FanFic.nl

assassins creed syndicate: The story of Sarah

5

'Ik...Eeeuh...Wel ik...'
Sarah Goodfellow die niet wist wat ze moest zeggen. Robin zou dit beeld geweldig hebben gevonden.
'is onze kleine dief haar tong verloren?'
Hij deed nog een stap naar voren. Instinctief zette ze een stap naar achteren, maar knalde hierbij frontaal tegen de muur aan. Was dit het dan? Die kerel kon haar gewoon ter plekke de keel over snijden. En dan nog zou het dagen duren voor iemand haar lichaam zou vinden. Als al iemand het ooit zou vinden. De buurt stonk zo hard dat zelf een lijk in verre staat van ontbinding niemand zou opvallen. En straathonden zouden er niets op tegen hebben om haar als gratis lunch te gebruiken. De woorden van Henry Green spookten nog door haar hoofd. Wees niet zo roekeloos. De volgende keer zou ze die raad zeker en vast opvolgen. Met de hand op het hart.
'Weet je? We kunnen hier nog een volle dag staan. Maar ik heb echt wel wat beter te doen. Mijn geld, alsjeblieft.'
Dwingend stak hij zijn hand uit. Het was maar beter om mee te werken. Met een zwaar gemoed legde ze de geldbuidel in de uitgestoken hand.
'Het spijt me. Mompelde ze nerveus.
'Dat je betrapt bent. Bij een volgend slachtoffer ben je me al weer vergeten.'
'Niet waar, het is alleen...Het is misschien een verkeerde manier, maar een mens moet toch overleven?'
'Dat is waar, maar dat geld ook voor mij. En blijkbaar, met jou in de buurt zal mijn geld nooit veilig zijn. Misschien dat ik daar beter meteen iets aan doe.'
'Iets aan doen? Ik ben niet de enige zakkenroller. Mijn dood gaat de wereld echt niet beter maken.'
'Misschien niet nee, maar een mens moet ergens beginnen.'
Wanhopig zakte Sarah door haar knieën.
'Alsjeblieft, het spijt me echt!'
'Kan ik geloven, alleen komt die altijd te laat.'
Hij leek iets uit zijn riem te trekken en hief zijn hand op. In een reflect sloot ze haar ogen en hief haar handen beschermend voor zich uit.
Neeneenee! Dit was het dan. Ze zeggen dat je net voor je dood een film van je leven zag. Alleen jammer dat met haar zestien jaar, die film nog niet echt bijster lang was. En wat ze zag waren dingen waar ze liever niet aan herinnerd werd.
En toen, uit het niets, kreeg de man de slappe lach.
Na enkele ogenblikken waagde ze het haar ogen te openen. De man ging zo op in zijn plezier dat hij steun moest zoeken bij de muur.
'Sorry, maar die had je toch wel even verdiend.' Lachte hij, met de tranen in de ogen.
'Eeuh...Wat?'
Ja hoor, Goodfellow. Echt de meest gevatte opmerking ooit.
De jongen wist zich eindelijk te beheersen, en stak toen zijn hand naar haar uit.
'Ik had toch wel wat recht op een klein beetje wraak? Ik vind het gewoon echt niet leuk als een mooi meisje me te slim af is.'
Van het ene uiterste in het andere gesproken. Sarah voelde hoe het bloed haar naar de wangen steeg. Nee, Sarah. Je gaat niet beginnen blozen in het bijzijn van die gestoorde gek. Nee Sarah, waag het niet...En te laat.
'Blijf je daar nu de hele dag zitten?'
Zijn hand had nog steeds zijn hand uitgestoken, en na een kleine aarzeling nam ze die aan. Zonder al te veel moeite trok de man haar recht, zodat ze op ooghoogte met hem stond. Ze was er nog steeds niet uit welke kleur zijn ogen nu hadden. Maar ze waren wel aardig om te zien. (Goodfellow, alsjeblieft)
'Fijn dat u het zo goed opneemt. Als u me nu wilt verontschuldigen.'
Ze maakte zich klaar om langs de man te glippen. Maar dit bleek niet zo makkelijk te zijn als gedacht. Hij greep haar bovenarm beet en keek haar recht in de ogen.
'Waar heb je dat geleerd? Meestal ben ik niet zo makkelijk om de tuin te lijden, maar jij was er bijna mee weg gekomen.'
'Ik had een goede leraar.' Zei ze snel. 'Namelijk de straat.'
'Die moet je me dan maar eens voorstellen.' Lachte hij duidelijk geamuseerd. Sarah haatte het om het toe te geven, maar dit gebaar veranderde haar benen in gelatine. Werkelijk, dit was echt niet het moment om aan dit soort dingen te denken.
'Jacob!'
Haar gedachten werden onderbroken door een vrouwenstem. Geërgerd keek de jongen op, naar de plaats waar hij enkele seconden eerder nog stond. Zijn zus haar gezicht was verborgen onder een capuchon, maar aan haar houding te zien was ze duidelijk niet opgezet met wat ze zag.
'We hebben een belangrijke afspraak en het enige wat jij doet is flirten met het eerste het beste straatboefje!'
Straatboefje? Wie dacht dat mens wel dat ze was?
'Ik kom er zo aan.'
Zuchtend haalde hij enkele munten uit de buidel en duwde die in haar hand.
'Voor het leuke welkom in Londen.' Zei hij met een knipoog. Toen sprong hij via een regenton weer het dak op en verdween. verbijsterd staarde ze naar de munten in haar hand, en toen naar het punt waar hij verdwenen was. Dit was zonder twijfel de meest bizarre ontmoeting ooit. En deze Jacob ongetwijfeld erg fascinerend. Omdat hij haar ondanks alles toch nog geld had geschonken. Zijn mooie ogen hadden er natuurlijk niets mee te maken.

Reacties: