FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

After the end

Een jonge vrouw met lang donkerrood haar liep door de tuin, de fontijn had haar pracht verloren en druppelde triest in het groen uitgeslagen bad waar bijna geen water meer inzat. De randen waren op diverse plekken afgebrokkeld. De heg die de tuin ommuurde was wild geworden en van de pauwen was geen spoor meer te vinden. Het gras stond zeker een meter hoog en bevatte ongedierte, onkruid en zelfs monnikskappen die dunne zuilen vormden. Aan het eind van het met onkruid overwoekerde pad verscheen een imposant gebouw dat eens een prachtige villa moest zijn geweest, maar nu niets meer was dan een verlaten gebouw met weinig bewoners. Voor het bordes stond de vrouw even stil, haar hemelsblauwe ogen namen het gebouw in zich op. Toen liep ze naar boven, liet de verroeste klopper in de vorm van een slangenkop op de deur vallen. Het geluid galmde in het huis.
Het duurde even maar toen klonken er voetstappen, vrouwelijke voetstappen. De vrouw haalde diep adem en wachtte af.
Een vrouw met een gegriefd gezicht opende deur op een kier, haar haren waren wit, dun en hingen los over haar versleten jurk, een die eens prachtig was geweest.
"Yes?" Fluisterde ze.
"Mrs Malfoy?"
"Yes, what do you want?"
"I am here for your husband, Lucius Malfoy?"
"He doesn't want visitors."
"And what about family?"
"What?"
"I am his grandgranddaughter," de vrouw keek de vrouw strak aan. Haar fijne trekken hadden zeker iets weg wat de oudere vrouw ook had. Beiden waren lang, en hoewel de oudere vrouw bijna niet meer recht stond, zag je duidelijk dat ze ooit de fiere houding had die de vrouw tegenover haar nog wel had.
"Wait here," het klonk als een bevel, dat was dus nog niet verdwenen. De jonge vrouw knikte en de deur sloot zich met een doordringende klik.
Ze nam zichzelf voor om niet langer dan een halfuur te wachten, dan zou ze gaan en een andere keer terug komen.
Echter, na een minuut of vijftien ging de deur weer open, verder ditmaal.
"Come in," de vrouw had nu een omslag doek van kaal gesleten paars fluweel omgeslagen. De jonge vrouw haalde nog eenmaal diep adem en stapte toen de drempel van de villa binnen, vergane glorie spatte door de ruimte om haar heen.
De vrouw ging haar voor door de donkere hal met stoffige portretten, een eveneens donkere gang door naar een ruimte die vol boeken stonden. Al was dat lastig te zien met enkel één gaslampje die de duistere kamer verlichtte. De contouren van een star figuur waren nog net zichtbaar in een grote leunstoel met een rijk-versleten hoge rug. De vrouw knikte haar toe en verliet de ruimte weer. Ietwat nerveus schraapte ze haar keel. De man zijn gerimpelde hand schoot het lichtveld in en wenkte haar commanderend. Stilletjes, wat gelukkig niet lastig was door het kaal gesleten tapijt op de vloer, liep de klein kleindochter naar de man toe. Schuin voor hem bleef ze staan. Zijn gezicht ging verscholen achter een gordijn van wit-grijs haar dat weliswaar schoon was maar een armoedige indruk maakte.
"Tell me" de stem was schor en krakerig "what's your name?"
"My name, sir, is Tylah Malfoy,"
Een stilte, de man keek op, de slierten haar hingen nog in zijn gezicht. Grijze ogen stonden koud, vol pijn en nu verwarring.
"Malfoy?"
"Yes, my father is your grandson."
"Scorpius," het was geen vraag, een constatering eerder. Tylah knikte bevestigend. Het was stil, lang.
"Why are you here?" Hij veegde de haren een beetje uit zijn gezicht. Dit was de vraag waarop Tylah zich had voorbereid maar toch aarzelde op het antwoord te geven.
"Because... I want to know," ze keek hem strak aan "why my father, grandfather and their wifes dislike you..."
De man tegenover haar reageerde door zijn ijzige ogen in de haren te boren en de mond te verstrakken.
"That." begint hij, Tylah vult aan "is a part of my bussiness." Ze pauzeert, "we're family."
Hij zweeg, hij boog zijn hoofd en reageerde niet meer. Tylah liet zich echter niet zomaar opzij schuiven. Zwijgend begon ze met opruimen en herstellen. Boeken waren met een zwaai van haar toverstaf schoon en gerestaureerd. Lucius reageerde niet meer, ook niet toen ze de gehele ruimte schoon had en pardoes de gordijnen, die weer van donkerrood fluweel flonkerden, open schoof.
Alvorens verliet ze de ruimte, pas tegen het uur van middernacht keerde ze tevreden bij hem terug.
"Well, mister Malfoy?" Ze nam tegenover hem plaats. Hij keek verrast op, dat ze er nog was deed hem geen goed. Wel viel nu op dat ze lang was, ze droeg zwarte, stevige, laarzen die tot halverwege haar kuiten kwamen, erboven droeg ze een plooirok die van voren kort was en van achteren lang, netkousen vormden de brug tussen haar rok en laarzen die een hak van een kleine vijf centimeter hadden. Boven de rok droeg ze een witte blouse met pofmouwen en een koperkleurig korset met blauwe sterren erop. De rok paste er perfect bij met de vele tinten blauw en gaas van koperkleur erover. Echter wat Lucius het meest opviel van haar verschijning was haar gezicht.
De blauwe ogen vertelden dat ze meer gezien had dan de meesten van haar leeftijd, haar fijne lippen stonden nu in een spottend glimlachje, haar parelmoeren huid glom in het licht van de vele kandelaars die ze ontstoken had. In haar oren droeg ze blauwe doodshoofd knopjes en om haar hals een bijpassende ketting. Haar rode haren had ze in krullen hoog opgestoken zodat het in een waterval langs haar ranke figuur naar beneden viel.
Lucius ontweek haar ogen, haar linkerhand lag in een plas licht waardoor een bekende ring flonkerde. Ze zag hem kijken glimlachte.
"Yes, that was your son's, he gave it to me when I turned seventeen."
"I asked him to not give it away," Lucius staarde naar zijn eigen hand waar dezelfde ring aan zat.
"So you would have liked it if it was burried away? Rotting in the earth?"
"What?!" Nu keek hij op, furieus.
"Yes, your son died." Er was geen spoor van medelijden en rouw te zien.
"How?"
"To stop a group of fanatic deahteaters," ze keek hem strak aan. Hij slikte.
"I don't-"
"-Want to believe it? I am afraid that he saved me to do so. Me and many others."
"Why did no one told me?"
"Oh but they did."
"No!"
"It helps when you open your post," de spot was onmiskenbaar. De stilte die volgde plaatste de verlopen heer en meester van de villa op een weg die hij nog meer haatte dan het verliezen van glorie. Hij zocht naar worden die niet gevonden werden. Tylah leunde nu ontspannen in de grote stoel, die met behulp van haar magie er weer als nieuw uitzag.
"He was a great man, you know." Tylah was geen bang uitgevallen persoon. Haar jeugd bracht ze door met haar vele neven en nichten, niet alleen in de eerste graad. Haar drie broers hadden haar gehard. Lucius echter, altijd in zijn gedachte gehouden dat hij perfect was, had er de grootste moeite mee dat een zeer jonge, beeldschone vrouw, zonder pardon zijn huis in kwam lopen, de boel drastisch uit de put haalde, hem op zijn plek zette en vervolgens hem overviel met nieuwtjes die hij helemaal niet wilde weten. En toch... Iets in haar krachtige, jeugdige en sterke verschijning maakt hem wakker, daagde hem uit om de polka te dansen, zijn vrouw lief te hebben, zijn kleinzoon om vergeving te smeken en vooral uit zijn stoel te komen en de wereld weer te aanschouwen.
"He was a healer," ze sprak niet eens hard, al was haar stem laag voor een vrouw. "He loved to see people, mostly childeren, recover from their injuries."
Lucius sloeg zijn handen over zijn oren, hij wilde het niet horen.
"Right," Tylah stond op. "You know which spells to use to rebuild this glorious house, mister Malfoy. I wish you luck, although you don't deserve it. Farewell." En met die woorden liep de jonge vrouw de ruimte uit, wenste mevrouw Malfoy een prettige avond, en het moment dat ze de deur achter zich sloot verkruimelde alles weer tot zijn verlopen staat.
Tylah verdwijnselde net buiten het hek en niet heel lang erna verhuisde mevrouw Malfoy naar een klein huisje in een nette wijk in London. Het duurde niet lang erna voordat de villa als 'verlaten' en 'spookhuis' werd beschreven.
Tylah, gepassioneerd door het verleden, wist haar naam te zetten door de legendes die speelden in haar vaders familie. Maar nooit werd er een woord gerept over de oorlog, want dat was een ander verhaal om te vertellen.

Reacties: