FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 10: First Christmas

De maanden die volgden leken voor buitenstaanders normaal, niemendallig zelfs. Maar ik maakte een grote ontwikkeling door. Zonder Norren om op terug te vallen leerde ik de pestkoppen op school met voornamelijk fysieke kracht van mij of anderen af te slaan. Dat ik daardoor regelmatig straf voor kreeg deed me in het begin angstig uitkomen, maar naarmate de tijd verstreek gaf ik ook de docenten een grote mond. De reden dat ik me niet aan de kant liet zetten was dat ik mama’s oude dagboeken had gevonden en die was gaan lezen. Zo kwam ik erachter dat ik mijn rebelse gedrag niet van een vreemde had. Ik liep inmiddels zelf van school naar huis en andersom, dus dat ik soms een uur later thuis kwam viel niet op.
Naarmate de kerst dichterbij kwam, hoe meer mama en ik ons best deden om het huis Hogwarts achtig te versieren. Dit lukte omdat mama een baantje had gevonden in de Leaky Cauldron en we genoeg geld kregen om vier kerstbomen te kopen, voor elke kamer één. Mama zocht allerlei spreuken op om alles prachtig te versieren en ik vroeg iedereen die ik sprak om hun favoriete kerstrecepten; resultaat, we zouden waarschijnlijk voor drie weken kunnen eten. Ik kreeg begin december een handvol galjoenen om op de Diagon Alley kerstcadeautjes te kopen voor Norren en mama. Voor Norren kocht ik twee dozen met chocolade bonbons met magische snufjes en een stropdas in Ravenclaw die gekke kerstliedjes zong. De verkoper waarschuwde me dat het op Hogwarts vrij populair was maar ook verboden. Voor mij des te meer een reden om het te kopen. Mama was lastiger. In de het eerste weekend van de kerstvakantie besteedde ik mijn aandacht aan mama’s cadeautje. Omdat dit mijn eerste kerst met haar alleen was, tot Norren maandag thuis zou komen, en omdat ik volgend jaar naar Hogwarts ging had ik besloten iets heel speciaals voor haar te halen. Dus liep ik uren rond te zwerven op de Diagon Alley. Ik liep niet op te letten waar ik liep toen ik pardoes tegen iemand opbotste.
“Oeps! Het spijt me!” Ik keek op en knipperde verbaasd met mijn ogen. Een tiener met lila haar en een varkensneus die voor mijn ogen weer in een gewone neus veranderde.
“Geeft niet,” zei ze vrolijk, “gaat het?”
“Eh, ja denk het...” Ik schudde het van me af, “eh hoe-?” ik wees zwakjes op haar neus.
“Oh! Mijn neus veranderde?” Ze keek verbaasd. Ik knikte beduusd.
“Ik ben een Metamorphmagus,” ze grijnsde bij mijn onbegrijpelijke gezicht.
“Ik kan mijn uiterlijk naar wens veranderen,” legde ze uit, alvorens een baard te laten groeien, haar haren groen te maken en weer terug naar normaal.
“Cool!” Vond ik en grijnsde ook. Ze fronste ineens, krabde achter haar oor.
“Zeg, mag ik vragen hoe je heet?”
“Nayla, en jij?”
“Tonks,” ze bleef fronzen.
“Aparte naam,” reageerde ik.
“Het is eigenlijk mijn achternaam, maar mijn moeder heeft me tot Nymphadora gedoopt, maar dat vindt ik een vreselijke naam, dus noemt iedereen me Tonks, wat is jouw achternaam?”
“Oh slim! Mijn achternaam is Potter, hoezo?”
“Je komt me bekend voor...”
“Ik heb een broer op Hogwarts, Norren,” suggereerde ik, maar ze schudde haar hoofd.
“Nee, die ken ik, maar nee, daarvan is het niet...” het raadsel bleef in de lucht hangen.
“Misschien...” ik aarzelde, want ik wist het nog niet zeker, “ik weet niet wie mijn vader is...”
“Oh!” Haar gezicht klaarde op, en ze grijnsde.
“Ik denk dat ik dat wel weet,” nu was het mijn beurt om verward te kijken.
“Alleen denk ik dat het niet aan mij is om dat te vertellen...” Zuchtte ze.
“Vertel maar, mijn moeder gaat het toch niet zeggen,” ook ik zuchtte.
“Oh? Met een reden?”
“Ze praat niet over haar verleden,” dat ze het zelfs verbood voor Norren en mij liet ik achterwege.
“Potter he?” Ik knikte, “toevallig Rebella Potter?”
Ik nam Tonks mee naar huis, wat erop uitdraaide dat Tonks een klein meisje was geweest toen ze in hun vijfde jaar bij Tonks en haar ouders kerst hadden gevierd. Wie ´ze´ waren konden Norren en ik alleen maar naar gissen. Mama was is in een goede bui, zeker nu Norren weer terug was en nodigde Tonks en haar ouders uit om kerst bij ons te vieren.
Kerst, zo dacht ik toen ik kerstavond in bed lag, kijkend naar de magische sterren op mijn plafond, zou best wel eens mijn favoriete feest kunnen worden. Tonks had heel voorzichtig gevist naar Norren en mijn vader, maar alles wat ze te weten was gekomen was wat wij ook al wisten; we hadden allebei een andere vader. Dat drukte de pret echter niet, want het bleek dat Tonks een prima gangmaker was. Haar ouders zouden morgen ook komen. Tevreden met het leven op dat moment viel ik in een diepe slaap.
Mij niet bewust dat mama op haar slaapkamer door een versleten fotoalbum bladerde en zachtjes huilde. Een foto van een groep mensen die lachend zwaaiden. Eentje van een stel dat zich niet bewust was van de camera die hen op een intiem moment snapte. Ze sloeg de bladzijde om en keek in een gezicht dat blij, verbaasd en ook een beetje verdrietig was. Met een klap sloeg ze het album dicht stopte het terug in de verboden kist en stapte in bed. Ze moest niet blijven hangen aan het verleden. Onrustig viel ze in slaap.

Tweede kerstdag, laat in de avond
De dag was alweer voorbij, ik lag nu met rode ogen in mijn bed. De rest van het huis was stil. Norren sliep al, maar mama, zo wist ik, zat in een donkere woonkamer. Ik wilde niet weten wat er in dat glas zat, ik wilde niet voelen.
De dagen waren te mooi geweest om waar te zijn. Ik had mama een prachtige blouse gegeven die van kleur kon veranderen dus altijd overal bij paste. Tonks en haar familie hadden de eerste kerstdag bij ons doorgebracht, spelletjes, gesprekken, koken alles ging goed. De tweede kerstdag brachten we bij hen door, opnieuw, spelletjes, gesprekken, koken. Maar na het eten toen het langzaam duidelijk werd voor mij dat mama dit alleen deed om Norren en mij gelukkig te houden, en niet te hoeven denken begreep ik dat ze nooit zou vertellen wie onze vaders waren, nooit zou vertellen wat er gebeurd was. Dus vroeg ik het aan Andromeda, de moeder van Tonks en die vertelde een globale versie van de oorlog. Maar mama vond dat niet zo leuk, dus waren we zonder gedag te zeggen terug gegaan naar huis. Hier had ze me berispt en een tik gegeven. Ik had me verzet, mocht ik dan de waarheid niet weten? Mocht ik dan niet begrijpen? En die woorden hadden me een klap in het gezicht opgeleverd en ik was naar mijn kamer gestuurd.
Norren leek zich vele malen minder druk te maken over een vader dan ik, misschien had dat maken met het feit dat hij altijd al een goede band had gehad met mama, terwijl ik altijd het gevoel had behouden iets te missen. Ik viel uiteindelijk met natte wangen in slaap.

Twee dagen na deze eerste ruzie had Norren mama overgehaald om me van mijn kamer te laten. Simpelweg door te weigeren iets over Hogwarts te vertellen tenzij ik erbij was. Ik bewonderde zijn vernuftigheid. Want vanaf dat moment wist hij de kleinste details superspannend te maken of enorm lachwekkend.
“Als je erbij was, Nay!” Ik wist niet waarom, maar hij was begonnen om mijn naam af te korten, ik vond het wel leuk.
“Waarbij?” Vroeg ik onschuldig.
“Dat zal ik je zeggen. Het was drie dagen na Halloween, alle versieringen waren allang weg. Maar...” Hij grijnsde terwijl mama het ontbijt op tafel zette.
“Mijn vrienden en ik waren die ochtend aan de late kant. Dus, zo beweerde Mick, konden we beter
een kortere route nemen.” Hij nam een slokje van zijn pompoensap.
“Bij een geheime doorgang, die waarschijnlijk iedereen kent, gingen we verder naar beneden. Maar je raad het al, we raakten hopeloos verdwaald.” Ik grinnikte zachtjes.
“Maar, dat is niet alles! We kwamen op een verdieping die we niet herkenden… En liepen recht in de armen van de conciërge Filch!” Norren hief dramatisch zijn handen in de lucht.
“We kregen straf voor verdwalen! Nou vraag ik je!” Mama en ik lachten. Maar de ruzie had voorgoed een barst gegeven in onze verhouding.
Dat Norren op drie januari terug keerde naar Hogwarts en ik weer alleen was deed geen goed voor de maanden die volgden. Ondanks dat was ‘onze’ verjaardag geweldig. Norren bedankte ons voor de leuke verjaardag cadeautjes, en ik kreeg het geluk om Tonks haar ouders over de vloer te krijgen. Tenslotte, zo zei Andromeda, werd je niet elke dag elf.
Nog acht maanden en ik mocht ook naar Hogwarts.

Reacties:

Lily zei op 29 juni 2017 - 18:01:
Wat leuk dat de familie Tops er ook in voorkomt!

narcissa zei op 20 juni 2017 - 19:31:
Dit is best wel een heel lief hoofdstuk.
Wat leuk dat ze Tonks leert kennen, ben erg benieuwd. Wie hun vaders zijn.