FanFic.nl

assassins creed syndicate: The story of Sarah

4

Hoe vaak je het ook deed, er aan wennen deed je nooit. Sarah stond stijf van de adrenaline, het moment dat ze op haar doel afliep. De jongen kreeg haar pas in de gaten, het moment dat ze voluit tegen hem aanliep.
'Hé, kijk uit je doppen!'
Verontwaardigd keek hij haar aan. Het was wat je noemde een trots gezicht. Scherpe gelaatstrekken. Ogen waarvan ze niet kon uitmaken of ze nu blauw of groen waren keken haar spottend aan. kastanjebruin haar dat hier en daar ontsnapte van onder een oude, afgedragen pet. Hij zag er uit als iemand waar ze gerust een avond mee zou kunnen doorzakken. Als je de twee littekens even vergat. Hij leek er ook niet voor terugdeinzen om een gevecht aan te gaan. Of zijn geldbuidel verdedigen mocht iemand hem die wou ontnemen.
'Duizend maal mijn excuses, meneer!' Zei ze snel.
Haar gezicht richtte ze naar de grond, in een teken van onderwerping. Een gebaar dat veel mensen meteen mild stemde. wist ze uit ervaring. En ook bij deze jongen. Hij keek haar nog enkele ogenblikken aan, maar besloot toen dat ze zijn tijd niet waard was en richtte zich weer tot zijn zus. Sarah ging er meteen vandoor. Het zou nog zeker enkele ogenblikken duren voor hij zijn verlies zou doorhebben, en dan nog zou hij eerst een agent moeten vinden om het te rapporteren. En in die tijd was Sarah natuurlijk al lang van de aardbodem verdwenen.
'Dief! Hou de dief!'
Verbaast keek Sarah een ogenblik om, lang genoeg om te zien dat de man de achtervolging had ingezet. Sarah was niet de vrouw die snel een verkeerde indruk kreeg over mensen maar toen ze dacht dat deze jongen er niet met zijn hoofd bij was, bleek dit toch een vergissing van formaat te zijn.


Het doolhof. Na enkele ogenblikken had ze al begrepen dat ze deze man niet puur op snelheid kon afschudden. Dus haar enige kans was haar kennis van Londen. Dat haar achtervolger niet uit deze buurt kwam, dat had ze blijkbaar wel goed ingeschat dus zou ze er voor zorgen dat het doolhof hem zou verstrikken, als een vlieg in het web van een spin. Een idee dat verassend gemakkelijk bleek te zijn. Na enkele straten al drong het tot haar door dat ze hem had afgeschud. Verbijsterd zocht ze steun bij een muur, zodat haar op hol geslagen hart weer tot rust kon komen. Al haar zintuigen schreeuwden het uit. Echt niet dat die kerel het zo makkelijk had opgegeven. Ze spitste haar oren bij ieder geluid. Maar er gebeurde niets. Haar achtervolger was nergens te bespeuren. Na enkele ogenblikken stond ze zichzelf toe om kalmer te worden. Die man had dan misschien wel een fantastische conditie. Maar daar had hij niets aan als hij zijn weg niet kon vinden. Zo nu en dan kon een mens gewoon eens een geluksdag hebben. Triomfantelijk haalde ze de geldbuidel tevoorschijn. Het gewicht voelde zo goed aan in haar hand. Ze had niet gedacht dat die man, die er uitzag als een bedelaar, zo een hoog bedrag bij zich droeg.
'Ziet er goed uit, is het niet? Dat noemen ze sparen.'
Sarah liet de buidel net niet vallen, het moment dat ze zich omdraaide. Verwilderd keek ze alle kanten uit, maar nergens was hij te zien. Had ze het gedroomd? Nee, ze had hem wel degelijk gehoord. Maar waar is hij?
'Wie niet weg is, is gezien.' Klonk de plagende stem.
Dat kwam van...Nee, dat kon toch niet? Dat kwam van de daken. Verbijsterd hief ze haar hoofd op en daar stond hij. Op de rand van het dak, met de aren over elkaar, met die spottende grijns op zijn gezicht.
De daken. Wat had je aan een doolhof als iemand het van uit de lucht kon lezen als een map.
'Je hebt volgens mij iets wat van mij is.'
Met een geweldige sprong eindigde hij van het dak, recht voor haar. Was de moeder van die kerel soms een kat?
Onwilligkeurig trok ze zich terug, maar zonder het zelf te beseffen had hij haar in een hoek gedreven.
'Als je het niet erg vind, wil ik het graag terug.'

Reacties: