FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 11: The bridge of time

Lief dagboek, Londen, East End, 22 april 1991

Ik heb een vraag die niemand kan beantwoorden, zo schijnt het.
Mama drinkt teveel, Norren is op Hogwarts en Tonks haar ouders hebben het te druk. Andere vrienden of familie hebben we niet. Dus; hoe, lief dagboek, ga ik dit overleven?
Sinds onze eerste ruzie op de tweede kerstdag hebben we er nog vele meer gehad. Soms over haar, of mij. Soms over mijn mogelijke vader, of die van Norren. Maar meestal over de meest onbenullige dingen; school, de afwas, het weer, welke muziek ik mag luisteren… noem het maar op.
Het is zo vermoeiend…
Echter; onze meest recente ruzie ging over de rommel in mijn kamer. Hierin zei ze dat ik teveel op hem lijk, maar wie die persoon was wilde ze dan weer niet zeggen. Dus wat moet ik dáár nou weer mee?
Ik heb Norren er niet over geschreven, hij hoeft niet te weten hoe mijn leven is. Nog iets minder dan vier maanden en dan ben ik eindelijk hier weg…
Ik wil niet zeuren hoor, ik hoef niet het huishouden alleen te doen, ik mag naar Hogwarts, ik ga naar school (waar ik de bijnaam Weirdo heb gekregen), ik hoef niet te bedelen, er is genoeg te eten, ik heb het veilig, enzovoorts. Maar dat neemt niet weg dat mama niet echt de leukste persoon is om mee in een huis te wonen. Gelukkig heb ik vanaf het ontbijt tot aan negen uur ‘s avonds niets met haar te maken. Ik heb inmiddels voor mezelf leren koken, want mama werkt nu van twaalf uur tot acht uur, overdag in de Leaky Cauldron. Ikzelf ben van half negen tot drie op school, dus thuis heb ik nog vijf uur alleen. Mama wil dat ik om negen uur er in lig, maar meestal ben ik dan nog zo wakker dat slapen niet lukt. Dus hebben we ruzie dat ik weer lig te lezen, of iets anders te doen. Blijkbaar komt het er bij haar niet in dat ik teveel energie heb.
Gisteren suggereerde Andromeda, die ik nu tante noem, op haar verzoek, dat ik een dagboek kon bijhouden. Mama vond dat een goed plan, want zei ze, misschien dat je dan wat rustiger wordt en minder druk. Nou, op korte termijn heeft het nul effect…
Goddank heb ik Wibbly, je weet wel de kat die mama me gegeven had voor mijn verjaardag, een vervroegd cadeau voor op Hogwarts. Toen ik zei dat ik haar daar geen post mee kon sturen zei ze dat ik of Norren zijn uil of een van de schooluilen kon gebruiken. Dat was zo’n waterdicht argument dat ik moest lachen. Wibbly vindt mama niet zo fijn, dus slaapt ze standaard op mijn kamer. In het begin op vensterbank, later in een stoel, maar nu aan mijn voeten of op mijn hoofd… Dat voelt raar. Het leuke aan haar is dat ze niet groter zal worden dan nu, dus iedereen denkt dat het een kitten is. Hoe ze eruit ziet?
Ze is bont. Haar rechteroog is omgeven door zwart, en haar staart heeft ringen van zwart. Haar linkeroog is wit, net als haar achterpoten. De rest van haar koppie is cypers, net als haar ruggetje. Haar voorpoten zijn grijs en de rest is ‘rood’. Momenteel zit ze in mijn nek.
Norren had voor het begin van het schooljaar een uil gekregen die hij Bark had genoemd, want het best lijkt wel een blaffende hond. Volgens de verkoper was het een blafuil… Maar Bark is schattig. Ik ben wel benieuwd waarmee ik opgezadeld wordt, misschien een pad… Daar zie ik mama wel voor aan.
Ik geloof dat ik je veel te vertellen heb aangezien ik nu al vier bladzijdes vol heb geschreven… Ik ben zo terug, mama vraagt of ik even een boodschapje wil doen. En aangezien zij over een kwartier moet werken.
Zo, daar was ik weer. Mama is weg, ik heb het rijk alleen. Opnieuw. School is vandaag alweer gedaan. We hadden het met rekenen over delen. Maar ik voel me niet echt gedeeld. Wat is het met volwassenen dat ze doen alsof? Oh lief dagboek, ik wou dat ik het begreep! Ik ga nu maar een maaltijd bereiden want ik krijg honger.
Ik heb meer overzicht gekregen in wat nou precies mijn vragen zijn. Dankjewel daarvoor…

Nayla

Ik sloot mijn dagboek met een zucht, ik wist niet wat te schrijven. Een maand geleden had ik nog woorden voor tien, nu was het alsof ik geen woorden meer had. Ik stopte het ding onder mijn matras en slofte naar de woonkamer. Mama was ontslagen, het was gelukkig niet dat ze me als slaaf behandelde, daar stond tegenover dat ze me controleerde en verder geen klap uitvoerde. Nog vier maanden, dacht ik, dat moet ik kunnen. Nog minder dan twee voordat Norren weer thuis kwam. Ik zette de vaat van het ontbijt op het aanrecht en maakte de tafel schoon, vervolgens pakte ik mijn huiswerk dat ik morgen af moest hebben. Mama sliep, goddank.

Lief dagboek, Londen, King’s Cross, 29 juni 1991

Het spijt mij dat ik zo’n lange tijd niet geschreven heb. Ik had geen woorden voor de dingen die gebeurden… Ik ben zo ontzettend blij dat Norren vandaag thuiskomt… Mama heeft nog altijd geen nieuwe baan, maar dan doet ze ook niet echt haar best om er een te vinden. Helaas heeft dit als consequentie dat ze is gaan drinken. Geen zorgen, slechts drie á vier maal per week is het teveel. Ik weet die buien meestal te ontwijken door naar buiten te gaan. Dan wel naar Tonks haar ouders, dan wel op pad door Londen of de Diagon Alley. Mama weet via mijn briefjes dat Norren thuis komt, ik zit nu op het station op ze te wachten. Mensen kijken me soms aan met een vreemde blik, alsof het raar is dat iemand wacht op een station nota bene!
Ik ben zo ontzettend blij dat het nog maar twee maanden is voordat ik ook naar Hogwarts ga! Ik hoop dat ik in Ravenclaw of Griffindor kom! Ik hoop ook dat het kasteel fijner leven is dan waar ik nu woon…
Wat is het toch met magiërs dat ze hoe dan ook opvallen? Zojuist kwamen de eerste ouders aan die hun kinderen komen halen. Ze praten gedempt, dat valt op, ze proberen er ‘niet-magisch’ uit te zien, dat valt op. Dus misschien is dat ook wel met mij zo… al doe ik er niet mijn best voor… We zijn gewoon een ander ras.
Het is nu bijna acht uur ‘s avonds, nog altijd geen spoor van mama, ik heb mij nu op perron 9 ¾ gezet en wacht nu op de trein. Ik hoop dat Norren het goed oppakt dat mama er niet is… Want ik zou haar niet aan kunnen kijken zonder boos te worden, maar dan, ik heb al regelmatig ruzie met haar gehad en Norren nog niet. Tenminste, niet dat ik weet.
Ik zou zo graag willen weten waarom mama mij niet wil zeggen wie mijn, of zelfs Norren zijn vader is. Want wat kan er zoveel pijn doen, zoveel woede in haar oproepen dat ze dat niet kan?
Ah, ik hoor de trein al komen, tot later.

Nayla

Ik groette Norren alleen, hij leek het te slikken dat mama er niet was en gezamenlijk wisten we zijn zware hutkoffer half Londen door te krijgen. Hij had afscheid genomen van zijn vrienden, Tonks hadden we niet gezien, maar wellicht had ze zichzelf vermomd. Toen we thuis kwamen wachtte ons geen avondeten en was er van mama geen spoor te bekennen. Norren had nog genoeg energie en een heerlijk recept voor pasta, dus hij kookte. Ik besloot heel bewust een regel te overtreden; ik opende de ‘verboden’ kist. Ik had veel verwacht maar niet een kist vol fotoalbums, dagboeken, gewone boeken of zelfs iets wat op oude schoolgewaden leek. Ik griste een dagboek mee, gelabeld 1971-1972 en stopte dat bij mijn eigen dagboek onder mijn matras. Had ik dat niet gedaan dan was ik minder wijs naar Hogwarts gegaan.

Reacties: