FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Prologue

Londen, East End, Kerst 1983. Een klein kind met lang zwart haar en heldere grijze ogen zit op haar knieën op de bevroren grond van een kleine, troosteloze speeltuin. Een berg sneeuw omringt haar. Ze neuriet een herkenbaar Kerstliedje, waarvan ze de woorden nog niet kent. Haar muts ligt op de zitting van een roestige schommel. Rond het trieste speeltuintje staan flats, allemaal dezelfde, zes hoog, dertig lang. Grijze stenen, grijze daken, grijze weg - nu bedekt met grijze, modderige sneeuw - maar het meisje lijkt zich daar niet druk om te maken. Haar spel is veel belangrijker.
Een man bekijkt haar vanaf de andere kant van de straat. Zijn bruine ogen zijn gevuld met tranen. De man twijfelt of hij de straat zou oversteken en even met haar zou kletsen. Alleen... denk hij. Om erachter te komen of ze de dochter is van iemand waar ze op lijkt. Maar voor hij dat kan doen komt er een jongen met donkerbruin haar, heldere bruine ogen en een grote glimlach het speeltuintje opgerend.
"Nayla!"
Het meisje springt op en roept een blij geluidje naar de jongen. Als hij bij haar is, rennen ze tegen elkaar op en vallen ze in de sneeuw. Lachend helpt de jongen het meisje overeind en samen lopen ze weg. Richting een van de triest uitziende flats. In de deuropening staat een vrouw. Niet erg lang, ze is mager en haar erg lange zwarte krullerige haar zit wild en met her en der grijze strepen. Haar ogen zijn chocoladebruin. Haar glimlach is warm en triest tegenover de rennende kinderen.
"Het drinken staat klaar, mijn lieve nootjes!"
"Jam! Dankje, mam!"
De man staart naar ze in shock. Dus dit is er met haar gebeurd. Hij kijkt op als de twee kinderen over de overloop rennen. Vol gelach en vrolijke kreten. Met een Plop verdwijnt de man. Niet wetend dat de drie mensen wisten wie hij was, en wisten dat hij daar was. Niet wetend dat hij hen in tien jaar tijd zou ontmoeten.

Binnen.
De deur sloot zich achter de vrouw. Dat de kinderen de hete chocolademelk op tafel verwachtte was voor één van hen waarheid, de ander bracht de nacht door in de kleine gangkast. Haar rechteroog was de volgende dag donkerpaars en opgezwollen. Maar er werd geen bezoek gebracht aan de huisarts. De modderige sneeuw verdween een week later. De muts verlepte en werd op den duur weggeblazen door de wind. In vele appartementen verdween de kerst-versiering weer, en het niet versierde appartement viel niet meer op. De jongen werd vijf en kreeg een viertal boeken. Zij werd vier en leerde hoe af te wassen. Langzaam werden de dagen weer langer. Maar waar de jongen het zag gebeuren, bleef zij de grijze januari lucht zien. Waar hij de bloemen in de berm bewonderde, zag zij het afgebrokkelde asfalt. Hij groeide uit tot een sterke jongen, zij leek te klein voor haar leeftijd, al kon dat ook komen door de te grote, versleten, spijkerbroek en het overhemd dat zeker zes maten te groot was. Hij kreeg klasgenootjes die er gewend aan raakten dat hij eens in de maand verdween. Zij leerde om die nachten de deuren op slot te doen, lichten aan te laten, en vooral te zorgen dat de volgende ochtend er een warme pot thee klaar stond, een bad met warm water klaar stond en dat er, hoe karig ook, een vers ontbijt klaar stond.
Hij noemde haar altijd bij haar naam, zij noemde haar altijd anders. Iets dat ze eerst niet begreep, maar later gewend aan raakte. Hij raakte er aan gewend dat er ergens op haar lijf wel een kneuzing, beurse plek of andere verwonding zichtbaar was, zij raakte eraan gewend ze te hebben. Beiden zwegen. Nooit werd er een vraag over gesteld. Nooit werd er door de buren geklaagd over gegil, want zij leerde het in stilte te ondergaan. Ook al was ze pas vier jaar oud. Dat in mei het straatbeeld er een klein meisje met boodschappen bij kreeg werd met oogkleppen genegeerd. Grauw als de straat was, grauw werd haar gelaat. Niemand die erover sprak. Stilte was de sleutel voor haar overleven. Dat er elke week een krat vol lege flessen, altijd dezelfde, naar de glasbak ging deerde niemand meer.

Reacties:

Lily zei op 25 juni 2017 - 21:24:
Wat een spannend begin! Ik ga snel verder lezen!

narcissa zei op 10 juni 2017 - 8:34:
Woh, ik.vind dit een hele mooie en aangrijpende proloog. Dat begin van die man die op dat meisje neer kijkt en ook dat tweede stuk, heftig.