FanFic.nl

healing in the past,

God, please

'Wat is er gebeurt? Waarom heb je niet om hulp geroepen?'
'Daar had ik de kans niet toe. Ik was zo gefixeerd op Rob...'
Hij verstijfde toen hij aan zijn broer dacht, hij duwde haar wat van zich af en keek haar recht in de ogen.
'Rob! Hoe is het met hem? Heeft die kerel hem...?'
'Hij is in orde,' Stelde ze hem snel gerust. 'Je kan zeggen dat hij de held van de avond is. Iedereen stond hem te feliciteren. Daar viel het mij op dat jij er niet bij was.'
Een opgeluchte glimlach verscheen op zijn lippen.
'Een Sassenach die mij gewoon beter kent dan mijn eigen familie. Wie had dat ooit gedacht?'
'Wat kan ik zeggen? Ik heb mensenkennis. Maar vertel. Heb je dan echt niet zien aankomen wat ze van plan waren?'
Hij haalde zijn schouders op.
'Plots stond Seamus achter mijn rug. Voor ik het besefte had hij mij tegen de grond geslagen. Ik kan me nog vaag herinneren dat ze me weg sleepten. Maar toen moet ik het bewustzijn hebben verloren. Je hebt gezien wat er gebeurde toen ik wakker werd.'
Zijn blik gleed weer naar het dode lichaam naast hem. Cat greep zijn kin en dwong hem om weer naar haar weer in de ogen te kijken.
'We moeten hier weg. Met een beetje geluk kunnen we vinden voor ze hier achter komen.'
'Wees daar maar niet zo zeker van.'
Nog voor de twee konden opkijken werden ze beide tegen de grond gewerkt. Hoe die mannen hen zo hadden weten te verassen, het zou haar altijd een raadsel blijven. Het enige wat ze nu wist was dat haar handen ruw op haar rug gebonden werd door een bebaarde Schot met een veel te slechte adem. In alle verwarring zocht ze Hadley. Haar blik vond de zijne. Ze zag amper angst in zijn ogen. En dat beetje angst leek enkel voor haar veiligheid te zijn.
'Haal die heks hier weg. Met haar rekenen we later wel af.' Hoorde ze een stem bevelen. Ze herkende de stem niet meteen, maar ze kon wel raden dat het Robert Senior was.
'Ze heeft hier niets mee te maken. Laat haar met rust.' Riep Hadley.
Het moment dat een reus van een kerel haar over de schouder gooide probeerde hij op te staan.
'Op de grond, jij vuile rat!'
Een hand sloeg Hadley hard in de maag. Hij klapte dubbel, maar deed toen opnieuw een poging. Wat gevolgd werd door een tweede klap, en een derde. Als beesten begon iedereen die maar bij hem kon komen te slaan en te schoppen. Met zijn handen op de rug had Hadley niet eens de kans om zijn gezicht te beschermen. Maar toch uitte hij geen gepiep. Het was Cat die het uitschreeuwde in zijn plaats. Ze worstelde zo hard tegen haar boeien dat het vlees rond haar polsen rauw begon te worden, maar de pijn hield haar niet tegen.
'Blijf met jullie poten van hem af!'
Ze schreeuwde het zo hard uit dat het even leek dat haar stem echode. Maar toen zag ze die twee bekende hoofden. het ene met vuurrood haar, het andere met het kastanjebruine kleur.
'Blijf verdomme van mijn broer af!' Gilde Rob, terwijl hij een van de mannen weg trok en hem met een stevige klap tegen de grond werkte.
Ze waren er. Feestelijk te laat natuurlijk, maar ze waren er. Cat voelde zich toch iets geruster toen de man haar wegdroeg. Jamie en Rob zouden hem wel beschermen. Dat moest gewoon. Voor het eerst in haar leven richtte ze haar hoofd op naar de hemel.
'Alstublieft. Ik weet dat ik me nooit eerder tot u gericht heb. En misschien heb ik zelf het recht niet om tot u te spreken. Maar alstublieft. Spaar zijn leven.'
O ironie. Weken geleden zou ze nog met een glimlach hebben meegedaan. Nu was de gedachte dat er hem ook maar iets overkwam gewoon onverdraagbaar.

Reacties: