FanFic.nl

healing in the past,

a small distraction

Claire hielp Cat bij het aankleden, aangezien het allemaal snel moest gaan besloten ze om meer dan de helft achterwege te laten. En zo gebeurde het dat Cat de gang op liep, in eigenlijk niet meer dan haar ondergoed, en een laag van bovenkleding. Werkelijk heel gewaagd, ze had eigenlijk zo op de cover van de playboy kunnen staan. Hadley leek dit in ieder geval te denken toen hij haar in het oog kreeg.
'Weinig tijd, maak er nu geen drama van.' Wierp ze hem tegen, nog voor hij iets kon zeggen. Die had zijn mond even geopend, maar sloot die meteen weer. Hij had op dat moment iets weg van een vis.
'Juist ja. Kom, we moeten jullie hier weg zien te krijgen voor ze alles ondersteboven halen.'
In een bijna instinctief gebaar greep hij haar hand beet en wou haar mee trekken. In een al even instinctief gebaar bleef Cat staan. Verbijsterd keek ze naar de grote hand, die de hare omsloot. Een gewaarwording die zo vreemd aanvoelde, maar op het zelfde moment voelde het verwarrend vertrouwd. Ze voelde Hadley 's blik die eerst op haar gericht was, en toen naar hun handen.
Toen ze hem recht in de ogen keek las ze de zelfde emotie 's die ze zelf voelde.
Een rationeel stemmetje in haar haar hoofd schreeuwde het uit dat dit niet het goede moment was voor dit soort dingen. Maar het werd onderdrukt door dat andere stemmetje met de naam emotie.
het enige wat dit alles kon overstemmen was het nerveuse gefluister van Claire.
'Jongens, jullie hebben later nog genoeg tijd om elkaar beter te leren kennen. Maar nu moeten we toch echt weg.'
Eindelijk leken de twee het door te hebben. Haastig lieten ze elkaar los. Cat kon wel raden dat haar gezicht op dit moment zo rood zag als een tomaat. Daar bleek Hadley geen last van te hebben, maar hij wreef toch even nerveus door zijn haren.
'Je hebt gelijk, we moeten gaan.'


Hadley 's plan was simpel. Hij zou de twee onder brengen in de geheime ondergrond waar Cat eerder geweest was. Maar dat leek uiteindelijk makkelijker gezegd dan gedaan. Rob senior en junior hadden al hun autoriteit in de weegschaal gelegd om de roodjassen zo lang mogelijk buiten te houden. Maar iemand als Black Jack Randall liet zich natuurlijk niet zo gemakkelijk tegen houden. En nog voor ze goed en wel bij de toren waren aangekomen zagen ze de eerste flitsen rood door de gangen schieten.
'Langs hier.' Siste Hadley, en hij leidde hen een deur door die uitliep op een trap die hen naar de binnenplaats bracht. Misschien niet echt de meest ideale oplossing aangezien een volledige kolonie aan roodjassen hier post had gevat. En tussen al die vreemde gezichten herkende ze hem. Jonathan Wolverton Randall. In gesprek met Robert Senior. Hij was nog steeds even knap als Cat zich kon herinneren. Je zou jezelf bijna afvragen dat dat knappe gezicht werkelijk zo een bedorven ziel verstopte. Dat Claire voor een meer sympathiekere look-alike van deze man gevallen was kon ze perfect begrijpen. De twee vrouwen kenden de man echter goed genoeg om te weten dat uiterlijk bedrieglijk kon zijn.
'Goed. En wat nu?'
'Wel. Een leuke afleiding is natuurlijk altijd welkom. Dan kunnen we ons misschien voor heel even verschuilen in de kelder.'
Afleiding. Het idee was simpel genoeg, uitvoeren was een ander paar mouwen.
Toen viel Cat haar oog op een kar die door enkele Engelsen bewaakt werd. Toen ze beter keek bleek het een kooi te zijn, aan beide kanten gingen een paar vreselijk uitziende boeien. Duidelijk meegebracht om Jamie in te vervoeren.
Maar er was duidelijk genoeg plaats voor een tweede gevangene. Dacht ze grimmig. Maar hij kon wel van pas komen.
'Laat mij maar.'
Nog voor haar twee kompanen konden reageren sloop ze verder naar de wagen. Hadley siste haar nog iets toe, maar was al snel gedwongen op te houden, wou hij zichzelf niet verraden.
Zonder problemen kwam ze in de buurt van het eerste wiel, daar kon ze zien dat de kooi op zijn plaats werd gehouden door enkele stenen. De mannen die rond de wagen stonden leken hun opdracht niet echt serieus te nemen. Ontspannen stonden ze met elkaar te praten. Je zou bijna denken dat ze een ontspannen uitstapje aan het maken waren. Goed , maakte Cat haar opdracht makkelijker. Voorzichtig sloop ze onder de wagen. Daar verschoof ze drie van de stenen wat meer naar de binnenkant. Toen keek ze voorzichtig naar de mannen. Die hadden nog altijd niet het minste idee van water aan het gebeuren was. Werkelijk? Je zou denken dat ze wel wat meer kieskeurig waren bij het rekruteren. Ze sloop terug naar haar schuilplaats, waar ze net ver genoeg verstopt zat om de laatste steen te verwijderen.
'Oké, dames en heren. Show time.'

Reacties: