FanFic.nl

healing in the past,

an interesting proposal

Zo kon het wel weer. De verborgen camera kon nu wel tevoorschijn komen. Dit konden ze nu toch niet serieus mennen? Verbijsterd bleef Cat Dougal Mackenzie aanstaren. Wachtend op een vrolijke lach en de verzekering dat het allemaal een grapje was. Dit alles kwam niet. De man bleef haar serieus aankijken. Toen ze rondkeek en de gezichten van andere personen zag rong het eindelijk tot haar door dat dit alles bloedserieus was. Wou ze Hadley helpen, dan moest ze met hem trouwen. Trouwen? Het woord alleen al maakte haar licht in het hoofd. Haar vader zou dit alles werkelijk heel amusant gevonden hebben. De arme man had de hoop al lang opgegeven dat hij ooit nog een schoonzoon zou mogen verwelkomen. Nou dat nu niet meteen, aangezien hij die schoonzoon nooit zou ontmoeten. Maar toch, het idee.
'Mevrouw Cooper? Wat vind u er van? Mevrouw Cooper?'
'Dougal, je ziet toch dat het arme kind het er niet mee eens is. En we kunnen haar nu niet bepaald dwingen.'
'Ik doe het!'
De stilte die volgde was bijna te snijden. Het werd haar snel duidelijk dat niemand deze uitkomst verwacht had. Zelf Dougal, die toch werkelijk met het idee was gekomen, leek niet te kunnen vatten dat ze werkelijk ja had gezegd.
Die vuile... Natuurlijk had hij dit gedaan. Dit zou bewezen hebben dat de o zo goedhartige senior zijn vreselijke neef nog een kans had gegeven. Ze keek hem recht in de ogen, en las deze gevoelens klaar en duidelijk. Nou kerel, mis poes.
'Eeuh...Sassenach....?'
In alle opwinding was ze even vergeten dat ze niet de enige was wiens leven op het punt stond te veranderen.
'Ben je zeker?' Vroeg Hadley aarzelend. 'Ik bedoel...Nou ja....'
'Ben ik zeker dat ik met jou wil trouwen? Eigenlijk wel. Als jij het er tenminste mee eens bent?'
Een luid gelach steeg op uit het publiek, en Cat begreep meteen dat dit een idiote vraag was. Een man die nog eerder voor de strop koos, dan te trouwen met haar was best...Beledigend. Zacht uitgedrukt.
Hij knikte goedkeurend. Een blik die vertelde dat het amper tot hem doordrong.
'Dan is het beslist.'
Ze hoorde de stem van Jamie amper, hij leek iets te vertellen over het vinden van een priester, maar ze nam niet eens de moeite om beter te luisteren. Ze voelde zich als een slaapwandelaar toen ze naar Hadley toeliep en de strop weer over zijn hoofd trok.
'Die heb jij niet meer nodig.'
'Heb ik al gezegd dat jij gek bent?' Antwoorde hij, met een lach op zijn gezicht.
'Dan zijn we blijkbaar voor elkaar gemaakt. Wacht maar als we alleen zijn. Dan moeten we het eens hebben over het feit dat je alle schuld op jou nam.'
Het op en neer gaan van zijn adamsappel verried zijn plotse nervositeit.
In de tussentijd had Rob zich bij hen gevoegd. Nog voor iemand hem kon tegenhouden liep hij op zijn broer af en sloeg zijn armen om zijn hals.
'Verdomme, doe me dat nooit meer aan.' Riep hij opgewonden, terwijl hij zijn gezicht begroef in holte van zijn schouder.
'Ik zou niet durven. Ik denk dat mijn verloofde me levend vilt.'
'Mijn zegen heeft ze.' Antwoorde Rob lachend. Hij liet zijn broer los en richtte zich tot Cat die de zelfde behandeling kreeg.
'Bedankt. Ik kan het waarschijnlijk niet genoeg zeggen, maar je bent de beste. Zus.'
Meerdere mensen drongen naar voren om het jonge koppel geluk te wensen. Cat en Hadley lieten het allemaal over zich glijden. Het enige waar ze nog aan konden denken was om zo snel mogelijk naar bed te gaan. Een hele avond de dood in de ogen kijken was best een vermoeiende bezigheid.
'Een laatste vraag. Wat doen we met hem?'
Jamie trok Gibson zijn neef met zich mee. De man ging duidelijk op het randje van de dood, en spartelde nog amper tegen.
'Iemand die zijn geld verdiend met het doden van anderen. Volgens mij hangt die strop er dan toch voor een reden.'
'Mee eens. We krijgen vanavond dan toch een executie.' Viel Dougal hem bij.
Robert senior leek er duidelijk niet met zijn hoofd bij. Hij wuifde enkel, in een teken van goedkeuring.
'Wel, ik neem aan dat wij hier niet moeten blijven.'
Claire leek duidelijk niet in een goede bui voor een leuke hanging. Cat en de tweeling namen haar voorstel maar al te graag aan.
Hadley stak zijn arm naar Cat uit.
'Gaan we dan maar? Mijn mooie verloofde.'
Cat voelde het bloed naar haar wangen stijgen. Het was gelukkig al zo duister dat niemand het zag.
'Als jij het zegt. Mijn idioot van een verloofde.'
hij lachte, terwijl ze hun armen in elkaar haakten.
Met hun vieren liepen ze weg van het spektakel, niemand keek nog op toen de strop om de hals van de man gelegd werd. Dougal greep de hendel beet en haalde die over. Een vallend lichaam maakte nog verbaast veel lawaai. Het was zo luid dat Cat de man aan haar arm voelde verstijven. Dat had hij kunnen zijn. Ze legde troostend haar andere hand op zijn arm.
'Jij bent het niet.' Fluisterde ze in zijn oor.
Hij knikte. Even leek hij te twijfelen of hij zich al dan niet moest omdraaien. Hij bedacht zich gelukkig en samen liepen ze naar binnen.

Reacties: