FanFic.nl

assassins creed syndicate: The story of Sarah

3

Het gewicht van de munten voelde geruststellend aan in haar zakken. Voor enkele ogenblikken was ze te verbijsterd geweest over het hoge bedrag om het geld te kunnen aannemen. Werkelijk, meneer Green moest zich gewoon vergist hebben? De man had haar commentaar echter snel afgeblokt.
'U hebt goed werk geleverd vandaag. Koop uzelf maar eens iets nieuw.'
En toen had hij haar net niet de winkel uit gejaagd.
Werkelijk, Greenie mocht vaker dagen hebben dat hij het te druk voor haar had. Sarah kon er alleen maar beter van worden. Onderweg naar huis begon ze vrolijk te fantaseren over wat ze allemaal wel niet met dat geld kon doen. Die avond zou ze samen met Robin in ieder geval een uitgebreide maaltijd hebben. Als ze het slim zouden aanpakken konden ze zelf een paar buren uitnodigen. En medicijnen natuurlijk. De kleine Emmett liep al enkele dagen stevig te hoesten, en Sarah had zo het vermoeden dat hij elk moment een longontsteking kon oplopen als hij niet snel verzorgd werd.
Toen dacht ze terug aan de woorden van meneer Green. Koop uzelf maar eens iets nieuws.
Zowel haar jas en broek waren haar zeker twee maten te groot, en na jaren van dragen en verstellen was de originele kleur zelf niet meer te herkennen. Zou het misschien nog net lukken om een van de twee te vervangen? Het was niet dat Sarah ijdel was, maar ze was wel een meisje en had er niets op tegen om eens iets moois te dragen. Haastig maakte ze een berekening in haar hoofd en kwam al snel tot de conclusie dat zowel medicijnen als nieuwe kleren niet haalbaar zijn. En ze had nog nooit eerder iemand zien sterven aan het dragen van afgedragen kleren. Aan een longontsteking daarentegen. En een goede maaltijd was niet echt een overbodige luxe. Ze had al weken moeten toezien hoe haar broer Robin er met de dagen magerder op werd. Hij beweerde wel dat hij at, maar Sarah wist gewoon dat hij zichzelf, na zijn lange uren in de fabriek ook nog eens eten ontzegde in een poging om zijn kleine zusje eten te geven. Nee, kleren was nu echt wel het laatste waar Sarah aan kon denken.
'Fleurige nieuwe kleren zouden toch alleen maar de aandacht trekken van Blighters.' Zei ze tegen zichzelf, om haar teleurgestelde ziel tot rust te brengen.
Ze nam de kortere weg langs Witechapel station. Nog steeds in gedachten verzonken baande ze zich een weg langs de honderden reizigers die af en aan liepen. Het was best een uitdaging om dit te doen zonder tegen iemand aan te lopen, maar na jaren van oefening was Sarah er bijzonder goed in geworden. Wat eigenlijk wou zeggen, was dat ze alleen tegen iemand aan zou lopen met een bedoeling. Meer specifiek hun geldbuidel.



Sarah had niet de bedoeling gehad om vandaag nog op zakkenrollen over te gaan. Maar de kans klapte haar bijna in het gezicht, en ze kon het gewoon niet negeren. Haar doelwit bestond uit een jongen en een meisje. Aan hun uiterlijk te zien waren ze familie van elkaar, broer en zus waarschijnlijk. Aan hun gedrag te zien waren ze duidelijk niet uit deze buurt. Terwijl de twee in een hevige discussie waren verwikkeld. (Broer en zus. Gene twijfel mogelijk.) Stond de jongen met zijn rug naar de menigte toe. Zijn zichtbaar goed gevulde geldbuidel ging doelloos aan zijn heup. Zonder ook maar enige vorm van aandacht. Werkelijk, het enige wat nog leek te ontbreken was een bordje met Steel me, steel me.
Sarah had het nooit leuk gevonden om mensen hun zuurverdiende geld afhandig te maken, maar iemand moest die man duidelijk eens de regels van Witechapel leren. Een rol die Sarah mar al te graag op zich nam. En met haar loon kon er misschien alsnog een nieuwe broek van af.

Reacties: