FanFic.nl

Nobody's Life

43: Twilight Town

Twilight Town. Ik was er al een keer eerder geweest. Maar dat was al weer een tijdje geleden. De schemerige plaats zag er precies zo uit als ik me kon herinneren. Er was helemaal niets veranderd aan deze rustige plek.

Maar ik voelde me niet rustig. Helemaal niet. Want zodra Xemnas en ik in Twilight Town arriveerde, kreeg ik meteen dat nare gevoel dat ik altijd voelde wanneer hij aanwezig was. Ik dacht terug aan die keer dat hij teleporteerde zonder antwoord te geven op mijn vraag, maar dat was voordat ik wist wat er allemaal achter mijn rug gaande was in de organisatie. Toen wist ik nog niet dat Xemnas' bedoelingen misschien veel duisterder waren dan ik dacht.

Maar op verraad tegen de organisatie stond een zware straf. Eliminatie.

Ik moest me stil houden... Maar Xemnas mocht best weten dat ik hem niet mocht.

"Dit is onzin," gromde ik geïrriteerd. "Jullie zijn allemaal niet goed bij je hoofd."

Xemnas trok zijn wenkbrauwen op. "Het verbaast me dat je mij zo verafschuwt," zei hij. "Ik ben per slot de persoon die je leven gered heeft. Of ben je dat soms vergeten, Altix?"

Hij had het over die keer dat ik bijna compleet vernietigd werd door de duisternis en hij riep mijn naam. Of nou ja, de naam van mijn Somebody. Hij riep 'Lita'. En vreemd genoeg kreeg ik daarom weer de moed in mij om niet op te geven. Ik keerde terug naar de oppervlakte en de duisternis was verdwenen.

"Nee, dat ben ik niet vergeten," mompelde ik. "Maar ik zou nooit bijna gestorven zijn als jij Marluxia en zijn plannen in de gaten had gehouden. Je had hem toen nooit op een missie mogen laten gaan met--"

"Oho, Altix," onderbrak Xemnas me en hij plaatste een hand op mijn schouder. "Je vergeet nu één zeer belangrijk punt." Zijn ogen werden duister. "Jij probeerde Larxene te vermoorden. Verraad tegenover de organisatie. En je weet welke straf daarop staat."

De hand op mijn schouder voelde plotseling veel zwaarder aan. Ik werd bleek. "M-maar..."

"Ik denk," ging Xemnas verder met een luide stem, "dat Marluxia er recht op had om jou in de Onderwereld op te sluiten. Wees dankbaar dat je niet geëlimineerd werd. Wees dankbaar dat ik je redde van de duisternis." Hij lachte. "Zo'n slechte leider ben ik nu ook weer niet, toch?"

Ik wist niets meer te zeggen. Hij had... gelijk. Voorzichtig keek ik hem aan. Hij verwijderde zijn hand van mijn schouder.

"Dat dacht ik ook," zei hij. "Altix, volg mij. Vandaag ga ik je iets laten zien. Ik denk dat het tijd wordt dat je iets meer te weten komt over..."

Zijn stem werd zachter en hij maakte zijn zin niet af. Ik was verbaasd. Meende hij dat nou serieus? Zou hij werkelijk zomaar informatie vrijgeven?

Snel volgde Xemnas door Twilight Town.

---

"Dit is een... leuk huisje," zei ik slikkend.

We stonden voor een groot, oud huis dat ik niet eerder gezien had. Er stond een reusachtig hek voor en het zag er allemaal een beetje griezelig uit.

Xemnas zei niets. Hij opende het gigantische hek en liep naar het huis. Ik liep achter hem aan, nieuwsgierig naar wat hij me wilde laten zien. Voorzichtig stapte ik het gebouw binnen. Vanbinnen leek het nog groter. Ik keek mijn ogen uit.

Er verschenen Heartless voor ons.

"Heartless," zei ik en ik pakte mijn Masamune tevoorschijn. Maar voordat ik de kans kreeg om aan te vallen, richtte Xemnas zijn hand op de Heartless en ze explodeerden op slag. Hij liep de trap op.

Ik haalde mijn schouders op, stopte mijn wapen weer weg en volgde Xemnas naar boven, naar de kamer waar hij naartoe liep.

Toen ik de kamer in liep, leek het alsof ik opeens helemaal niet meer in het griezelig oude huis was. De kamer had witte muren, een witte vloer en in het midden stond een witte tafel met witte stoelen en witte bloemen. Voor het raam hingen witte gordijnen. Mijn ogen moesten even wennen aan de helderheid.

"Ga zitten," zei Xemnas en hij wees naar de stoel aan de andere kant van de tafel.

Ik deed wat hij zei. Xemnas ging tegenover me zitten. Ik wist niet wat hij van plan was. Zijn zwarte kleding zorgde ervoor dat hij er nog groter uitzag voor de witte muur. Hij keek me recht aan.

"Het is tijd dat je hem ontmoet, Altix," zei Xemnas toen. Zijn stem stond me niet aan. En wat bedoelde hij met...

Naast Xemnas verscheen een Heartless. En nog een. En nog een. Hij bleef me aankijken en opeens voelde ik weer die vreselijke angst. Hierop grijnsde Xemnas breed.

"Nee," zei ik hoofdschuddend. "Niet hem."

De Heartless voegden zich bij Xemnas. De hele kamer werd zwart.

"Het wordt tijd om het je te laten zien," hoorde ik Xemnas nog zeggen. Maar zijn stem vervormde. De kamer vervormde. En het volgende moment herkende ik het allemaal niet meer.

"Leuk om je weer te zien, Lita," klonk het.

Ik ademde scherp in.

Het was Ansem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.