FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 15: Happy Halloween

“Juffrouw…Potter, neemt u plaats,” professor McGonagall stond achter haar bureau en leunde er met een vermoeid gezicht op. Het was twee maanden geleden sinds de wc-bril grap, maar mijn gedrag was na die straf er niet beter op geworden, integendeel. Ik ging zitten, het deed me verrassend genoeg weinig dat ik nu zo goed als alle leraren het harnas in had gejaagd.
“Goed, deze keer; het beheksen van drie Slytherins… waarvan er twee met letsel op de ziekenboeg beland zijn...” ze keek me over haar vierkante brilletje streng aan.
“Heeft u enig besef, juffrouw Potter, wat de ernst is van uw gedrag?”
“Nee, professor,” antwoordde ik eerlijk.
“Deze leerlingen hadden mogelijkerwijs een permanente schade kunnen overhouden aan uw roekeloze actie,” ik fronste.
“Ja, dat snap ik professor,” ik hield de ‘maar’ nog even achterwege.
“En toch besloot u het te doen?”
“Dat is correct, professor,” ik bleef kalm en beleefd.
“Juist ja,” ze ging zitten, “is er een specifieke reden dat u besloot deze heren te betoveren?”
“Die is er, professor,” ze was een volwassene, die me probeerde te limiteren, dus ik sloot me af.
“Kunt u die aan mij uitleggen?” Geweldig het eeuwige ja, nee spel…
“Ja,” technisch zou ik het kunnen. Ze keek me beduusd aan. Dacht ze nou serieus dat ik zo makkelijk gevangen zou zijn?
“Vertel,” pinde ze me vast. Boem! Ze had me, ik had direct meer respect voor haar.
“Gisteravond, net voor de avondklok, kwam mijn vriend en klasgenoot Neville Longbottom de leerlingenkamer binnen, hij kon niet lopen, want zijn benen waren aan elkaar getoverd. Dus toen ik vanochtend de daders daarop wou aanspreken lachten ze me uit. Ik heb toen nog niks gedaan, maar toen zij de rest van de lesdag Neville zijn gehups na deden en mij tegen een uur of vier klem zette tussen de muur en hen, wat op zich al intimiderend was, wezen ze erop dat ik geen bewijs meer had aangezien Neville alweer gewoon kon lopen, en wedde ze onderling erom dat ze nog veel meer konden doen dan dat. Waarop een van hen mij probeerde te betasten onder het mom dat ik niet zo’n sterke meid zou zijn als ik leek, dus trok ik mijn toverstok en vervloekte hen,” ik zweeg ik had haar strak aangekeken en was kalm gebleven. McGonagall keek me strak aan, zuchtte diep.
“Juist, de heren vertellen uiteraard een heel ander verhaal. Ik heb reeds met de heer Longbottom gesproken en die bevestigde dit gedeelte,”ze pauzeerde even.
“Ik ben alleen bang, juffrouw...Potter dat u net als de drie heren, strafwerk krijgt,” ik zuchtte ook, het zou ook weer eens niet.
“U zult komende twee weken, elke avond, meneer Filch helpen met het uitzoeken van zijn archiefkast,” wham, dát werd leuk! McGonagall stuurde me haar kantoortje uit, ze trok zowaar geen punten af. Ik liep terug naar de leerlingenkamer, peinzend hoe ik dan toch onder die idiote straf vandaan kon komen. Het antwoord op die vraag kwam verrassend genoeg van Harry. Hij vertelde me over het ‘nachtelijke duel’ dat niet had plaats gevonden en dat ze op een haar na aan Filch waren ontsnapt, maar ook hoe ze een driekoppige, gigantische hond waren tegen gekomen. Nu wilde Harry hulp om wraak te nemen op Malfoy, want die was de oorzaak van hun avontuur. Maar later die week, nadat ik in het geheim zijn thee in inkt had verandert, zijn bezweringen huiswerk met spelfouten had veranderd en een vlieg had behekst zodat die hem voor achtenveertig uur zou achtervolgen. Maar op die ochtend was de top van de ijsberg behaald. Want nadat Harry tot zoeker was benoemd, dankzij Malfoy, kreeg hij nu een nimbus 2000 toegestuurd. Ik grijnsde om Malfoy zijn reactie.
Ik was zo blij voor Harry dat ik tijdens transfiguratie per ongeluk mijn haar blauw toverde en een ontkleuringsdrankje van madam Pomfrey moest drinken. Ze vroeg me hoe het kwam en vertelde haar het verhaal, de eerste van vele.

De ochtend van Halloween werd mijn eerste echte feest op Hogwarts en ik liep die ochtend toevallig met Hermione naar beneden.
“Dat is ook zo’n feest,” mompelde ze terwijl we langs een grote uitgeholde pompoen liepen naar de Gryffindor tafel, “dat ik niet begrijp.”
“Het heeft geloof ik te maken met de oude druïden die dachten dat op deze datum de scheiding tussen de doden en levenden dunner was, maar hoe het precies zat weet ik niet,” antwoordde ik terwijl we gingen zitten. We zwegen toen de post arriveerde, Hermione kreeg een brief van thuis, ik eveneens, ik keek naar de envelop en zuchtte toen.

Lieve Nayla zei de brief, en ik snoof ongelovig.

Vandaag schrijf ik je maar een brief, om te informeren hoe het met je gaat, in welke afdeling ben je geplaatst? En heb je al vrienden?
Wat vind je het leukste vak? En welke het minste?
Geeft professor Flitwick nog steeds bezweringen? Wie hebben jullie dit jaar als leraar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten?
Norren schreef me dat jullie van plan zijn om kerst op school te vieren, ik begrijp het, tenminste één kerst moet je daar meemaken, maar toch zou ik liever hebben als jullie thuis kwamen…
Ik hoop snel van je te horen.

Liefs,
Mama

Ik vouwde de brief op, stak hem in mijn zak en wijde me aan het ontbijt. Ik was nu blij geen uil te hebben en alleen Wibble die bijna altijd ergens bij me was. Waarom moest ze nou zo nodig op deze dag een brief schrijven?
Na het ontbijt begaven we ons naar het bezweringen lokaal. Ik liet Hermione alleen lopen omdat ze maar blééf doorgaan over de brief.
“Maar Nayla, ze wil toch weten hoe het met je gaat?” Serieus…
“Granger,” noemde ik haar nu, “mijn moeder doet niet aan zorgen, ze wil het alleen maar zodat ik haar aandacht geef, en daar heb ik dus geen zin in. Het gaat haar geen klap aan hoe het met mij gaat.”
“Maar-?”
“Hermione, hou erover op! Ik hou niet van mijn moeder, zij houdt niet van mij, dus schrijf ik niet, simpel als dat!” Ik was blij toen we het lokaal in konden en ik ging expres naast Dean zitten zodat ik niet opnieuw met haar hoefde te praten.
“Goedemorgen jongens en meisjes!” Oh hey er was iemand vrolijk, ik richtte mijn aandacht daarop.
“Afgelopen periode hebben jullie zoveel bereikt dat we vandaag aan de slag kunnen met de volgende stap: objecten laten zweven!” Er klonk opgewonden gemompel.
“Gelieve allen jullie toverstokken te pakken, bedankt, leg het nog even neer, en zeg mij na; Wingardium Leviosa,” we aapten hem na en vervolgens gingen we in partners verder.
“Denk aan de zwiep en zwaai beweging die we geoefend hebben!” Waarschuwde Flitwick ons nog.
“Wingardium Leviosa!” Dean zwaaide overdreven, ik lachte.
“Ik denk Dean dat je iets subtielere zwaaibewegingen zou moeten maken wil je het lukken,” ik klopte meelevend op zijn schouder, hij lachte en probeerde nogmaals, zonder resultaat.
“Oké, Nayla, nu jij,” vond hij na drie andere pogingen. Ik rolde mijn mouw op, pakte mijn staf.
“Wingardium Leviosa,” en mijn veer vloog een paar centimeter de lucht in en viel toen weer neer.
“Oke, niet eerlijk,” grijnsde Dean.
“Oh kijk eens aan! Het is juffrouw Granger gelukt!” Piepte Flitwick ineens boven het rumoer uit en inderdaad zweefde haar veer een meter boven onze hoofden, ik keek naar de partner, Ron. Ik grijnsde naar Dean.
“Wingardium Leviosa!” En mijn veer vloog achter die van Hermione aan, die op haar beurt net zo vuil naar mij keek als Ron naar haar, ik grijnsde liefjes.
“Heel goed, juffrouw Potter!” Piepte Flitwick opgetogen, “Twintig punten voor Gryffindor!” Dat scheelde weer huiswerk.

“Serieus! Ze onuitstaanbaar! Geen wonder dat geen vrienden heeft!” Ron liep vittend met Harry en mij naar de volgende les. Iemand botste tegen Harry aan terwijl die langs ons wrong, het was Hermione, weinig tot mijn verbazing huilde ze.
“Volgens mij heeft ze je gehoord,” mompelde Harry terwijl we ons het lokaal voor Verweer Tegen de Zwarte Kunsten in waagden.
“Nou en?” Ron keek echter wat ongemakkelijk. Hermione kwam die les niet opdagen. Pas toen we aan het Halloween banket zaten hoorde ik van Parvati dat ze al de hele dag huilend op de meiden-wc zat, huilend. Ik schudde mijn hoofd, tot zover de betweters zelfvertrouwen.
Ik schepte net pompoensoep op toen professor Quirrel binnen kwam stormen naar de oppertafel rende en zich hijgend aan de tafel overeind hield.
“Trol...in de kerker, ik dacht...laat ik het even zeggen,” en viel toen slap op de grond. De betoverde vleermuizen vlogen op toen we in lichtelijke paniek raakten. Ik rende richting Ron en Harry toen er paarse voetzoekers door de zaal schoten. De zaal werd stil. Dumbledore stond recht achter de tafel.
“Klassenoudsten breng de leerlingen terug naar de leerlingenkamers, de leraren volgen mij naar de kerkers,” hij sprak kalm en ik zag Percy zijn borst vooruit steken. Direct nadat Dumbledore zich tot professor McGonagall had gewend kwam de zaal in beweging.
“Eerstejaars Gryffindor volg mij, ik ben klassenoudste, pardon, Eerstejaars volg mij!” Ik moest toegeven dat Percy een uitstekende taak vervulde als klassenoudste. Ik volgde Ron en Harry de zaal uit. Plots bedacht ik me iets en trok hen aan de mouw.
“Hermione!”
“Wat is er met haar?” Vroeg Ron ietwat kribbig.
“Ze weet niet van de trol!” Even keken de jongens elkaar aan.
“Nou goed dan, maar zorg dat Percy ons niet ziet!” Mompelde Ron en we doken ineen, sloten ons aan bij een rij Hufflepuffers en verlieten die rij weer toen we bij de gang naar de meidentoiletten kwamen. Plots klonken er voetstappen.
“Percy!” Siste Ron en we doken weg achter een muur. Echter bleek het Snape te zijn die voorbij liep en koers zette richting de marmeren trap. Stilletjes slopen we achter hem aan, hij zette koers richting de derde verdieping.
“Wat gaat die doen? Waarom is die niet bij de andere leraren in de kerkers?” Vroeg Harry zich hardop af.
“Al sla je me dood,” mompelde Ron.
“Jongens, ruiken jullie niets?” Ik trok een vies gezicht.
“Wat is dat?!” Mompelde Harry met een uitdrukking die vies uitdrukte.
“Een trol,” mompelde Ron die naar het einde van de gang wees. Een geschuivel en gebonk kwam dichterbij. Een groot grijs oerlelijk wezen kwam de hoek om en verdween een ruimte in. Ik keek de jongens benauwd aan.
“De trol is niet meer in de kerker...”
“De sleutel steekt in het slot,” merkte Ron op.
“Goed idee,” antwoordde Harry en ik in koor. We renden naar de deur, sloten de deur en draaiden de sleutel om. We renden weg, maar een doodsbange gil deed me slippen en stilstaan.
“Oh nee,” Ron leek ineens verdacht veel op de Bloody Baron.
“Hermione!” kreunde Harry. Ik bleef niet stil staan en rende zo hard als ik kon terug, trok mijn stok een schreeuwde.
“ALOHOMORA!” De deur sprong open, we vlogen naar binnen. Het was chaos.
Hermione stond met trillende benen tegen de tegenover liggende muur, de trol kwam langzaam op haar af, hij had een knots in zijn hand waarmee hij ongemerkt de wasbakken naar de hemel hielp.
“Leidt hem af!” mompelde Harry wanhopig tegen ons. Hij bukte een gevallen kraan en smeet die tegen de muur, de trol bleef staan, nauwelijks een meter bij een doodsbenauwde Hermione vandaan. Hij draaide zich log om, en kwam nu op Harry af.
“HEY! Reuzelkop!” Schreeuwde Ron van de andere kant. Ik had inmiddels een waterpijp die water spoot zo gebogen dat er meer druk op kwam. En zong ondertussen een gek liedje. Al het geschreeuw leek de trol woedend te maken. Tijdens mijn drukspuit werk sloeg ik met een kraan op de pijp.
De trol werd zo woedend dat hij op de dichtstbijzijnde persoon afkwam, wat in dit geval Ron was. Ik nam een besloot en liet de druk op de spuit los en spoot de trol een paar meter van Ron weg. Harry nam een aanloop en sprong zo tegen de trol zijn maaide armen op. De trol die met de arm op weg was om kracht te winnen om Ron te verpletteren, merkte het niet. Harry had de arm niet goed vast en lande toen in de trol zijn nek. Ineens had de trol een stok in zijn neus. Dit deed pijn, ik bleef spuiten. De trol werd woedend en Ron deed het slimste wat een mens kon doen, hij trok zijn toverstok en riep de eerste spreuk die in feite de oorzaak was geweest van deze heibel.
“Wingardium Leviosa!” De trol die Harry nu bij zijn enkel vast had wou toeslaan toen hij ineens zonder wapen zat. Verbaasd, als trollen verbaasd konden kijken, keek de trol naar zijn hand. Ik spoot op de arm die Harry vast had waardoor die in een reflex Harry los liet, die kroop snel weg, de spuit hield op, ik liet het vallen. De knots van de trol zweefde een meter boven zijn hoofd, de trol keek op, precies op het moment dat de zweefspreuk er mee stopte en op zijn kop terecht kwam. Een akelige krak klonk en de trol viel voorover, plat op zijn gezicht. Hermione die zich trillend op de grond had laten zakken kwam langzaam overeind.
“Is hij… dood?” Ik liep naar voren terwijl Harry zijn toverstok uit de neus van de trol trok.
“Nah, alleen buitenwesten,” grijnsde ik nonchalant.
“Gatver, trollensnot,” Harry veegde de stok af aan de trol zijn broek. We hadden niet doorgehad hoeveel lawaai we hadden gemaakt totdat we rennende voetstappen dichterbij hoorden komen, ongemakkelijk keken we naar McGonagall, Quirrel en Snape die binnen kwamen stormen. Quirrel wierp één blik op de trol en verstopte zich jammerend op een toilet. Tot zover de dapperheid van de leraar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten.
“Wat doen… jullie hier in vrédesnaam?” oh uh, ze was woedend.
“Jullie mogen van geluk spreken dat jullie niet dood zijn. Waarom zijn jullie niet in jullie leerlingenkamer?” Er viel een stilte, ik staarde naar de trol, waar Snape zich overheen had gebogen, de geuren van die twee kwamen in ieder geval overeen.
“Ze zochten mij, professor McGonagall,” Hermione trilde nog steeds en stond aan de andere kant van de trol.
“I – ik was op zoek gegaan naar de trol o- omdat,” ze aarzelde, “omdat ik dacht dat ik hem in mijn eentje aan zou kunnen. Ik er toevallig veel over gelezen, snapt u,” ze keek naar de grond. Ik keek even opzij naar Ron en Harry, die beiden, net als ik overigens, hun uiterste best moest doen om dit niet als een donderslag uit de hemel moest laten lijken. Hermione die loog?
“Als- als zij me niet hadden gevonden dan zou ik er nu geweest zijn...” Harry stak zijn toverstok in zijn neus, Nayla hielde de trol op afstand, terwijl Ron hem bewusteloos sloeg met zijn eigen knots, ze hadden geen tijd om er iemand bij te halen, hij wilde met verpletteren toen zij binnenkwamen...”
Even was alleen het druppen van de kapotte wasbakken te horen.
“Nu, in dat geval,” zei McGonagall uiteindelijk, “dat was ongelooflijk dom van u juffrouw Granger. Wilde u werkelijk in uw eentje een bergtrol te lijf gaan?” Hermione liet haar hoofd hangen. Dat was dus de soort trol we van doen hadden, ik wou de bergen echt niet meer in.
“Dit kost u vijf punten, juffrouw Granger, ik ben erg teleurgesteld in u,” dit sloeg gewoon alles, ze lapte nu keihard alle regels aan haar laars om ons te redden.
“Als u niet gewond bent, kunt teruggaan naar de Gryffindor toren. De rest van het feestmaal wordt in de leerlingenkamers geserveerd,” wacht eens even, kreeg ze geen straf? Ondanks dat ik haar dankbaar was, vond ik dit erg vreemd. Hermione vertrok zwijgend. McGonagall wende zich tot ons.
“Ik blijf erbij dat jullie alledrie enorm veel geluk hebben gehad. Niet veel eerstejaars nemen het tegen een volwassen bergtrol op en overleven dat. Ieder van jullie verdienen vijf punten voor Gryffindor, professor Dumbledore zal hiervan horen. Jullie kunnen gaan,” wacht? We kregen géén straf? Ik volgde opgelucht, verbijsterd en nog vol adrenaline de jongens terug door de school. Zodra we in de leerlingenkamer waren zochten we Hermione op.
“Bedankt,” zeiden we alle vier tegelijk. Ietwat beschaamd pakten we snel een bord en schepten eten op. Maar vanaf dat moment waren we vrienden. Een bijeen geraapt zootje, dat wel, maar vrienden.

Reacties: