FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 14: 'Good' girl

De eerste dag was een puzzel om zonder te verdwalen in de Grote Zaal te komen, ik faalde samen met de meeste eerste jaars. De Slytherins en Hufflepuffers hadden geluk dat zij praktisch maar één kant op hoefden te lopen. Maar daar stond tegenover dat ik op de tweede dag zonder de weg kwijt te raken bij transfiguratie terecht kon komen.
Ik kwam uit een gezin waar magie gewoon was, niet in gebruik, maar in kennis. Ik merkte al gauw dat ik er geen enkele voorsprong mee had met de rest. Dus maakte ik aantekeningen, deed ik mijn best en leerde ik meer over de complexiteit van transfiguratie en bezweringen. De meiden waarmee ik op de slaapzaal sliep begreep ik niet. Lavender was niet bijster slim, snel op de tenen getrapt en wilde vooral weten hoe ze anderen tot haar vrienden kon maken. Een meisje dat daar gelijk in meeging was Parvati, zij was heel anders, ze had een indiaas voorkomen en was adrem. Dan had je nog Hermione Granger, dé betweter van ons jaar, ze had de schoolboeken doorgeslikt, kende al een beetje basisvaardigheden van magie en was de dochter van dreuzelouders. Ik vond het jammer dat ze zo betweterig was anders had ik haar wel gemogen. Gelukkig waren er buiten de nachtelijke uren genoeg uren om met andere mensen op te trekken. De eerste week was vooral de docenten leren kennen, de basis van het vak begrijpen en te horen krijgen wat er dat jaar zou gebeuren. Waar professor McGonagall streng, rechtvaardig en erg interessant was, verveelden we ons dood bij Geschiedenis van de Toverkunst dat door een geest gegeven werd. Echter na de eerste les Bezweringen wist ik dat het sowieso een van mijn favoriete vakken zou worden. Helaas bleek Verweer Tegen de Zwarte Kunsten met professor Quirrel een lachertje te zijn. Een vak waarvan ik verwacht had het saai te vinden bleek juist interessant; Kruidenkunde, professor Sprout was een wat gezette heks met een constante geur van aarde om haar heen, ze bleek erg leuk les te geven. Op elke gewone dreuzelschool was het bij de docenten niet opgekomen om midden in de nacht een les te plannen, hier wel. Astronomie bleek, hoewel fascinerend, maar tamelijk nutteloos. Het enige vak waar ik van Norren een waarschuwing voor had gekregen was Toverdranken. Vooral zei hij, omdat de leraar, professor Snape, er een handje van had om zijn eigen afdeling voor te trekken en de rest te vernederen.
Dus toen ik op vrijdagochtend met Harry, Ron en een jongen genaamd Neville Longbottom, naar beneden ging voor het ontbijt (zonder te verdwalen!) kneep ik mijn handen ineen. Ook omdat ik die avond om acht uur moest nablijven bij Snape vanwege een klein incident eerder die week. Dus ik wist al dat ik hem niet mocht. Na mijn ontbijt met cornflakes in melk volgde ik de mede eerstejaars Gryffindors naar de beruchte kerkers waar het vak plaats vond. Ik vroeg me af waarom, want als het goed misging, vloog de rest van het kasteel mee de lucht in.
Snape verwelkomde ons, net als de rest van het docentenschap, met het oplezen van de namen. Bij Harry’s naam krulde zijn mondhoek om in iets wat een glimlach zou kunnen zijn maar ik zag als een minachting.
“Ah, Harry Potter,” hij articuleerde de naam met precisie, “onze nieuwe beroemdheid,” ik fronste, dit begon niet goed. Hij keek terug op de lijst namen en trok toen zijn zwarte wenkbrauwen op.
“Ah, Potter heeft een naam genoot,” spotte hij. Ik kon mezelf niet tegenhouden.
“Weet ik professor, maar mijn is Nayla, geen Harry,” er klonk gegrinnik. Snape echter leek het niet te waarderen. Hij kwam met straffe pas naar me toe en leunde op mijn tafeltje, ik slikte een brok weg en keek hem onbevangen aan.
“Ik.” Hij sprak het met striktheid uit, “vroeg. Niet. om. Commentaar. Juffrouw. Potter.”
“Ik wou enkel een misverstand uit de lucht helpen, professor,” antwoordde ik achteloos. Hij negeerde mijn commentaar en las de rest van de namen op. Ron stak achter Snape zijn rug om twee duimen op, ik grijnsde breed, ik had mijn overlevingsstrategie gevonden. Snape begon weer met praten, ik vond het bijna eng hoe hij met woorden een verbeelding van de dranken creëerde.
Toch hing ik aan zijn lippen, dit kon nog wel eens bijzonder interessant worden. De klas was muisstil, als ik gedacht had dat McGonagall orde kon houden, was Snape nog beter.
“Potter!” Harry en ik keken tegelijk op, “wat krijg ik als ik gemalen affodil-wortel toevoeg aan een aftreksel van alsem?”
Harry en ik keken elkaar, waar had die gast het over?
“Geen idee, professor,” antwoorden we in koor. Opnieuw negeerde hij mij.
“Wel, wel, roem is blijkbaar niet alles,” ik trok een wenkbrauw op, nee inderdaad…
“Laten we het nog eens proberen, Potter. Waar zou je zoeken als ik om een bezoar vroeg?” Harry schudde zijn hoofd, maar ik grijnsde, dat wist ik!
“In een geitenmaag, professor,” de klas was in een klap stiller dan daarvoor.
“Ik vroeg u niets juffrouw Potter!”
“Jawel!” Ging ik er moeiteloos tegen in, “u vroeg waar te zoeken om bezoar, geadresseerd aan Potter, dus dan voel ik mij, net als Harry hier aangesproken.” Mijn mede Gryffindors hielden hun adem in. Blijkbaar was mijn commentaar zo waterdicht dat hij zich omdraaide en zijn les vervolgde. Ik grijnsde opnieuw, tevreden. Dit zou hem leren, hoopte ik.
Na de les toverdranken, die woedend commentaar kreeg toegediend, hadden we de leukste les van de school nogmaals; bezweringen. Dit klaarde de donkere lucht aanzienlijk. De vorige les hadden we een basisspreuk geleerd; Lumos. Maar nu kregen we een lastigere bezweringsmethode op ons bordje; de zwiep en zwaai.
Ik zat naast een jongen die zichzelf had voorgesteld als Dean, hij trachtte de zwiep en zwaai onder de knie te krijgen maar hij faalde hopeloos. Al kon dat ook komen door de jongen die aan zijn linkerkant zat en een rol perkament in de brand liet vliegen.
“HO!” ik drukte het vuur uit door snel die belachelijke puntmuts er overheen te zetten. Dat daardoor mijn stoel omkukelde en professor Flitwick onderuit hielp deerde niet. Noch dat ik er een middag nablijven eraan overhield.
“Bedankt,” de jongen glimlachte opgelucht. Ik grijnsde en stak mijn hand uit.
“Nayla,”
“Seamus,” we vervolgden onze pogingen om voor heks over tovenaar uit te komen. Flitwick en Snape waren niet de enige leraren die bij het oplezen van namen in verwarring raakten bij de twee Potters. Maar McGonagall pauzeerde altijd even bij mijn achternaam. Dus toen ik achter een plagende Ron aanrende en door haar tegengehouden werd was de pauze al bijna geen verrassing meer.
“Meneer Weasley, juffrouw… Potter!” Ik slipte, knalde tegen Ron op en we vielen allebei. Ik lachte, krabbelde overeind en stak Ron mijn hand toe en draaide me vervolgens naar McGonagall om.
“Wat is er, professor?”
“Gelieve niet te rennen,” was alles wat ze zei. Ik trok mijn wenkbrauw op naar Ron die zijn schouders ophaalde.
“Oke, professor,” antwoordde ik schijnheilig. Ik wachtte tot ze uit het zicht was en rende toen weer weg, nu zat Ron mij achterna. Ik hijgde toen ik onderaan de marmeren trap op Ron wachtte die zwaarder aan adem toe was dan ik.
“Blijf ademen, Ronnie,” grijnsde ik en kreeg een middelvinger cadeau. Waarop ik in de lach schoot. De lach was blijkbaar luid want een passerende professor Sinistra keek me pijnlijk aan. Ik zwaaide en klapte dubbel.
“Nayla?” Hee een bekende stem! Ik draaide me om en keek in het gezicht van Norren.
“Hey, broeder!” Ik grijnsde breed.
“Je hebt het naar je zin zie ik,” gelukkig glimlachte hij breed.
“Kom op, een groep docenten die me nablijf werk opgeeft, klasgenoten die me plagen, en die ik terug kan plagen, een gigantisch kasteel waar ik die oneindige energie van mij kwijt kan? Nah, ik ben alleen maar in paradijs,” ik keek quasi onschuldig. Norren grinnikte, woelde door mijn haar en volgde zijn vrienden naar buiten. Harry kwam aanlopen en ik keek op mijn horloge.
“Hey jongens, veel plezier bij Hagrid, Snape verwacht me,” ik trok een vies gezicht.
De jongens zwaaiden en ik zette koers, voor de tweede keer die dag en de vijfde keer die week naar de kerkers. Waarschijnlijk, dacht ik toen ik tegen het avondeten het beruchte kantoortje verliet, zou ik de rest van het schooljaar vast zitten aan strafwerk. Voor welke reden dat ook mocht zijn. Ik liep in de Grote Zaal door naar de tafel van Gryffindor en nam op een willekeurige plek plaats.
“Eet smakelijk,” ik keek op, twee identieke grijnzen, ik glimlachte.
“Jullie ook,” even leek het erop dat dit geen gesprek zou worden.
“Eerste jaars, toch?”
“Ja,” ik trok vragend een wenkbrauw op.
“Hoe was de eerste week?” Nu dacht ik na.
“Interessant, irritant, nieuw, fantastisch… zoiets,” vatte ik het samen.
“Hoezo irritant?” Vroeg de rechter, verward.
“Omdat leraren er een handje van lijken te hebben om me strafwerk te geven,” zuchtte ik terwijl ik pasta opschepte.
“Wat heb je gedaan?”
“Eh bij Flitwick heb ik per ongeluk hem laten vallen over mijn stoel, bij Snape heb ik eerst een grote mond gegeven toen hij Neville, Seamus en Dean probeerde beschuldigen voor het trachten te openen van de deur op de derde verdieping, en daarna, dat was vanochtend, ook weer ‘grote mond’ zoals hij het noemt in zijn les. Omdat ik dezelfde achternaam heb als Harry dus antwoordde ik ook vragen toen hij ons ‘Potter’ noemde,” ik grijnsde terwijl ik kaas over mijn pasta strooide. De twee jongens keken elkaar aan en toen weer naar mij.
“Kom je vaak in problemen?”
“Ik noem ze geen problemen, anderen wel,” redeneerde ik kalmpjes terwijl ik de pasta in sneed.
“Juist… Ik ben trouwens Fred,” stelde de rechter zich voor.
“Nayla, Nayla Potter,” ik schudde ze de hand.
“George,” hij grijnsde breed.
“Weasley, toch?”
“Ja, hoezo?”
“Ron zit in mijn klas,” ik gebaarde naar de des betreffende persoon die zojuist met Harry en de gigantische man, die dus Hagrid bleek te heten, binnenkwam.
“Ons kleine broertje,” lachten ze in koor.
“Ik vind hem niet bepaald ‘klein’,” merkte ik droog op, aangezien Ron de langste van de klas was.
“Niet?” Quasi verbaasd keek Fred me aan, ik lachte.
“Nee, gek he?”
“Buitengewoontjes,” vond George, we lachten. De rest van de maaltijd werd kletsend over de lessen, de leraren, de regels en over de overtredingen die daarop gemaakt werden of gemaakt konden worden. Ik mocht die twee, merkte ik al snel, bijzonder goed.

Toen ik die avond de laatste hand legde voor het huiswerk van professor McGonagall bedacht ik me hoe snel ik hier gewend was geraakt. Goed, ik kende de weg nog niet helemaal, en de mensen waren nog vage kennissen, maar ik had het hier ontzettend naar mijn zin. Ik keek in het vuur van de leerlingenkamer met die gedachte en tevreden en grote glimlach verspreidde zich over mijn gezicht.
“Dat ziet er gevaarlijk tevreden uit,” George, of was het Fred? Plofte naast me op de bank. Ik grijnsde breed.
“Vind je?”
“Ja, en die kunnen Fred en ik goed gebruiken,” George dus.
“Waarvoor?”
“We willen Filch morgen te grazen nemen,” Fred naam aan mijn andere kant plaats.
“Waarom?”
“Omdat het kan,” een derde jongen met dreadlocks nam, na mijn huiswerk opzij te hebben
geschoven op het tafeltje plaats.
“Oké, wat willen jullie doen?”
“Dit,” ze hielden alledrie een wc-bril omhoog. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
“Leg uit,” suggereerde ik.
“We willen ze naar leerlingen sturen tijdens het ontbijt,” zei Fred loom. Ik keek hem even aan.
“Dat is alles?”
“Ja, hoezo?”
“Het is wat… saai, vind je niet?”
“Saai!?”
“Ja, het zou veel leuker zijn als die brillen liedjes zouden zingen,” ik hield mijn gezicht in een strakke plooi, de jongens hielden het echter niet meer.
“Welkom op Hogwarts, Nayla,” vond de dreadlocks.
“Dankje…?”
“Lee, Lee Jordan,” en schudde me de hand. Ik was thuis.

Reacties: