FanFic.nl

Toverdrank [Dramione]

Hoofdstuk Twee: de Uilenvleugel

De volgende ochtend stond Hermelien, zoals gewoonlijk, vroeg op. Doordeweeks stapte ze al eerder uit bed dan haar afdelingsgenoten en het weekend was geen uitzondering. Zie hield ervan om productief te zijn ’s ochtends, dus kleedde ze zich gauw aan, griste ze een veer, wat inkt en perkament uit haar tas en ging ze bij de haard in de leerlingenkamer zitten om een brief aan haar ouders te schrijven.

Lieve Mam en Pap,

Hoe gaat het met jullie? Is het weer daar wat beter dan hier? Het heeft hier namelijk al geregend sinds mijn aankomst vorige week zondag.

Verder is er niet echt heel veel gebeurd. Ik heb van professor Banning een Uitmuntend gekregen voor mijn verslag over de kietelvloek, dat ik deze vakantie had gemaakt en gelijk maandag had ingeleverd. Hij was er razend enthousiast over.

Voor verweer tegen de zwarte kunsten, dat we dit jaar van professor Sneep krijgen, moeten we een toverdrank naar keuze brouwen. Ik heb helaas nog geen flauw idee wat ik moet doen.

Hermelien liet de veer boven het papier zweven. Zou ze vertellen over Malfidus? Haar ouders zouden zich vast onnodig ongerust maken, aangezien ze hun had verteld over zijn pesterijen en onuitstaanbare gedrag de afgelopen jaren. Ze besloot het terzijde te laten.

Harry begint steeds beter te worden in Toverdranken en is nu het lievelingetje van professor Slakhoorn, die trouwens samen met Sneep onze toverdranken zal beoordelen. Ik ben blij dat hij zulke goede cijfers haalt, maar ik vind het wel een beetje vreemd. Vorig jaar had hij een bloedhekel aan het vak. Misschien ligt het aan Slakhoorn, hij en Harry konden het vanaf het begin af aan al goed vinden. Het schijnt zo te zijn dat hij Slakhoorn had overtuigd om hier te komen werken afgelopen zomervakantie!

Vandaag heb ik een uitstapje naar Zweinsveld. Ik zal nog een paar zelf-flossende mintjes voor jullie meenemen.

Hoe is het daar? Schrijf me zo gauw mogelijk terug!

Hermelien

Toen ze klaar was met schrijven rolde ze het perkament op en liep ze richting de Uilenvleugel. Aan het begin van het derde jaar had ze de keuze gehad tussen een gevlekte bosuil en Knikkebeen. De beslissing was gauw gemaakt zodra ze in de ogen van de arme kat keek. Ze glimlachte toen ze terugdacht aan de rivaliteit tussen Ron en het dier. Ronald was er positief van overtuigd dat het dier Satan zelve was. Hij had het fout, natuurlijk. Niet alleen was Knikkebeen ongelofelijk lief en het beste knuffelmaatje dat men zich kon voorstellen, hij had ook een bijdrage geleverd aan het ontmaskeren van Peter Pippeling en uiteindelijk de bevrijding van Sirius Zwarts, Harry’s peetoom. Die kat was werkelijk een held, en ze zou hem voor geen goud willen inruilen-maar dat betekende wel dat ze nu iedere keer als ze een brief wilde vesturen een uil van haar vrienden moest lenen of naar de Uilenvleugel moest gaan.

Buiten was het een mooie herfstochtend. Het zonlichte baadde de verkleurde bladeren van de bomen in het Verboden Bos een glimmend rood. En zacht briesje waaide door haar haren terwijl ze door het met dauw besprenkelde gras liep. De vogels floten. Het leek wel volmaakt.

En toch zat ze te piekeren. Ze had geen flauw idee wat ze aan moest met Malfidus. Zelfs als ze een geschikte drank zou kunnen bedenken, kwam daarna nog het proces om hem aan te sturen. Ze wist diep van binnen dat hij slim genoeg was, maar zou hij de motivatie hebben om te kunnen werken? Ze betwijfede het. Ze had geen flauw idee hoeveel waarde hij aan zijn cijferlijst hechtte en vond het moeilijk in te schatten. Hoewel hij wel uit een gezin kwam dat op ieder gebied streefde naar perfectie, leek Malfidus soms zo…ongeïnteresseerd.

Toen ze arriveerde in de Uilenvleugel koos ze een grote bruine kerkuil uit. Hoewel de uil verontwaardigd leek dat ze hem had gewekt, stak hij gehoorzaam zijn poot uit toen ze de brief aan hem vast wilde knopen. Ook al waren haar ouders dreuzels, ze vonden de toverwereld ongelofelijk interessant. Daarom stonden ze er ook op dat ze haar post per uil verzond. Hermelien grinnikte. Ze zag de gezichten van haar buren al voor zich als de uil via het keukenraam hun huis binnen zou vliegen. Ze woonden in een burgerlijk buurtje, dat soort dingen waren redelijk abnormaal.

“Wat is er zo grappig, Griffel?”
Hermelien draaide zich om. Niemand minder dan Malfidus zat leunend in de deuropening naar haar te kijken. “Niks,” zei ze stijfjes. “Wat doe jij hier?”
Malfidus zwaaide met een pakje dat hij in zijn handen had. “Hetzelfde als jij.”
“Wat zit daar in?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Waarom zou ik jou dat vertellen?”
“Waarom niet?”
“Ga je mij ook die brief voordragen dan?” vroeg hij met een knikje naar het perkament dat inmiddels al aan de uil vast zat.
“Laat maar.”

Er viel een stilte terwijl Malfidus naar zijn uil toe liep. Toen ook hij zijn uil had klaargemaakt en had losgelaten, wierp hij haar een geïrriteerde blik.
“Waarom gaap je me zo aan?”
Hermelien gaf haarzelf een mentaal standje. Ze had niet door dat ze al die tijd had zitten staren. “We moeten samen die opdracht doen,” stelde ze.
“Ja, Griffel, dat weet ik heus wel.”
“Het is gewoon-ik heb-ik heb oprecht geen flauw idee wat we moeten doen. Ik bedoel, Sneep-professor Sneep, geeft ons bijna een half jaar voor een toverdrank. Een half jaar! Hij verwacht vast dat we iets spectaculairs brouwen. Ik heb m’n boeken gisteravond nog door zitten lezen en heb niks gevonden. Niks haalbaars, in ieder geval.”
Malfidus trok zijn wenkbrauwen op. “Wat is dit? Heb je geen vertrouwen in die gigantische grijze massa van je?”
Hermelien zette haar handen in haar heupen. “Misschien heb ik wel geen vertrouwen in jou!”
“Dan onderschat je me.”

Met die woorden draaide hij zich abrupt om en marcheerde hij weg.
Hermelien schudde haar hoofd ongelovig. “Je maakt een grapje zeker.”
“Geloof me, Griffel, als ik een grapje maak, dan merk je het wel,” zei hij zonder om te kijken.

Na haar ontmoeting in de uilenvleugel met de Zwadderaar ging ze gauw weer terug naar haar slaapkamer om zich om te kleden. Één van de grootste voordelen van klassen oudste zijn was de privéslaapkamer. Niet alleen kon ze opstaan wanneer ze wilde, ze had ook meer privacy en een rustige plek naast de bibliotheek om haar huiswerk te maken. Daarnaast had ze nu ook een plek om al haar boeken uit te stallen: ze hoefden niet langer het hele schooljaar verborgen te blijven in haar hutkoffer maar waren nu netjes gesorteerd in een grote eiken boekenkast tegenover haar hemelbed.

Opeens hoorde ze geklop op haar deur.
“Hallo?” vroeg ze vertwijfeld.
“Ik ben het.” Ze hoorde Ron’s stem door de deur heen. “Kom je mee ontbijten?”
Hermelien graaide vlug een paar kledingstukken uit de kast. “Ik kom eraan!” riep ze.

Ze kon wel wat nieuwe kleding gebruiken, contempleerde ze terwijl ze een uitgeluberde spijkerbroek aanhees. Ze oogde haar spiegelbeeld kritisch. Ondanks de wat sjofele kleding die ze droeg, was ze blij met het lichaam dat ze de afgelopen jaren had ontwikkeld. Haar kleurtje dat ze had gekregen tijdens de zomervakantie in Frankrijk die afgelopen zomer was al verdwenen, maar ze had nog steeds een paar sproetjes op haar neus en sleutelbeenderen. Ze was klein van stuk maar had lange, slanke benen. Haar schouders waren smal, haar taille nog smaller. Haar borsten hadden wel wat groter gekund, misschien. Toch voelde ze zich niet onzeker terwijl zichzelf zo bekeek. Wat zou Ron ervan vinden als hij haar naakt zag? Of Malfidus?

Geschrokken dor haar eigen gedachten sloeg ze een hand voor haar mond. Hoe kwam ze er in godsnaam bij? Sinds wanneer dacht zo aan hem op die manier? Hoofdschuddend trok ze een grijze sweater aan. Hou je hoofd bij de les, Hermelien. En koop alsjeblieft wat nieuwe kleding vanmiddag in Zweinsveld.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.