FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 2: The life of an It

Eind augustus
De warme zon van de dag zakte langzaam weg in het westen. Een badhanddoek met zwemkleren hing drogend aan de waslijn. In de straat beneden klonk het gelach van kleine kinderen. Het geluid van vogels werd bruut overstemd door draadloze radio’s met stevige housemuziek of geklets op zender nummer zoveel. Ramen stonden wagenwijd open om een niet bestaande wind welkom te heten. Dat een negenjarig meisje met twee zware tassen sjouwde was inmiddels een gewoon straatbeeld geworden. Dat haar rechteroog inmiddels groen was, kwam niet minder vreemd voor. Noch dat ze in haar eentje de trappen naar de derde verdieping op klom. Men hield een kwartier de adem in en sloot toen de ogen, een luidde klap, gescheld, gevloek, gegil, en het werd weer stil. Het eerste jaar, vier jaar geleden, was er nog gehuil te horen, inmiddels kwam er geen kik meer. Meerdere malen was er politie over de vloer geweest, maar die had zonder concreet bewijs niks kunnen doen. Vandaag was een dag als alle anderen. Een jongen van negen liep rustig door dezelfde straat, liep zelfverzekerd de trap op. De geur van pasta met bolognesesaus dreef hem te gemoed.

Midden december
“Kom je ontbijten, Norren?”
“Ja mam, ik kom!” Er klonk gestommel en toen een luide Bonk!
“Norren? Lukt het?” Vroeg Meesteres hem terwijl ze haar hoofd om zijn kamerdeur stak.
“Nee...” klonk het lager dan ik verwacht had. Norren bleek op de grond te liggen. Meesteres kon het niet helpen en schoot in de lach.
“Ja, lach maar Mam. Jij struikelt niet over je eigen broekspijpen.” Ik schudde mijn hoofd terwijl Meesteres hem overeind hielp Hij mompelde nog wat na terwijl ze zijn kamer weer uit liep. De deur met een poster van de Tornado's dicht trekkend.
Even later kwam hij de kamer binnen, zijn trui over zijn hoofd trekkend.
“Mam, mag ik vandaag naar Beo?” Zijn stem klonk ietwat gesmoord door de trui.
“Misschien, wil zij wel hierheen komen.” Antwoordde Meesteres met een glimlach, die haar ogen niet haalde.
“Hoezo?” Was de wedervraag terwijl Norren zijn armen door de mouwen stak.
“Omdat we vandaag heel bijzonder bezoek krijgen.” Norren bleef steken.
“Wie – dan?” Vroeg hij terwijl meesteres opstond en hem uit zijn benarde positie hielp.
“Professor Dumbledore.”
“Woow!” Norren keek haar met grote ogen aan, “Dé Albus Dummbledore?” Vroeg hij schor. Ze lachte en knikte, “Vet!”
Ze aten hun ontbijt, vrolijk babbelde mijn broer over wat hij zou zeggen tegen zijn vriendin uit de buurt Beorhthilde. Een meisje met Dreuzelouders maar zelf met magische krachten.
“Hoelaat komt hij eigenlijk, mam?” Vroeg hij na het ontbijt toen hij zijn gympen aan trok.
“Rond half twee,” antwoordde Meesteres terwijl ik de borden naar de keuken bracht, al was keuken een beetje het verkeerde woord. Aanrecht paste beter.
“Mam! Ik ben niet eens jarig!” Ze lachte.
“Nee schat, maar wel bijna!” Hij keek haar vrolijk aan.
“Professor Dumbledore komt gewoon even langs, wat overleggen over je komende schooljaar.” Vertelde ze Norren terwijl ze hem in zijn jas hielp. Buiten viel de natte sneeuw op de straat.
“Doe je voorzichtig schat? Het is glad buiten.” Hij knikte en huppelde de stoep van de flat op. Meesteres keek hem na terwijl hij naar het trappenhuis huppelde. En sloot de deur.
Zachtjes neuriënd maakte ik de woonkamer op orde. De afwas werd al gedaan. Iets waar ik alleen maar over kon juichen. Rond het middag uur kwam Norren met Beorhthilde naar ons toe, ze hijgden allebei en hadden een rode neus van de kou. En terwijl zij hun natte jassen en schoenen bij de kachel zette, maakte ik warme chocolademelk voor ze. Die ochtend, voordat Norren wakker was geworden, had ik appeltaart gehaald bij de bakkerij op de hoek. Beorhthilde en Norren begonnen net aan hun lekkernij toen de bel ging, Ik drukte op de knop, om de gast binnen te laten. En vrolijk groette Meesteres haar voormalig schoolhoofd. En hij stapte toen over de drempel, het warme huis binnen.
“He, lekker warm hier!” bibberde de man met de heuplange baard.
“Ja, ik hou van warmte zolang die kou buiten is.” antwoordde ze en nam zijn klets natte mantel aan. “Waar komt u zo nat vandaan?”
“Van een bezoekje aan een oude vriend van me, hij woont hier in de buurt.”
“Dat is miserabel wonen...”
“Ach, hij weet er wat van te maken, ah, Nayla. Alles goed?' Groette Dumbledore mij terwijl ik hem ook taart en chocolademelk gaf. Op een onzichtbaar knikje van meesteres antwoordde ik zacht.
“Ja hoor, professor,” en ik ging door met mijn klusje om post te sorteren, noch taart noch warme chocomelk was er voor mij bedoeld, die lekkernijen waren voor ‘goede’ mensen niet voor verlengde van meubilair.

Februari
Al drie dagen telde ik de streepjes in de stofzuigerslang, drukte ik spinnen plat, kneep ik in mijn neus om niet te niezen, deed ik vruchteloze pogingen de gangkast te openen, at ik de graankorrels uit het uilenvoer, maar nog altijd leek er geen verandering te komen in dit uitdrogende ritme. Ik was mij niet meer bewust van de tijd. Het leven buiten de kast leek stil te zijn gevallen. Ik zat nu op de grond, mijn benen voor me uit gestoken, ik keek in het donker, ik kon niet vertellen of mijn ogen open of dicht waren. Ik hoorde de voordeur tegenover de gangkast open en weer dichtgaan. Geklets en gelach van twee stemmen die ik niet meer kon aanhoren. Dat de kast een uur later openvloog had ik niet zien aankomen. Ik had tegen de deur geleund en kukelde de kast uit.
“Sta op, onbruikbaar stuk vreten!” Het klonk ergens boven me, maar ik voelde mijn benen niet meer, zwarte vlekken dansten voor mijn ogen. Ik werd ruw opgetild en tegen de muur gesmakt. Ik kokhalsde, snakkend naar lucht. Nu pas voelde ik hoe uitgedroogd mijn keel was. Een vlakke hand sloeg tegen mijn wang en alles werd zwart.

Toen ik weer bij kwam lag ik op mijn matras en was het donker. Een beker water met een rietje stonden op de grond. Ik voelde me iets sterker dan toen ik net uit de kast was. Ik rolde op mijn zij en dronk kleine slokjes drinken. Al snel viel ik weer in slaap, hoeveel tijd er voorbij was gegaan wist ik niet, het kon me ook niet zoveel schelen. In werkelijkheid was ik al twee dagen bewusteloos geweest, en had Norren in het geheim me drinken gegeven. Vanaf dat moment zou hij elke nacht me drinken geven, samen met wat eten, eerst geprakt later kauwbaar. Twee weken lang negeerde Meesteres me, maar Norren zorgde in het geheim voor me. Maar als ik had gedacht dat ik hiermee mijn lot tot slaaf zou ontkomen had ik het mis, heel erg mis. Want mijn leven hield aan, voor de jaren erna. Norren groeide uit tot een gezonde, enigszins arrogante, jongen die naar Hogwarts ging, vrienden kreeg, en steeds meer op me neerkeek. Ik liep in deze wereld zonder handvaten hoe te leven. Op den duur waren de fysieke littekens zo diep ingesleten dat ze een deel van mijn bestaan werden. Zij werden mijn enige vrienden. Totdat op zevenentwintig maart de Meesteres mij het huis uit zette omdat de taart te zoet was. Met mijn rijpe leeftijd van zestien wist ik hoe te ademen. Maar de wereld kende me nog niet als Nayla, alleen als Het.
Dacht ik.

Reacties: