FanFic.nl

Rebella Potter

Hoofdstuk 31: Planning the future

“Echt, als we die verdomde examens achter de rug hebben, wil ik een jaar geen boek meer in kijken om te studeren.” Mopperde James nijdig op woensdagnacht. Lily aaide hem over zijn hoofd.
“Is goed schat, dan doe ik dat wel voor je.” Zei ze terwijl ze haar hoofd op zijn schouder legde. Ze zat op James linkerbeen. Ik grinnikte achter mijn boek van gedaanteveranderingen, mijn hoofd ruste op de benen van Remus. Die zijn boek bezweringen op mijn heup had gelegd en met zijn andere hand aan mijn haar prutste.
“Ik geef je gelijk James.” Zei ik met een glimlach zonder op te kijken uit mijn boek. Sirius stootte zijn blaffende lach uit, “Lizzie, zeg niet dat je niet van studeren houdt?” mompelde hij in haar oor, Lizzie legde haar hoofd achterover tegen zijn schouder en grijnsde, “Sorry, Sluipvoet, dat doe ik wel.” Zei ze terug voordat hun lippen elkaar raakte. Lizzie zat tussen Sirius zijn benen dwars op de bank. Beide studeerde min of meer uit een boek voor Verweer Tegen de Zwarte Kunsten. Roos lag op een dik en harig kleed voor de bank van Remus en mij. Peter zat of beter gezegd lag in een grote stoel, met zijn benen over de rand. Zijn boek voor Kruidenkunde op zijn schoot, hij zat fronsend te lezen terwijl hij afwezig met zijn veer prutste. Het was prettig voor mij dat we op deze wijze konden studeren.
Dat we maandag het eerste examen hadden gehad deerde niet meer. Nu was het focussen op het examen van morgen; gedaanteverwisselingen. Niet bepaalde het makkelijkste vak. Rond een uur of twee besloot ik mijn bed maar eens te bezoeken. De anderen volgden mijn goede voorbeeld.

twee dagen later
Ik zuchtte diep, de temperatuur werd magisch aangenaam gehouden, maar buiten was het ruim vijfentwintig graden. Ik bewoog mijn hoofd om de gespannen spieren los te maken. Even gleed mijn blik naar Remus die schuin twee rijen voor me zat en richtte toen mijn aandacht op de laatste tien vragen van beweringen.

40: Noem de drie kenmerken die nodig zijn om een object te laten zweven:
41: Met welke spreuk kan men een verstopt sleutelgat legen?
42: Benoem de spreuk van het volgende fragment: een kussen zweeft soepeltjes door een ruimte richting een grote doos en land:
43: Wat doet ‘Aresto Momentum’?
44: Indien je een deur wilt openen gebruik je? En het versleutelen van een deur?
45: Leg uit wat de Onbreekbare Eed is en waarom zij zo genoemd wordt:
46: Benoem vier manieren om onder water te overleven voor langer dan vijf minuten:
47: Welke spreuk kan er gebruikt worden indien men de kleuren van een object wil veranderen?
48: Wat is de etymologie van Rictusempra?
49: Welke vier methodes zijn er om huishouden gemakkelijker te maken? Benoem ook de spreuk.
50: Welke spreuk(en) hebben de oprichters van Hogwarts school for Witchcraft & Wizardry gebruikt om het verborgen te houden voor de niet-magische bevolking?

Met een zucht legde ik mijn veer neer, masseerde mijn hand en keek om mij heen. Peter was nog aan het schrijven, Lily die links van me zat grijnsde en stak een duim op, ik knikte, ja dit examen was makkelijker dan verwacht. Remus legde nu ook zijn veer neer en keek om. Ik grijnsde breed, eitje. Sirius zag ik nergens, Roos zat ergens vooraan en stak ook een duim op.
“Nog drie minuten!” De examinator liep vooraan zacht heen en weer. Afwezig, mijn gedachten al bij de theorie voor kruidenkunde die middag, krabbelde ik in de hoek van mijn perkament. Als vanzelf ontstond er een soort hondenkop die achter de maan aan zat.
“En de tijd is om! Leg uw veren neer, u ook meneer Stalpeert!” Een golf van gezucht ging door de zaal.
“Blijf even zitten terwijl ik uw examens ophaal.” Hij zwaaide met zijn staf en alle examens vlogen naar hem toe, bedolven hem eronder waardoor hij onderuit ging. Mensen lachten, Roos en een Ravenclaw hielpen hem weer overeind.
“Dank u, dank u, goed jullie mogen gaan!” Geschraap van de stoelen en mensen die de zaal uitliepen, nog niet in de uitbundigheid van het einde, maar wel in opluchting van nog eentje die voorbij was. Omdat we het examen pas over vier uur hadden besloten we een pauze te nemen. Ik nam met Lizzie in het gras plaats om te studeren aan kruidenkunde en ondertussen hielden we een discussie.
“Remus en ik studeren wel als we samen zijn!” Pinde ik terwijl ik bladzijde vijfhonderd zesennegentig omsloeg.
“O, bewijs dat maar eens, Reb, Sirius en ik studeren ook,maar op onze manier!” Ze klonk een beetje verwaand. Ik keek haar sceptisch aan.
“Is het goed dat ik dat niet geloof?”reageerde ik droogjes. Lizzie haalde haar schouders op. We gilden het uit toen Remus en Sirius opeens uit het niets opdoken en ons nat spetterde. Tegelijkertijd gilde we hun namen en sprongen overeind. De jongens lachten en Lizzie en ik spurtte ze achterna het terrein over. Ik lette niet zo op Lizzie en Sirius, echter wel op Remus die naar de kassen rende met mij achter zich aan. Op het gegeven moment stopte Remus buiten adem met rennen en keek waar Sirius was gebleven. Hij lag in het gras met Lizzie in een verdachte houding op zich. Ik volgde zijn blik en giechelde.
“We mogen onze tortelduifjes niet storen, Remus.” Fluisterde ik ondeugend in zijn oor. Hij lachte en sleurde me mee naar een privé plekje. Wat voor een hoop hitte tussen ons zorgde. Een grap die me duur kwam te staan. Maar nooit, echt nooit zou ik die ene dag in mei met Remus achter de kassen kunnen vergeten. Niet met al die gesprekken tussen ons. Ik zou de man van mijn leven missen, missen met heel mijn hart.

vier weken later
Afwezig staarde ik de uitgedoofde vlammen van het haardvuur. Mijn rechterarm had ik achter mijn hoofd gevouwen, terwijl de linker op mijn onderbuik lag. Sinds het einde van de examens voelde ik een verandering die ik niet kon plaatsen. Morgen zouden we terug keren naar huis, of dat wat we thuis konden noemen. Ik zou bij Remus in trekken, Lizzie en Sirius hadden hun zogenaamde ‘schoolliefde’ beëindigd. Maar leken er geen problemen mee te hebben onder hetzelfde laken te liggen. Ik had niet door dat ik gade geslagen werd. Pas tegen zonsopgang kwam ik uit mijn trance en kleedde me aan. De koffers waren gepakt, onze slaapzaal haalden we helemaal overhoop om echt alles mee te nemen. Posters, haarelastiekjes, wekkers, brieven, veren, oud en vergeten huiswerk, propjes perkament, lege inktpotjes, een lege fles oude Klare, zelfs vergeten condooms. Alles werd weggehaald. Rond één uur ‘s middags reden we Hogsmeade uit. Stil zaten we bij elkaar in de coupé.
Zeven jaar, oké met Lizzie drie, hadden we geleerd, vriendschap opgebouwd. Zeven jaar hadden we elkaar leren kennen. In liefde, in haat, in vriendschap, in angst, in verdriet. En nu was het ineens zomaar voorbij. Voorgoed. We reden een compleet nieuw, onbekend en gevaarlijke toekomst tegemoet. Wat zou zij brengen? We wisten het nog niet. We spraken af om contact houden. Om vrienden, bijna familie, te blijven. We hadden weken ervoor besloten de eerste week bij elkaar door te brengen. Daarna zou ieder doen wat hem of haar goed dunkte. Ik zou de school missen. De inschuld, de veiligheid, de weinige verantwoordelijkheid, de vrijheid maar vooral de kinderen die we waren.
Ik werd al snel gedwongen om met mijn achttien jaar zoveel meer volwassen te zijn dan dat ik me daadwerkelijk voelde. Ik haatte het, maar het zou het waard zijn… dacht ik.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.