FanFic.nl

De Kunst van Expressie [Prison Break]

13: Aan de andere kant

Er heerste een stilte in het kantoor van Paul Kellerman. Kellerman zat zelf achter zijn computer, op zoek naar informatie. Zijn partner, Daniel Hale, stond bij het raam en leek diep in gedachten verzonken te zijn. Hij verbrak de stilte met een twijfelachtige stem.

"Dus... Nu Leticia dood is..."

"Het verleden is in het verleden," zei Kellerman. Hij keek niet op van de computer. "We moeten doen wat nodig is. En dat moeten we blijven doen."

Hale dacht even na.

"En Mia Tricer?"

"Zij is het niet waard. Zij weet tenminste haar neus in haar eigen zaken te houden. Ik had haar alleen nodig om die hardnekkige broer van haar stil te krijgen."

"En... is dat gelukt?"

Nu keek Kellerman op met een donkere blik op zijn gezicht.

"Nee."

Hij pakte de telefoon en tikte een nummer in. De telefoon ging over en werd meteen opgepakt.

"Ja?"

Kellerman schraapte zijn keel.

"Mevrouw Reynolds. Leticia Barris is dood."

"Goed werk," zei de vrouw aan de andere kant van de lijn. "En Mia Tricer? Heeft zij haar broer gesproken?"

"We hebben hun telefoongesprek afgeluisterd," zei Kellerman, "maar Tricer doet nog steeds zijn onderzoek, ondanks wat hij zijn zus beloofd heeft."

"Dit heeft geen zin op deze manier," zei de vrouw, nijdiger deze keer. "Die Tricer gaat hier niet mee stoppen. Hij gaat er nooit mee stoppen. En als ik nog één artikel van hem zie verschijnen op het internet--"

"We kunnen een huurmoordenaar inzetten," zei Kellerman toen. "We kunnen Max Tricer vermoorden in de gevangenis."

Even was het stil.

"Doe dat," zei de vrouw toen. "Neem zo snel mogelijk zijn leven. En zorg dat jullie niet falen."

Er werd opgehangen. Kellerman legde zijn telefoon weg en keek Hale aan. Hale pakte alvast zijn telefoon tevoorschijn.

"De beste van de beste?" vroeg hij.

Kellerman schudde zijn hoofd.

"Hij is maar een schrijver," zei hij. "Een wat minder ervaren huurmoordenaar moet meer dan genoeg zijn om Tricer uit te schakelen. Denk je niet?"

Hale knikte en zocht het nummer op.

---

"Max Tricer."

"Dokter Tancredi."

Max zat op de stoel in de ziekenboeg en de dokter, Sara Tancredi, zat naast hem. Het was alweer een paar dagen geleden dat Max haar voor het laatst had gesproken. Sara pakte haar steriele handschoenen tevoorschijn.

"Ik haal het verband eraf," zei ze.

Max keek naar zijn ontblootte bovenlijf en het bloederige verband dat los op zijn ribben zat geplakt. Hij knikte en Sara verwijderde het met gemak. De open wond was nog steeds vreselijk om naar te kijken en de dokter beet op haar lip.

"De wond is niet geïnfecteerd," zei ze, "maar hij gaat niet dicht. En blijft bloeden."

Ze bekeek het losse verband.

"En het lijkt erop dat het verband er meerdere malen is afgehaald. Dat mocht je alleen doen bij het douchen, weet je nog?"

Max haalde zijn schouders op.

"Ach, misschien doe ik het wel eens in mijn slaap."

Even keken ze elkaar aan. Sara hield haar hoofd schuin.

"Dat doe je niet."

Max glimlachte.

"Kun je gedachtenlezen, dokter?"

"Nee, jij bent gewoon een slechte leugenaar. Nou, wie was het?"

"Dat kan ik je niet vertellen."

Sara zuchtte diep en sloot haar ogen.

"Waarom kan niemand me ooit vertellen wat er echt met hen gebeurd is? Luister, Max, als iemand van de gevangenen je lastigvalt, moet je dat doorgeven. Geloof me, je bent beter af."

"Heb je Michael Scofield gezien?" vroeg Max, van onderwerp veranderend. Hij dacht terug aan wat Abruzzi tegen hem zei. 'Zijn teentjes eraf geknipt'. Hij had dat dus ook niet doorgegeven aan de dokter, als dat was waar Sara naar refereerde.

Bij de naam 'Michael Scofield' keek Sara plotseling op. Haar ogen waren groter en opgewekter. Max grijnsde even.

"Ik heb hem inderdaad gezien," zei ze. "Maar ik mag niet praten over andere gevangenen. Tenzij jij me kan vertellen wat er eigenlijk met hem gebeurd was. Het kon nooit over de grond liggend gereedschap zijn geweest dat zijn voet verwondde. Dus, weet jij daar iets van? Max?"

Max ging met zijn vingers langs zijn kin en keek voor zich uit.

"Nope, het was gewoon gereedschap," zei hij. "Ongelukken gebeuren."

Sara zuchtte diep en gooide het oude verband in de vuilnisbak. Ze pakte een nieuwe rol.

"Ga maar staan."

Max stond op. Sara legde een steriel stuk gaas op de wond en wikkelde nu een groter deel van zijn ribben in met verband, helemaal rondom. Vervolgens maakte ze het vast.

"Nou, je bent weer klaar voor vandaag. En zorg dat niemand meer aan die wond zit, oké?"

Max trok zijn shirt weer aan en knikte dankbaar.

"Jij bent een goede dokter, Tancredi."

"Dat weet ik."

Tevreden voelde Max aan zijn verband en hoe stevig het om zijn lichaam zat. Nu had zijn wond tenminste tijd om te genezen, en met Bagwell nog steeds in de ziekenboeg had hij weinig te vrezen. En terwijl Max de kamer verliet, vroeg hij zich plotseling af of Sara die psychopaat ook moest behandelen. Verzorgen. Hij slikte bij de gedachte alleen al. Zoiets zou hij iemand nooit toewensen. Hij draaide zich nog een keer om naar Sara, maar zij was al bezig met het opschrijven van de resultaten.

Die dokter Tancredi, dacht Max. Zij was nou echt een moedige vrouw.

Reacties: