FanFic.nl

School?

Straf

De bel ging. Lena legde schokkerig haar boek neer en keek met op elkaar geperste lippen naar Iva.

“Oh nee,” kreunde Lena hoofdschuddend.

Iva legde vriendelijk een hand op haar schouder en liet zien dat ze met haar meeleefde.

“Je kunt het, Lena,” zei ze geruststellend. “Ik ben buiten, oké?”

Lena knikte en haalde een keer diep adem. Haar klasgenoten verlieten de klas nog sneller dan normaal. Orochimaru zwaaide de leerlingen uit.

“Tot de volgende les!” zei hij vrolijk.

Als laatste verliet Iva het lokaal.

“Sluit de deur maar achter je, Iva.”

Iva keek even naar de glimlachende docent en toen nog even naar Lena.

“Natuurlijk,” zei ze toen en ze sloot zachtjes de deur.

Lena was niet opgestaan. Ze staarde naar haar gesloten boek op tafel, nadenkend over wat ze moest zeggen. Maar Orochimaru verbrak de helse stilte met een diepe zucht.

“Lena…” begon hij peinzend. “Wat moet ik nu toch met jou?”

Lena keek voorzichtig op. Orochimaru keek haar op een vreemde, bezorgde manier aan. Hij keek… niet gestoord, voor de verandering.

“Ik weet het niet, het spijt me, meneer,” zei ze snel. “Ik kon er echt niks aan doen, meneer Itachi, hij–”

“Nee, nee, zeg maar niets over Itachi,” onderbrak Orochimaru haar met een geheven hand. Hij leunde even naar voren. “Ik heb het niet over hem. Ik heb het over jou. Wat moet ik met jou op dit moment? Anders gezegd, wat voor straf moet ik je geven?”

Lena werd bleek en slikte een keer. Hij kreeg langzaam de psychopathische blik terug op zijn gezicht. Grote ogen, brede grijns.

“Ik…” Meer kon Lena niet zeggen.

Orochimaru tikte speels met zijn vingers op het bureau.

“Ik zou je kunnen gebruiken voor een experiment,” zei hij bedenkelijk. “Maar wat voor één? Hm…”

Lena zat verstijfd op haar stoel. Waar had hij het in godsnaam over?

“Normaals gesproken opereer ik mijn dierbare proefpersonen door ze eerst op een tafel vast te binden en vervolgens lichaamsdelen te verwijderen. Soms gebruik ik een zaag. Soms gebruik ik een simpel mes. Ik heb zelfs een keer geopereerd met een lepel, gewoon, voor de verandering.”

Lena begreep het niet. Ze keek in zijn grote, slangachtige ogen, maar zag alleen maar plezier. Alsof hij wrede herinneringen vrolijk herleefde. En zijn grijns werd alsmaar breder. Wat moest ze doen?

“Ik gebruik nooit verdovingen, moet je weten,” grinnikte Orochimaru toen, waarop Lena nog bleker en licht in haar hoofd werd. “De reacties van mijn proefpersonen zijn ook deel van de experimenten. Hoe hard zullen ze ditmaal schreeuwen? Wanneer zal hun geschreeuw verstommen? Het is werkelijk interessant om het telkens weer te ervaren van dichtbij.”

Lena voelde langzaam haar lichaam trillen. Deze angst… Deze angst had ze nog niet eerder gevoeld. Het zweet brak haar uit en een vreemde misselijkheid vulde haar lichaam. Orochimaru week zijn blik niet af.

“Ben je benieuwd waarmee ik mijn proefpersonen vastbind?” vroeg hij zacht. “Je zult je ogen niet kunnen geloven, Lena…”

Hij hield zijn hoofd schuin. En toen zag Lena had. Tot haar grootste schrik kropen er uit zijn mouwen twee witte slangen. Levend. Sissend. Kronkelend. Lena ademde scherp in en als reactie schoof ze haar stoel achteruit en stond geschokt op. Ze staarde met grote ogen vol afschuw naar de slangen en toen keek ze even naar de deur.

Orochimaru stond ook op en hield in iedere hand een slang.

“Nou? Zal ik het bij jou ook eens proberen?”

Zonder enige twijfel vluchtte Lena naar de deur. Deze man… Hij was volledig gestoord. En die slangen… Haal die slangen weg!

Lena stak haar hand uit naar de deurklink, klaar om de klas uit de vluchten, toen Orochimaru voor haar verscheen en haar tegenhield. Lena deinsde geschrokken terug.

“Lena, rustig!” zei hij. De bezorgde blik was nu weer teruggekeerd. “Je denkt toch niet dat ik dat serieus meende?”

Lena stond al aan de andere kant van de klas met zweet op haar voorhoofd.

“De slangen,” zei ze met een hese stem. “Waar zijn de slangen?!”

Orochimaru hield zijn hoofd schuin.

“Deze?”

Hij hield twee witte touwen omhoog.

“Lena, dit.. dit zijn touwen,” zei hij verbaasd. “Maar ik meende wat ik zei niet echt! Ik zou je nooit iets doen, kijk!”

Hij gooide de touwen op de grond en hield zijn handen omhoog.

Lena begreep er niets van. Ze keek van de touwen naar haar docent en van haar docent naar de touwen, maar de slangen waren nergens meer te zien. Had ze het zich verbeeld? Dat kon niet! Ze was er zeker van…

Orochimaru zette voorzichtig een stap naar voren.

“Lena, ik–”

“Blijf uit mijn buurt!” riep Lena en ze deinsde nog verder terug. “Dat waren slangen, ik weet het zeker!”

Orochimaru wierp weer een blik op de touwen op de vloer.

“Het spijt me,” zei hij toen. “Het was niet mijn bedoeling om je zo van streek maken.”

“Daar leek het anders wel op,” gromde Lena, nog steeds op haar hoede. Niet alleen de dingen die hij zei waren vreselijk storend, de manier waarop hij keek TERWIJL hij ze zei maakte het zo afschrikwekkend. “Laat me het lokaal verlaten.”

Orochimaru sloot zijn ogen.

“Zoals je wenst,” zei hij zuchtend. “Zorg alleen dat je de volgende keer wél op tijd bent, oké?”

Lela reageerde niet. Haar docent zette toen een paar stappen weg van deur.

“Verder,” siste Lena kwaad.

Orochimaru grijnsde zacht en trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij terug naar zijn bureau liep.

Zodra hij naar haar mening ver genoeg bij de deur vandaan was, sprintte Lena naar de deur, trapte hem haast open en verliet het lokaal.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.