FanFic.nl

Fight or Give up.

Emma

Doodvermoeid lag Emma in bed, zoals gewoonlijk. Continue werd haar hoofd leeg, en zweefde ze naar de droomwereld. Continue opende ze haar mond, slechts om hem in een fragment van een seconde weer te sluiten. Maar nooit, nooit, had ze al vanaf het begin gedacht, zou ze opgeven. Ze zou overleven, en niet zo eindigen als.. als hem. Als de jongen, van wie ze zo hield, als de jongen die ondanks dat feit, opgaf, als de jongen, die overleed. Nee, zij, Emma, zou nooit opgeven, totdat ze beter was, en zelfs dan nog niet.
Weer kwam Klaas Vaak haar begroeten, of eerder zijn tweelingbroer, die haar altijd zijn ergste nachtmerrie’s toewenst. Nat van het zweet en tranen opende ze verschrikt haar ogen, te moe om te gillen of overeind te komen. Twee donkerbruine ogen vol bezorgdheid beletten haar het zicht, en met haar aller laatste energie vormde Emma met haar mond een nog maar net hoorbaar “Nachtmerrie”�. Met een twijfelachtig glimlachje en een kus op haar voorhoofd verliet haar vader, aan wie de ogen toe eigende, de kamer. Emma kon het niet helpen om weer haar ogen te sluiten, en in haar hoofd vormde ze een beeld. Vroeger, voor haar ziekte, zou ze hebben getekend, maar nu moest ze het hiermee doen. Poppetje, bloed. Poppetje, dood. Meisje, blij. Poppetje, dood.
Zowaar blij liet Emma, het “blije”� meisje het hier maar bij, om weer de zwarte leegte te verwelkomen. De slechte tweelingbroer van Klaas Vaak had het nog niet opgegeven, en duwde nog een nachtmerrie haar hoofd in. Een nachtmerrie, waarin een kist op het half-dode gras stond, met een paar rozen erop, en rouwende mensen erom heen. En zij was er een van, zij was een van de rouwende mensen. Een van de mensen, die haar dood maar moest accepteren. Een van de mensen, die er niks meer aan kon doen. Een van de mensen, die na enige tijd, haar graf weer verliet, zonder de kist in de grond te zien dalen.

Reacties:

Yarsea zei op 5 juni 2009 - 19:00:
wat is er met haar???