FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 17: Christmas

Ik schreef mama, de volgende dag, voor het eerst dat jaar, voornamelijk over mijn ontdekking, en met de brandende vraag waarom ze het nooit verteld had. Ik bezocht Hagrid diezelfde dag. Hij gaf me foto’s, anekdotes die ik later neerschreef in mijn dagboek.
“Hier hebbie Lizzie, toffe meid, erg druk, ze was ‘t tegenovergestelde van Remus, ‘t was den ook geen wonder dat ze iets kreeg met Sirius, ‘k heb geen idee of dat voor z’n arrestatie stand heb gehouden. Denk ‘t niet,” Hagrid wees op een meisje met blonde haren die in een losse knot gebonden waren en zo te zien achter iemand aan zat. Ze had net als Remus, groene ogen.
“En dit zijn James en Rebella,” hij had een dreuzelfoto bovenop de vorige gelegd. Mama had toen al de berg ontembare krullen, de verdrietige bruine ogen, en toch een glimlach die ik niet kende. James had dezelfde ogen, dezelfde kleur haar en glimlach. Hij had een arm om haar heen geslagen en zij lag met haar hoofd op zijn schouder.
“Hier motten ze net van school af wezen,” dacht Hagrid, “denk dat Rebella zojuist te horen had gekregen dat James met Lily zou trouwen,” hij grijnsde in zijn baard. Ik dacht dat het ook te maken kon hebben met mijn snelle berekening dat Rebella net aan James had verteld dat ze in verwachting was van Norren. Maar dat hield ik voor me.
“Ik ken me de trouwerij nog herinneren,” zei Hagrid terwijl hij theewater in de theepot schonk.
“T was nie groot, er waren maar dertig gasten, het waren nog altijd donkere tijden, je konnie voorzichtig genoeg wezen, Sirius was James z’n getuige en Lizzie was die van Lily, je moeder was d’r nie bij, maar Remus, die toen d’r vriend was, konnie zeggen waarom,” Hagrid schonk de theekopjes vol en ging weer zitten.
“Sirius werd gearresteerd? Waarom?” Ik liet een lepel honing in de thee vallen.
“Omdat ie, twaalf dreuzels en een tovenaar opblies, in één klap,” hij keek naar het tafelblad met een verdrietige uitdrukking.
“Wát?”
“Jep, hij was ook de man die James en Lily had verraaie aan Youknowwho,” Hij roerde in zijn thee, ik hing aan zijn lippen. Vreemd genoeg kwam het dus niet op bij hem om het stil te houden en vertelde me het hele verhaal.
“James en Lily waren ondergedoken, en hadden eerst Black tot geheimhouder gemaakt, maar tegen de tijd dat hij verdacht was en ze Peter Pettigrew tot geheimhouder hadden gemaakt was ‘t te laat, op Halloween Youknowwho kwam naar hunnie huis en vermoordde ze… Ik arriveerde net voordat Sirius in tranen aankwam, en kon Harry tussen ‘t puin vandaan halen, ik kreeg Sirius z’n vliegende motorfiets, hij beweerde dat ie ‘m niet meer nodig had, konnie weten dat ie een verraaier was, bracht Harry naar die vreselijke dreuzels, een paar uur later had Peter Sirius al gevonden, voordat ‘t Ministerie dat kon doen, Peter, was altijd al fragiel geweest, en hij was dus geen kans voor Black, Sirius lachte enkel en blies toen de straat op, daarmee Peter, en twaalf onschuldige dreuzels,” Hagrid zijn wangen waren nat.
“Goddank waren ‘t Ministerie al snel daar en namen een lachende Black mee, naar Azkaban, en daar zittie nog steeds,” hij zuchtte diep. Ik stond op, pakte een zakdoek uit zijn jas en omhelsde Hagrid.
“Jij kon er niks aan doen Hagrid, persoonlijk denk ik dat er goed aan gedaan hebt om Harry naar de Dursleys te brengen, ze zijn vreselijk, maar ze hebben hem in leven gehouden,” ik schonk nog wat thee in.
“Ja… wellicht, je hebt gelijk. Maar er zit me nog altijd iets dwars,” hij snifte nog een beetje.
“Wat?”
“Wa is gebeurd met jouw moeder?”
“Dat,” ik keek hem ernstig aan, “is precies wat ik probeer te achterhalen, want van de verhalen die je me hebt verteld, ze lijkt er totaal niet meer op. Ze is koud, gemeen soms, afstandelijk, praat niet over haar verleden, niet over gevoelens, en,” ik aarzelde even, “elke keer als ze naar me kijkt terwijl ik lach, trekt er een schaduw over haar gezicht, alsof het pijn doet,” Hagrid keek op.
“Da’s nie zo raar,”
“Niet?” Ik keek hem stomverbaasd aan.
“Je lijkt op ‘m,” verkondigde hij.
“Op wie?”
“Sirius,” hij nam een slok thee, ik zakte terug op de stoel, pakte een foto waarop hij stond. Ja, nu hij het zei, dezelfde ogen, haren, en zelfs die grijns had ik ook. Dit kon niet! Dit mocht niet! Ik keek Hagrid aan.
“Denk je… denk je dat- ?” Hij schudde zijn hoofd.
“Ik heb geen idee, Nayla, geen idee… ” De klok op de schoorsteenmantel wees zes uur aan en we keerden in stilte terug naar het kasteel, ik een stapel foto’s rijker.

De dagen erna leidde ik mezelf zoveel mogelijk af. Eerst met spelletjes, toen met achterstallig huiswerk en wachtten op mama’s antwoord en ik concentreerde me weer op het boekje, het was vooral, zo merkte ik, ontdekken welk dier je werd, er voorbereidingen op treffen en oefenen. Norren besloot aan mama’s wens gehoor te geven en vertrok de eerste dag van de vakantie met bijna iedereen naar huis. Ik bleef op Hogwarts, omdat ik het niet zag zitten om mama te zien aangezien ze na twee weken nog niet gereageerd had, en zo ontzettend veel geheimen voor me verborgen had gehouden.
Toch, toen ik op de eerste kerstdag wakker werd op een lege slaapzaal en loom me uitrekte. Waarom was mijn deken strakker? Ik kijk naar mijn voeteneinde, een aardige stapel cadeaus lag daar te wachten om onthuld te worden. In plaats van erop af te duiken vroeg ik me af hoe ik dat in godsnaam mee ging krijgen in mijn koffer. Ik ging zitten en pakte het eerste pakje; van Norren, kreeg ik deel één van een dreuzelserie die ik geweldig vond; Doctor Who op videoband.
Van mama kreeg ik, hoe ironisch, een doos met inktpotjes (met inkt), een handvol ganzenveren (ook al zat er een adelaarsveer tussen), een rol perkament, goed voor vijfhonderd brieven, en een klein briefje; voor het niet beantwoorden, ik grijnsde grimmig, dus dit deed ze? Mij niet beantwoorden omdat ik haar niet schreef? Juist, nou ja, dit kon ik gelukkig goed gebruiken. Van Tonks kreeg ik een boek vol vervloekingen en tegenvloeken, ook altijd handig! Van haar ouders, die ik wel had geschreven, kreeg ik een doos chocokikkers, met een leuke trui en een kist voor bezemonderhoud. Wat had ik dáár nou aan? Mijn oog viel op een briefje in de kist; Deel één heb je alvast. Ik fronste, deel één van wát? Ik schudde mijn hoofd en pakte het op een na laatste pakje, van Hagrid kreeg ik een klein boekje met de betekenissen van stenen. Ik grijnsde, waarom ook niet. Het laatste pakje had geen afzender alleen maar een briefje;

Je oom had dit nog in huis op de nacht dat hij stierf.
Het behoorde tot je moeder, het is tijd dat jij het krijgt.
Gebruik het goed.

