de grond en sleepte hem verder aan zijn benen. Onder deze wrede behandeling leek Hadley niet een keer te reageren. Cat begon te vrezen dat ze te laat was, en dat de man zich probeerde te ontdoen van een lichaam.
'Nee, nee. Dat kan niet. Dat mag gewoon niet. Alsjeblieft Hadley, word wakker.'
Hoorde hij haar gehoord? Onwaarschijnlijk, maar net op dat moment begon het lichaam te bewegen. Coll stopte meteen in zijn pas.
'Krijg nu wat. Leef je nog steeds?'
Hij liet de voeten op de grond vallen, en knielde neer bij Hadley zijn hoofd.
'O, Seamus. Als je iemand de kop inslaat doe het dan tenminste goed.'
'Wat is er? Had je de ballen niet om het zelf te doen?'
Hadley zijn stem klonk zwak, maar niet alsof hij op het randje van de dood stond. Het was een vraag die Coll even uit balans leek te brengen. Om zijn woorden kracht bij te zetten steunde Hadley op zijn ellebogen, en richtte zich zo ver als hij kon op. Zodat hij zijn vader recht in de ogen kon kijken. Een gebaar dat niet simpel was, aangezien zijn handen waren vastgebonden. En in het licht van de maan kan Cat zien dat het bloed dat ze eerder had gezien van een hoofdwond afkomstig was.
'Kom op, doe het. Doe het terwijl ik je recht in de ogen kijk.'
'Wat dacht je? Dat ik het niet zou durven?'
'Tuurlijk niet. hier wacht je gewoon al veel te lang op. Maar als je denkt dat ik als een lafaard ten onderga.'
'Het is anders wel wat je bent. Een laffe verrader die samenspant met die twee buitenlandse heksen. Maar weet je, morgen is hun lot bezegeld. Dan zullen ze branden.'
'Denk je echt dat Jamie toelaat dat je zijn vrouw vermoord voor zijn ogen?'
Een vrolijke lach ontglipte Coll.
'Jongen, ken je me nu nog niet? Ik denk altijd aan alles. Tegen de ochtend staat er hier een bataljon Engelsen aan de deur. Of ben je alweer vergeten dat ze een prijs op zijn hoofd hebben geplakt wegens moord? En tien pond is natuurlijk altijd welkom.'
Moord? Jamie? Die aardige Jamie? Nee, dit kon gewoon niet. Dit moest een vergissing zijn.
'En je noemt mij een verrader?' Riep Hadley nu echt wanhopig. 'Je eigen bloed verraden aan de vijand.'
'Dat stuk vogelvrijverklaarde is geen bloed van mij.'
'Maar wel van Jenny Fraser. Betekende ze maar dat voor jou? Heel mijn leven heb je me haar dood verweten, maar eigenlijk betekende ze gewoon niets voor jou.'
Dat bleek een brug te ver te zijn. In het maanlicht zag Cat al het bloed uit de man zijn gezicht trekken.
'Jij vuile...Jij zult min leven niet langer tot een hel maken.'
plots haalde hij een pistool tevoorschijn. Wat hij daarmee van plan was kon de grootste idioot natuurlijk raden. Cat had geen seconde te verliezen. Als een renner schoot ze uit de startblokken en gooide haar volle gewicht tegen de man aan. Die liet het pistool vallen en wist zelf maar net zijn evenwicht te bewaren.
'Jij?' Riep hij verbijsterd.
'Ik.' Riep ze uitdagend. 'Als je Hadley wil, dan zal toch echt eerst langs mij moeten komen.'

Reacties: