FanFic.nl

healing in the past,

a difficult task

Stoer hoor Cooper. Werkelijk echt stoer. Maar hoe ga je dit alles in de praktijk omzetten? Als je er aan dacht hoe veel moeite ze wel niet had met Hadley. En deze man was zeker een hoofd groter dan zijn zoon. En had natuurlijk jaren ervaring als het op vechten en doden aankwam.
'Hoe kom jij hier? En waar is Seamus?'
'Wel, ik vrees dat je op hem niet meer moet rekenen. Ik had nog een appeltje met hem te schillen. Ik vrees dat het mes uitschoof.'
Om haar woorden te onderstrepen draaide ze de dolk van Seamus een paar keer in haar hand. Altijd goed dat je tegenstander weet dat je bereid bent om te doden. De ogen van de man leken bijna uit zijn kassen te springen, maar hij herstelde zich snel.
'Kijk eens aan. Het ziet er naar uit dat je een van mijn problemen hebt opgelost.'
En die had ze niet zien aankomen.
'Wat bedoel je? Ik heb zonet je mannetje gedood.'
'Meisje,' Zei hij op een bijna vaderlijke toon. 'Ik sta op het punt mijn eigen zoon te doden. Denk je nu echt dat ik daar ook maar een getuige had toegestaan?'
En daar had hij een verdomd goed punt. Had er een muur naast haar gestaan, Cat had er zeker haar hoofd tegen gebonkt.
'Maar weet je? Hij ligt daar nu, en jij staat hier. Met zijn bloed over je hele lichaam. Als ze hem vinden is het een kwestie van uren dat je aan een van de muren hangt, met een strop rond je nek.'
Verdomde idioot die ze was. Waarom kon ze geen genoegen nemen met hem buiten westen te slaan?
'Ga weg, Cat. Maak verdomme dat je hier weg ben!' Riep Hadley achter haar.
'Waar kan ik heen, Hadley? Nergens. Het ziet er naar uit dat we dit hier moeten uitvechten.'
En misschien kon ze net lang genoeg tijd rekken tot er versterking kwam. Claire nam trouwens haar tijd. Was ze soms afgeleid door de whisky?
'Daar ziet het wel naar uit, ja. Daar ziet het naar uit.'
'Cat. Je weet niet waartoe hij in staat is! Maak verdorie dat je weg komt!'
Hadley 's stem was vervuld van wanhoop, maar tot haar eigen verbazing begon Cat te lachen.
'Werkelijk? Denk je nu echt dat ik niet door heb wat voor een monster hij niet is? Een man die zonder aarzelen zijn eigen bloed zou doden. Een man die zijn vrouw de dood injaagt enkele en alleen voor zijn eigen narcistische ego.'
O, die laatste steek leek recht in de roos te zijn.
'Jij...Hoe durf je...Ik hield van mijn vrouw. En dat stuk ongeluk daar heeft haar van mij aangepakt.'
Was hij een klein kind of zo? Mama hij duwde me dus schop ik maar terug?
'Ik heb wel wat anders gehoord. Is het waar of niet dat je haar gedwongen hebt een gevaarlijke reis te maken? Terwijl je verdomme wist dat ze elk moment kon bevallen?'
'Ze hoorde hier, aan mijn zijde.'
'Natuurlijk, want de wereld draait natuurlijk rond Coll MacGregor. Je had haar rustig kunnen laten bevallen bij haar broer thuis. Maar een ding weet ik wel. Jenny hield meteen van het kind dat ze droeg. En toen het er twee bleken te zijn was ze helemaal in de wolken. Zelf in die pijnlijke periode tussen alle weeën door was ze dolgelukkig. En bereid om alles te doen voor die twee kleine wondertjes. Zelf al moest ze haar eigen leven voor hen opofferen.'
'Hoe kun jij dat weten? Je kent haar niet eens.'
'Ik weet dit omdat ik zelf een vrouw ben. Ik ma dan misschien nooit zelf een kind gedragen hebben, maar ik weet het gewoon. Ik heb het gezien toen mijn moeder zwanger was van mijn zus, dat eerste trapje. Ze was bereid om alles te doen voor dat leven in haar buik. Jennet heeft haar leven opgeofferd zodat deze man kon leven. En nu steek jij haar nog eens in de rug door te spugen op dat offer.'
Daar had je het. De man begon te trillen over zijn hele lichaam. En dat was waar Cat hem hebben wou. Als ze ook maar enige kans tegen die reus wou maken, dan moest ze echt wel inspelen op zijn zwakke plek.
'Ik vraag me werkelijk af hoe ze zou reageren als ze voor een dag weer mocht leven. Om te zien wat er van jou geworden is. Ik durf te wedden dat ze je niet eens zou durven aan te kijken. Zichzelf afvragend hoe ze ooit op dat monster is kunnen verliefd worden.'
En dit, dames en heren, is wat je noemt onder de gordel. Iets wat Coll MacGregor natuurlijk niet zomaar aan zich voorbij liet gaan. Met zijn volle gewicht liep hij op haar af, klaar om haar tegen de grond te werken. Cat was hier echter op voorbereid. Op het laatste moment sprong ze opzij, greep zijn arm beet en gooide hem over haar rug. De man kwam met een harde klap op de grond, maar nog voor Cat gebruik kon maken van de situatie was hij al weer recht gesprongen. Hoogstens wat verbaast over wat er net gebeurd was.
En toen zag ze de blik in zijn ogen, vervuld van een brandende haat. Ze slikte even. Dit kon nog eens een moeilijke opgave worden.

Reacties: