FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 16: Discovery

November trad in met een daling van temperaturen, elke ochtend moest Hagrid de lesbezems ontdooien, ik merkte het ook aan mijn contact met Norren. Hij werd altijd kribbiger als het koud was. Dus kocht ik via heks & haard een pakket chocolade en liet die hem bij hem bezorgen, met een klein briefje erbij.

Omdat het buiten koud is, en hierin je troost zit, je kleine zusje die bergtrollen buitenwesten slaat.

Hij kon het gelukkig wel waarderen. Vanaf dat moment zorgde zijn vrienden en ik dat hij elke dag een dosis chocolade had. Ik wist niet over zij over zijn maan-probleem wisten, maar ik wist wel dat ik er alles aan zou doen om erachter te komen hoe ik hem kon helpen. Maar dacht ik toen we op de tiende van november naar beneden gingen, niet vandaag. Want ik had een vriend die ik iets te eten moest zien te voeren met Hermione en Ron. Niet dat het hielp.
“Kop op, Harry! Je moet iets eten, anders kunnen we je straks met je bezem opvegen,” pepte ik hem op, wat me een bestraffende blik van Hermione opleverde.
Desondanks vertrok Harry even later met een bleek gezicht naar het zwerkbalveld. Ik liep met de andere eerstejaars naar de tribunes. Ik kwam echter tussen Neville en Lavender terecht en merkte dus niets van de commotie die Snape veroorzaakte omdat hij Harry zijn bezem behekste. Wel merkte ik dat we wonnen doordat Harry de snaai bijna inslikte. Ik vond zwerkbal zeker interessant, ik begreep niet waarom mama en Norren er niet eerder over hadden gehad. Dus toen de wedstrijd gewonnen was melde ik me aan voor trainingen.
De dagen erna verkeerden we in een roes, we waren naar de tweede plaats gestegen voor het schoolkampioenschap. Al gauw was ik er weer uit en was ik opzoek naar een manier om mijn broer te helpen. Die kans kwam sneller dan verwacht.
“Professor?” Dean stak zijn hand op toen transfiguratie twee weken na de wedstrijd ten einde liep.
“Ja, meneer Thomas?” McGonagall liet hem praten.
“Een tijdje terug las ik in ons boek voor Verweer Tegen de Zwarte Kunsten iets over faunaten, kunt u ons dat uitleggen? Wat dat zijn bedoel ik,” ik keek verrast op, ik had ervan gehoord maar begreep het niet helemaal.
“Faunaten zijn tovenaars of heksen die via magie zichzelf in een dier kunnen veranderen. Dit kost uiteraard enorm veel moeite, en erg veel oefening. Ook behoor je door te geven aan het Ministerie van Toverkunst wat voor die je wordt, daarmee ook alle fysieke verschijningen,” ze keek hem vriendelijk aan. Ik stak mijn hand op.
“Ja, juffrouw…Potter?”
“Hoe is dat anders dan… bijvoorbeeld een weerwolf?”
“Een weerwolf heeft geen enkele keuze, die is gedwongen elke maand met volle maan te veranderen in een wolf. Een faunaat maakt die keuze vrijwillig,” ze keek me doordringend aan.
“Hoe weet je welk dier je wordt?” Dat was Dean weer.
“Er zijn diverse manieren om daar achter te komen, als eerste moet je weten dat als je via toverdrankjes of iets dergelijks in een dier verandert je je menselijke verstand kwijtraakt en die van het dier krijgt, die van een faunaat echter behoudt zijn menselijke verstand. Je dierlijke vorm komt naar voren door middel van je al aanwezige karakteristieke vormen,” Dean knikte tevreden. Maar ik wou meer weten, helaas ging de bel.
In gedachten volgde ik de anderen naar beneden voor de lunch. Vanmiddag hadden we alleen nog Geschiedenis van de Toverkunst. Ik at zonder te weten wat, mensen praatten om me heen, Hermione zat tegenover mij en tikte me op de hand.
“Hm?”Afwezig keek ik op.
“Waar zit jij met je gedachten?”
“Bij faunaten,” ik nam een hap, oh gadverdamme, bloemkool. Ik schoof mijn bord weg.
“Hoezo?”
“Ik wil er een worden,” mompelde ik terwijl ik chocolademelk in schonk.
“Wat?!”
“Ik wil een faunaat worden,” herhaalde ik droogjes.
“Waarom?”
“Omdat,” ik dempte mijn stem, “mijn broer een weerwolf is,” mijn woorden hadden geen grotere impact kunnen hebben dan nu. Hermione keek me met grote ogen aan, schudde haar hoofd, keek naar de tafel van Ravenclaw, toen weer naar mij en ik kreeg een steeds grotere grijns op mijn gezicht.
“Je bent gek,” ze had er niet verder naast kunnen zitten. Na de lunch vertrokken we naar boven, ik maakte een slap excuus over een wc, en vertrok naar de bieb. Dit was de eerste keer dat ik er kwam.
“Kan ik helpen?” Een strenge stem klonk plots achter me. Ik draaide me geschrokken om.
“Eh… ja, eigenlijk wel,” ik hervond mijn stem. Een vrouw met een hoekige neus, perkamentachtige huis, en een sterke gelijkenis met een ondervoede gier stond voor me.
“Ik was op zoek naar boeken over faunaten, waar kan ik die vinden?” Ze bekeek me nauwkeurig.
“Deze kant op,” ze ging me met ferme stappen, die geruisloos waren, voor tussen de rijen, rijen en nog een rijen met boeken die niet alleen lang waren maar ook hoog. Ik keek naar de bovenste plank die ik niet meer kon zien, ze was verder gelopen en ik liep snel achter haar aan, mijn gympen klonken luid op de houten vloer.
“Derde kast, de derde plank van onder tot aan boven,” wees ze me en liep zonder iets te zeggen weg. Ik slikte, dat ging nogal wat werk worden. Maar ik gaf niet op, ik zou elk boek doorzoeken om mijn broer bij te staan.
Dat ik daardoor hopeloos achter kwam te liggen met mijn huiswerk deerde me weinig. Ik raakte zo geobsedeerd met het worden van faunaat dat ik mijn bergen aan strafwerk uren volledig vergat. Die uren werden alleen nog maar meer doordat ik huiswerk steeds minder op tijd inleverde. Ik was inmiddels in vertrouwen genomen door Madam Pince, zoals ze bleek te heten. Ik bracht veel van mijn vrije uren door in de bieb, zoekend naar dé manier om een faunaat te worden.
Hierdoor had ik niet door dat Harry, Ron en Hermione eveneens in de bieb te vinden waren, maar dan voor een hele andere zaak.
Ik vond in sommige boeken informatie over grote mensen die faunaat waren geweest, in andere vond ik de strafzaken. Maar in een paar vond ik de informatie die ik zocht; hoe werd je een faunaat? Pas de laatste dag voor de kerstvakantie vond ik op de bovenste plank, het allerlaatste boek, het was slechts tien bij acht centimeter groot. Het geen titel, de kaft was kaal gesleten en leek door kinderhanden te zijn gemaakt, ik sloeg het nietsvermoedend open.

Een faunaat is een tovenaar die het verkiest om in een dier te kunnen veranderen.
Een faunaat – animagi, is een magiër die zichzelf met vrije wil in een dier verandert. Het is gevraagd om dit met lerende hand te kunnen, hetgeen dus niet het geval is bij transformagiërs, die het via erfelijkheid verkrijgen of door mutatie. Informatie over de faunaten wordt aan Hogwarts leerlingen geleerd in hun derde jaar, Transfiguratie. Er wordt een registratie bij gehouden wie er een faunaat is en wie niet.
Het vraagt talent, oefening en geduld voor tovenaars en heksen om faunaat te worden. Het proces om faunaat te worden is lang en zwaar, en heeft de potentie om terug te slaan en kan de transformatie geheel verkeerd uitpakken. Vele heksen en tovenaars voelen simpelweg dat hun tijd beter gebruikt kan worden voor andere dingen, aangezien de vaardigheid gelimiteerd door de praktijk gehinderd wordt, tenzij men grote behoefte heeft aan vermomming of verberging. Een onderdeel van het proces waarbij men een faunaat wordt is een maand lang het blad van de mandragora in de mond te houden, gebruik het blad voor de creatie van een toverdrank, en draag voort een spreuk (Amato Animo Animato Animagus), elke dag weer.
Nadat dit proces gedaan is, een faunaat kan daadwerkelijk veranderen met wilskracht, met of zonder toverstok.

Ik zuchtte diep, oké dit leek eindelijk het goede boek te zijn, al was het met een keurig handschrift geschreven, in plaats van de een drukvorm. Ik las verder.

Een faunaat kan alleen maar van één dier vorm aannemen. Het dier is niet gekozen door de tovenaar, maar bepaald door zijn of haar persoonlijkheid en innerlijke eigenschappen. Het is ook zo dat de volledig aangenomen Patronus vorm kan onthullen waarin een heks of tovenaar in kan veranderen. De vorm van de faunaat in dierlijke vorm is niet beperkt of afhankelijk van de levensverwachting van het dier dat de magiër in veranderd. De tovenaar wordt een gewone leeftijd voor een mens.
Elke faunaat heeft identificatie kenmerken bij hun dierlijke vorm, deze kenmerken zijn eveneens zichtbaar op het menselijke lichaam. Dit kan een fysiek kenmerk zijn zoals de tanden positie of een verworven eigenschap zoals een bril. Als een faunaat een fysieke verandering heeft, zoals het verlies van een ledemaat, de dierlijke vorm zal die eveneens ondergaan.

Ik zuchtte, dit werd nog ingewikkeld, ik las verder. Pagina na pagina, en een uur later had ik het uit. Ik klom met het boekje de trap af. Ik stapte mis en ik viel bijna drie meter omlaag, ik wist me echter net vast te grijpen aan een van de spijlen, het boekje viel met een klap op de grond. Ik hield mijn adem in, maar niemand kwam. Ik zwaaide mijn been om de trap heen en wist met wat wrikken en een blauwe plek weer aan de voorkant van de trap te komen en klom snel omlaag. Ik raapte het boekje op, er viel iets uit. Nieuwsgierig raapte ik het op. Het was een foto, ik wist dat het een magische foto was, want de mensen erop bewogen. Vier jongens en een meisje zwaaiden vrolijk naar de camera. Het meisje herkende ik direct, dat was mama, de anderen herkende ik niet op één jongen na; Harry. Maar dat kon niet, wat deed mijn moeder met Harry op de foto? Ik keek nog eens, wacht eens, had Harry niet groene ogen en niet bruin? Ik draaide de foto om, in een keurig handschrift stond er op gekrabbeld; 2 april 1972, Pasen, James, Rebella, Sirius, Peter en ik.
Ik fronste dit was vreemd… Ik zuchtte, misschien wist Harry er meer van. Ik liep de rij boeken uit en botste tegen iets massiefs op. Ik keek op, Hagrid stond voor me en keek met een harige glimlach op me neer.
“Oh, hallo Hagrid,” ik krabbelde overeind.
“Hallo, eh wie bennie dan weer?” Ook hij had een verwarde uitdrukking.
“Nayla Potter,” antwoordde ik en stak het boek in mijn gewaad.
“Ah, de meid waarover Harry vertelde,” knikte hij, nog altijd met een gezicht waar de vraagtekens op geplakt stonden.
“Heeft hij dat? Eh, ik hoop alleen goeds?”
“Zekers, zekers…”
“Zeg, heb je hem toevallig gezien?”
“Ja, hij liep d’r net daaro, bij de selectie magische uitmuntendheden,” Hagrid wees vijf rijen verderop, “hoezo?”
“Omdat hij op een foto staat,” antwoordde ik eerlijk.
“En da’s raar?”
“Wel als het om mijn moeder gaat toen die twaalf was...”
“Huh?” Ik haalde foto uit mijn zak en gaf die aan Hagrid.
“Oh! Da’s d’r broer, die twee benne een tweeling,” hij glimlachte en gaf me de foto terug. Ik keek hem met grote ogen aan.
“Een tweeling?!”
“Haddie dat je niet verteld?”
“Nee. Mama praat niet over haar verleden,” zei ik tegen de grond.
“Ah, wel, die twee benne een tweeling, en waren onafscheidelijk, zij, James, Sirius Black, Remus Lupin en Peter Pettigrew!” Ik staarde hem aan, zouden de andere volwassenen ook zo makkelijk praten?
“Kende je ze goed?”
“Goed is te groot gezeit, mare, als je meer wilt weten, kommie morgenmiddag maar effe langs, dan vertel ik je alles wat ik weet,” hij glimlachte, ik knikte en hij slofte weg naar een andere afdeling. Dus daarom hadden Harry en ik dus dezelfde achternaam! Ik liep naar de aangewezen rij en trok Harry aan zijn mouw.
“Harry! We zijn familie!” Viel ik met de deur in huis.
“Wat?”

Reacties: