FanFic.nl

De Kunst van Expressie [Prison Break]

12: Vertrouwen

Het was lunchtijd. Max zat aan een tafel tegenover Charles Westmoreland en naast Seth Hoffner, maar hij had geen tijd om met ze te praten. Hij keek telkens over zijn schouder naar T-Bag wie verdacht dichtbij Scofield was gaan zitten.

"Hé, Maximum," zei Westmoreland. "Je bent afgeleid. Die T-Bag doet jou niks."

"Mij momenteel niet, nee," mompelde Max en hij zag hoe Bagwell zijn gruwelijk vervormde mes tevoorschijn haalde en een grijns op zijn gezicht kreeg terwijl hij Michael in de gaten hield.

En toen stond hij op.

Max keek naar Abruzzi wie in de hoek van de ruimte stond en seinde hem. Snel liep Abruzzi op de moordzuchtige T-Bag af en duwde hem terug in zijn stoel.
Zuchtend draaide Max zich om. Dat was op het nippertje. Ze hadden geluk dat Abruzzi veel meer macht had dan T-Bag. Alleen hij kon zijn lijn kort houden, en nu Max met hem samenwerkte, voelde hij zich een stuk veiliger.
Maar het echte plan begon later pas.

Aan het eind van de middag liepen Max en Michael tussen de andere gedetineerden in een rij naar de cellen. Max keek telkens om zich heen, maar hij zag Abruzzi nergens. Er klopte iets niet... John had beloofd nu met Michael te spreken.

"Heb jij Abruzzi ergens gezien?" vroeg Max zacht.

Maar voordat Michael antwoord kon geven, werd hij ruw uit de rij gesleurd door een paar handlangers van de maffiabaas, en Max had nog maar net door wat er aan de hand was toen ook hij ruw meegesleurd en een kamer ingeduwd werd.
De deur werd achter hen gesloten en Michael keek angstig om zich heen. Max begreep niet wat er aan de hand was, dit was immers niet het plan...

Abruzzi liep naar ze toe met een stomme glimlach op zijn gezicht.

"Hallo daar," zei hij. "Michael, Max, ik moet met je spreken. En eh, ik heb daarvoor iemand meegebracht..."

Max' adem stokte bij het zien van de persoon die plotseling uit de hoek verscheen. Met stekende ogen keek hij naar Michael en naar Max.

"T-Bag..?" zei Max terwijl hij terugdeinsde. Hij keek in verwarring naar de maffiabaas met wie hij had afgesproken dat dit een doodgewoon praatje zou worden, maar Abruzzi grinnikte alleen bij het zien van Max' verwarde gezicht. Schichtig keek Max richting Michael, en hoe koel hij ook probeerde te lijken, zag hij toch enige angst op zijn gezicht.

In T-Bags hand glom het afschuwelijk uitziende mes dat hij bij Puppy gehaald had.

'Steek dit in de buik van de armen jongen en zijn ingewanden zullen over zijn benen hangen', kon Max zich nog herinneren over dat wapen.

"Ach, ach, twee jongetjes die mij allebei iets verschuldigd zijn," grinnikte T-Bag. Hij kwam dichterbij. "Ik zou je hier en nu moeten vermoorden, Scofield. Dankzij jou ligt Maytag nu in de grond en dat kan ik je nooit vergeven. Daarbovenop heb je mij beledigd..."

Hij bekeek Michael even en leek compleet te vergeten dat Max erbij stond.

"Maar ik moet zeggen, knapperd... Je bent nog mooier als je bang bent."

Michael vertrok geen spier. Max staarde vol afschuw naar T-Bag wie met zijn tong langs zijn lippen ging en het mes liet zakken.

"Het lijkt mij goed om de liefde eerst uit de weg te krijgen voordat we over gaan op het geweld, denk je niet, knapperd?"

Hij legde het mes aan de kant en liep op Michael af. Max balde zijn handen tot vuisten en wilde net een stap naar voren zetten, toen Abruzzi plotseling uithaalde en Bagwell een klap tegen zijn kaak verkocht. Michael deinsde terug en T-Bag werd op de grond in elkaar getrapt door Abruzzi's mannen.

"God, hij praat te veel," grinnikte Abruzzi.

"M-Maar..." zei Max. "Wat was..."

"Dat was mijn manier van zeggen dat ik weet dat ik je helemaal verkeerd heb ingeschat, Scofield," zei Abruzzi opgewekt als altijd. "En jij, Max, ik moet je bedanken voor je hulp! Zonder jou hadden we Theodore niet te grazen kunnen nemen."

Nu keerde Michael zich naar Max.

"Jij bent betrokken bij John Abruzzi's zaken?" zei hij vol ongeloof.

"Nou, nou," zei Abruzzi met geheven handen, "Max wist dat Theodore je wilde vermoorden en dus heb ik een oogje in het zeil gehouden. Ik zou hem maar bedanken, Michael. Zonder hem lag jij nu in de grond naast Maytag."

Michael keek Max even aan.

"Max... Waarom bemoei jij je ermee?"

"Het was voornamelijk Abruzzi's idee," zei Max snel. "Hij benaderde me met verzoekjes. Ik zei dat ik er liever geen deel van wilde zijn."

Nu stapte Abruzzi naar voren en sloeg een arm om Max heen.

"Ah, Tricer!" zei hij glimlachend en Max kromp wat ineen. "Je hoeft niet zo harteloos te doen. Jij bent de enige man in deze gevangenis met een goed en puur hart. Jij hielp Scofield omdat je hem mag, nietwaar?"

Max duwde Abruzzi van zich af en schudde zijn hoofd.

"Wij kennen elkaar nauwelijks," zei hij kalm. "Maar de reden dat ik jou help, Michael Scofield..."

Hij dacht na over Michaels enthousiasme over het artikel. En over Lincoln Burrows en zijn toekomstige executie. Broers. En toen zag Max weer voor zich hoe Michael de gevangenis voor het eerst binnenliep, tevreden kijkend naar iedere detail van de maximale beveiliging. Hoe hij uitkeek over het veld, hoe hij precies die ene schroef nodig had in dat houten bankje. Max wist al langer wat er gaande was, maar hij wilde zich er liever buiten houden om zijn eigen hachje veilig te houden. Maar nu...

Max lachte even en stak zijn vinger op.

"...is omdat ik precies weet wat jij hier van plan bent."

Abruzzi staarde Max even aan. Michael leek niet eens verrast te zijn, er verscheen zelfs een lichte grijns op zijn gezicht.

"Hij weet ervan?!" siste Abruzzi toen. "Waarom had je me dat niet eerder verteld?!"

"Ik wist niet dat hij erachter was gekomen," zei Michael toen. "Maar Max Tricer is oplettender dan men denkt."

Toen zuchtte Abruzzi opgelucht.

"Ah, mooi, dan vermoorden we hem toch?"

Max trok bleek.

"Nee, John," zei Michael. "Ik vertrouw Max volkomen."

"En dan wat? Blijft die schrijver hier gewoon rustig zitten terwijl hij wéét dat wij gaan ontsnappen? Kom op, dat zou toch niemand--"

"Ik heb maar drie jaar, John," onderbrak Max hem toen. "Drie jaar en ik ben hier weg. Zien de bewakers mij deelnemen in een ontsnapping, dan krijg ik er zo zes jaar bij. En ik kan je nu al vertellen, dat overleef ik niet."

"Maar ga jij je drie jaar dan wel overleven, hm?" Abruzzi keek hem recht aan. "Als wij straks weg zijn heb jij niemand meer om je te beschermen tegen T-Bag."

"Dat had ik deze eerste maanden toch al niet," mompelde Max. "En ik ben nog in leven, toch?"

"Oh ja? Niet voor lang, als ik het zo eens bekijk."

Abruzzi wilde zijn hand uitsteken om de wond tussen zijn ribben aan te raken, maar Michael hield hem tegen.

"Breng hem niet op andere gedachten, John," zei Michael fel. "Hoe minder mensen, hoe beter. Meer mensen aan boord en we hebben meer kans dat het schip zinkt. Begrijp je dat?"

Max had een stap achteruit gezet. John liet zijn hand weer zakken.

"Best," zei hij. "Maar ik hou jou nu ook in de gaten, Tricer!"

"Dat zal niet nodig zijn," zei Michael. "Kom, we hebben dingen te bespreken."

En Max keek toe hoe Michael en Abruzzi verder liepen door de gang. Max voelde een lichte opluchting dat zijn vermoedens klopte. Michael Scofield gaat ontsnappen uit Fox River. En waarschijnlijk met zijn broer Lincoln Burrows. Zou John Abruzzi daar ook van weten?

"Man bewusteloos!" klonk het toen achter hem en toen Max zich omdraaide, zag hij hoe een bewusteloze T-Bag werd afgevoerd naar de ziekenboeg. Heh, van hem zou hij dus een tijdje geen last meer hebben.

En toch staken Abruzzi's woorden hem. Bagwell dacht nu misschien dat Michael en Max beiden bij de maffiabaas hoorden, maar als hij erachter kwam dat Max er niets mee te maken had... dan was hij waarschijnlijk dood in no-time.

Hij legde zijn hand op zijn ribben. Het gat was nog duidelijk te voelen, dat zou zo snel niet genezen.

Max staarde voor zich uit. Waar mensen toch tot in staat konden zijn...

Reacties: