FanFic.nl

Nobody's Life

44: Keyblade

Waar ik was beland, wist ik niet. Maar ik wist wel dat ik niet meer in de witte, vredige kamer was waar ik twee seconden geleden nog tegenover Xemnas zat. Ik was nu in de duisternis, en ik kon alleen Ansem zien.

De menselijke Heartless lachte.

"Lita, het is goed om je weer te zien," zei hij. "Ik begrijp werkelijk niet waarom je mij opnieuw bezoekt. Dit is MIJN duisternis. En jij bent hier vrijwillig gekomen."

Ik wilde mijn mond open doen om te zeggen dat ik hier helemaal niet wilde zijn, maar dat gebeurde niet.

"Ik ben gekomen om Riku van de duisternis te bevrijden, Ansem."

Ik schrok. Zei ik dat? Het kwam uit mijn mond en het leek op mijn stem, al was hij niet helemaal hetzelfde.

"Riku heeft de duisternis al geaccepteerd," grinnikte Ansem. "En als jij hier nu nog langer blijft, zul jij hetzelfde lot ondergaan."

Wie was Riku?

"Je liegt," zei ik, maar ik begon te beseffen dat ik, Altix, niet sprak, maar dat het Lita was. "Luister eens hier, harteloos meneertje, ik ken Sora. En als hij zegt dat Riku zijn vriend is, geloof ik hem. Dus geef hem zijn vriend terug!"

"Jij bent ongelooflijk naïef," mompelde Ansem met een sinistere blik op zijn gezicht. "Die Sora is niets waard. En jij hebt mij nu de perfecte mogelijkheid gegeven om jouw hart ook te verdrinken in duisternis!"

Paarsige duisternis omringde me en ik wilde achteruit springen. Maar in plaats daarvan pakte ik, nee, pakte Lita haar wapen tevoorschijn en rende dwars door de duisternis heen, op Ansem af.

"Ga nou eens een keer dood!" schreeuwde Lita.

Ansem lachte luidkeels. Lita wilde uithalen met haar zwaard, maar hij greep het wapen vast en brak het in zijn hand. Stukken zilver vielen op de grond en zakte in de duisternis.

Lita staarde vol ongeloof naar haar gebroken zwaard.

"Dus... Dit is de kracht van het duister," zei ze. "Het is eh, sterker dan ik had verwacht."

"Begrijp je nu waarom Riku voor mij koos, Lita? Begrijp je waarom ik onverwoestbaar ben?!"

Plotseling greep Ansem Lita bij haar keel en hield haar omhoog. Ik voelde dezelfde pijn en dezelfde angst.

"Jouw nek is niet bepaald sterker dan dat zwaard van jou," grijnsde hij. "Hoeveel moeite zou het me kosten om hem te breken?"

Lita probeerde de hand weg te duwen, maar het had geen zin.

"Je bent nog steeds fel tegen de duisternis, of niet? Je kruipt nog niet in angst onder zijn kracht. Hm. Daar zal ik verandering in brengen."

Ansem plaatste zijn hand op Lita's hart en de paarsige duisternis omringde haar opnieuw. Maar dit keer kon ze niet bewegen. De kracht drong diep in haar hart en Lita's ogen begonnen felgeel te gloeien. Ze schreeuwde, maar haar stem klonk schor en ruw.

Ansem liet haar op de grond vallen. Lita crepeerde van angst en pijn. Ze verloor de controle over haar lichaam.

Wat er daarna gebeurde met Lita, herinner ik me niet meer. Maar ik kreeg het gevoel dat ik door een wateroppervlak viel. Ik had de controle over mijn lichaam terug. Anders gezegd, ik was weer Altix. Dit was wanneer ik werd geboren.

Onder mij zag ik een ronde vloer met felle kleuren als glas in lood. Ik zag mezelf erop afgebeeld staan en ik landde op de vloer.

"Wees niet bang voor de duisternis," galmde een kalme stem om me heen.

Ik keek om me heen.

"Hoe kan ik niet bang zijn voor de duisternis?" vroeg ik. "Als ik te dicht bij kom, verdrink ik erin. Want ik heb het in mijn hart."

"Je hoeft het niet te vrezen," zei de stem, "want jij zult gezegend worden met een wapen dat de duisternis in bedwang kan houden. Jij zult een nieuwe drager worden... van de Keyblade."

Mijn ogen werden iets groter. "...Keyblade?"

"Inderdaad. Vanaf nu ben jij een Keyblade-drager. Open nu je hand, Altix."

Ik slikte en strekte mijn arm. Voorzichtig opende ik mijn hand. Er verscheen een vreemd soort licht voor me, en het volgende moment had ik het wapen vast. Het was een lang, donker Keyblade met paarse tekens op het mes.

"Je zult ooit je Somebody ontmoeten," ging de stem verder. "Maar tot die tijd moet je jezelf kunnen verdedigen. Accepteer de Keyblade, want onthoud: het wapen heeft jou gekozen."

Ik hief het wapen en glimlachte. "Bedankt, eh... Keyblade. En jij ook, vreemde stem in de verte."

De wereld om me heen werd lichter en ik wist op dat moment nog niet welke verschrikkingen me te wachten stonden, maar met de Keyblade aan mijn zijde leek alles opeens veel minder vreselijk te zijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.