Ik staarde naar het briefje, het handschrift kwam me niet bekend voor. Ik pakte het pakje op, het voelde vreemd, als een soort vijfhoekig doosje. Ik trok het zilveren cadeaupapier weg, inderdaad een doosje, ik opende het een goudkleurige, smalle ring zonder zichtbare versiersels lag in een paarsfluwelen kussentje. Ik fronste en pakte het eruit. Het had aan de binnenkant geen versiersels, alleen één woord; Know. Weet? Wat betekende dat? Ik fronste en schoof de ring om mijn middelvinger, de enige waar de ring om paste. Ik bekeek het met verbazing. Een ring… nou ja, waarom ook niet. Ik gooide het cadeaupapier in het haardvuur, kleedde me aan en vertrok naar beneden. In de leerlingenkamer kwam ik Ron tegen die mijn zijn kerstcadeautje persoonlijk overhandigde; een doos met elk tovenaarssnoep dat er bestond. Ik had hem een nieuwe doos gegeven voor zijn schaakstukken, gegraveerd met het Hogwarts logo. We liepen samen met Harry, Fred en George, en Percy naar beneden voor het kerstontbijt. Ik had Fred en George een lijst gegeven met grappen die mijn moeder had beschreven in haar dagboek, ze waren er maar wát blij mee. Ik vertelde Harry alles wat ik wist van Hagrid, alleen liet ik het verhaal van Black achterwege, ik wou hem niet kwetsen met het verlies van een mogelijke vriend. Harry gaf ik handschoenen voor zwerkbal, hij mij een magisch fotolijstje; het voelde mijn humeur aan en liet de foto zien van de mensen die ik het meest nodig had. Ik was geroerd, de tweeling gaf me vier spelletjes; knalpoker, schaken, een set fluimstenen en een dreuzelspel dat mastermind heette. De Grote Zaal was prachtig versierd.
Twaalf gigantische kerstbomen versierd met gouden bellen, slingers en dingen die ik niet thuis kon brengen, de muren die tot vijf meter van hout waren maar erboven van steen hadden dikke takken den, met takken hulst. En dan had je de tafels zelf nog, de duizenden kandelaars waren nu per afdeling gekleurd. De tafels hingen bijna krom door de schalen met pasteitjes, gebraden vlees, de taarten, de mince pies, de sauzen, de kerstbroden, gerechten die ik niet kende. We bleven langer zitten dan normaal. Ik trok diverse knalbonbons kapot, dit waren niet de knullige knalbonbons van de dreuzels met plastic speelgoed, nee, deze gaven een knal als een kanonsschot en hulde iedereen in blauwe rook, waardoor we regelmatig maar door de ‘mist’ heen praatte. Leuker was dat er leuke cadeautjes in zaten. Zo kreeg ik een eigen schaakset, een doos met chocoladekikkers, een zelfspellende veer, een paar bruine muizen, en magiche make-up. Wat ik met de laatste moest wist ik niet, maar ik nam het maar mee. De muizen liet ik de handen – eh poten- van Wibble achter.

Kerst verdween en op vijf januari keerden de anderen weer terug. Ik merkte het echter niet, want ik zat op de slaapzaal te lezen in het boekje dat ik gevonden had. Heel af en toe stonden er in een ander handschrift aantekeningen bij.
Vandaag 2 februari voor het eerst veranderd, gelukkig was Remus er, want ik kon niet meer terug.
Of; Vandaag 7 februari James voor het eerst veranderd, dit ging goed, ik kan nu ook weer terug veranderen.
Na een tijdje besefte ik dat het Sirius moest zijn die dat schreef. Maar ik probeerde er niet teveel bij stil te staan en wist tijdens een les kruidenkunde een mandragora blad te plukken. Ik wachtte tot ik alleen was en met een leuke bezwering wist ik er meerdere te maken, vervolgens brouwde ik in een verlaten klaslokaal op de eerste verdieping een drankje dat me hierbij zou helpen, trok ik thee, deed ik het op brood, versnipperde ik het over mijn avondeten of cornflakes, ik at het als kauwgom.
In februari was ik zover, ik zou een faunaat worden.

Reacties: