FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 18: Mistaken

5 januari 1992, ‘s Avonds, Hogwarts School for Witchcraft and Wizardry, Gryffindor dormitory ladies, 1st bed on the left from the door
Lief dagboek,
Specifieke locatie, ik weet het. Maar dat doe ik mijn hoofd iets leger te kregen want er is iets gebeurd dat ik totaal niet zag aankomen. Vanochtend stond ik niets vermoedend op, oké het is Norren en mijn verjaardag. Ik had hem een boek over magische stoffen voor kleren gegeven. Mijn cadeaus echter lagen in een keurige stapel aan mijn voeteneinde.
Van mama: alle schoolregels van Hogwarts in een boek; als er nieuwe komen of ze veranderen gebeurd dat magisch.
Van Harry: Zwerkbal handschoenen, hij weet dat ik het leuk vind om te vliegen.
Van Ron: Een doos chocokikkers.
Van Hermione: een boek over befaamde tovenaar families
Van Fred en George: een verzamelbox van eerste rangs grappen van de fopwinkel uit Hogsmeade; ik kan niet wachten tot mijn derde jaar!
Van Norren: een radio, cd, cassette speler; die magisch is; dus alle muziek kan ik ten alle tijden draaien!
Maar toen, het laatste cadeau… Van Andromeda en Ted; als ik ze opa/oma of iets in die richting noem; ze zijn het een soort van. Maar goed; van hen kreeg ik een… NIMBUS 2000! Nou vráág ik je!
Ik zit niet in het team en kreeg toch een bezem! Ik was blij dat het zondag was! Want je raad het al; ik zat de hele dag op dat ding, alleen zou er niet zoveel aan zijn geweest maar Oliver Wood laste een ‘vrije’ training in, waardoor ik mee kon spelen. Hij gaat nu overleggen met McGonagall of ik niet op zijn minst als reserve in gezet kan worden. Want zei hij; Alicia (een van de jagers) heeft het druk zei ze en wil waarschijnlijk stoppen. Dus ik ben benieuwd! Mijn maand met Mandragora gaat tot nu toe redelijk; ik had verwacht dat het ontzettend smerig zou zijn, maar het smaakt een beetje naar boontjes. Ik moet gaan, Harry heeft me uitgedaagd tot een potje schaken.

Ik sloeg mijn dagboek dicht; ik wist niet wat ik moest schrijven. Mijn verjaardag was alweer een maand geleden. Ik zuchtte. Zoveel was veranderd, maar woorden had ik niet. Goed ik kon schrijven dat ik over drie dagen mijn eerste zwerkbalwedstrijd had… Ik was nerveus, maar ook opgewonden, we hadden superveel getraind dus met vertrouwen zat het wel goed. Ik had Norren verteld wat ik aan het doen was; maar hij pikte dat niet zo goed op als ik had verwacht, integendeel. Hij probeerde me nu al twee weken over te halen het af te blazen. De mandragora-periode was voorbij. Ik wist welk dier ik zou worden, maar dat leek Norren niets uit te maken. Ik bleef oefenen, met en zonder toverstaf om mezelf in het dier te veranderen, ik had de achterpoten al voor elkaar, maar bij de knieën bleef ik steken. Nu ik wist dat ik niet op Norren zijn steun kon rekenen vroeg ik een persoon die slim was, die getalenteerd was en die wist waarom ik het deed.
“Hermione?” Het was maandagochtend, tijd voor het ontbijt.
“Ja?” Ze keek op van haar Geschiedenis van de Toverkunst boek.
“Ik zit met een dilemma, en misschien kun jij me ermee helpen,” ik ging naast haar zitten.
“Wellicht, wat is het probleem?”
“Ik heb je verteld wat Norren is, toch?” Ze knikte, “ik wil hem helpen.”
“Hoe wil je dát doen?”
“Door mezelf in een dier te veranderen,” flapte ik eruit terwijl ik een glas pompoensap inschonk.
“Als in een faunaat bedoel je?” Dat vond ik dus zo fijn aan haar, ze reageerde niet gelijk geschokt, ik knikte enkel.
“Oké, eh je weet dat het ver gevorderde magie is?”
“Ja, daarom, ik blijf steken bij de achterpoten...”
“Wacht even, je bént al bezig met transformatie?” Nu trok ze haar wenkbrauwen op. Ik grijnsde schaapachtig en knikte opnieuw.
“Wow eh… wow...” Shit, toch geschokt.
“Ja, ik heb de spreuk bij mijn weten onder de knie, ik heb de maand met mandragorablad doorgebracht, op elke mogelijke wijze, maar meer dan de achterpoten krijg ik niet,” Hermione sloeg haar boek dicht, ze leek na te denken.
“Weet je wat, laat me vanmiddag na de lessen zien wat je kan, dan kunnen we dan kijken wat er mis gaat of verbeterd kan worden,” stemde ze na een poosje toe. Ik haalde opgelucht adem.
“Dankjewel!”
“Bedank me nu nog niet!” Waarschuwde ze me. De rest van het ontbijt hadden we het over de lessen van die dag. Ik was blij dat ik buiten Geschiedenis van de Toverkunst geen lessen had gemist. Vlak voordat we ons naar de eerste les wouden begeven kwam professor McGonagall op ons afgelopen.
“Juffrouw Potter, heeft u een moment?”
“Ik was eigenlijk onderweg naar Geschiedenis van de Toverkunst, professor, maar ik denk dat het wel kan… ehm wat is er aan de hand?”
“Waar was u vrijdag?” Ik staarde haar aan, vrijdag?
“Eh, op school…?”
“Vrijdagavond,” oh! Ik sloeg mezelf voor het hoofd.
“Het spijt me professor, ik ben het totaal vergeten! We hadden zwerkbaltraining!” Dat was waar, dat ik daardoor mijn eeuwige strafwerk was vergeten was niet gelogen.
“Pardon?”
“Ja, we hebben drie tot viermaal per week zwerkbaltraining,” ik fronste, dat wist ze toch zeker wel? Zij wilde de beker net zo graag winnen als wij.
“Sinds wanneer maakt u daar deel van uit?”
“Huh? Ik dacht dat Oliver dat met u overlegd had?”
“Nee, dat heeft hij niet,” ik zuchtte diep.
“Oh, tegen mij zei hij van wel, ik heb Alicia Spinnet vervangen als positie van jager, zij heeft het te druk en had eveneens haar been gebroken, dus vroeg ze aan mij of ik haar wou vervangen, eveneens omdat ik voor mijn verjaardag een nimbus 2000 heb gekregen,” legde ik kort uit.
“Juist ja, ik zal dit verder overleggen met meneer Wood, gaat u maar,” wow, geen straf?
“Ik verwacht u dan komende week na de trainingen in mijn kantoortje,” crap, toch straf.
“Is goed, professor,” en ik liep vlug achter de laatste leerlingen de trap op.

Gelukkig kwam ik door het reglement en mocht ik in het team blijven. Dus toen we op acht februari onze weg maakten naar de zwerkbalwedstrijd met Hufflepuff maakte ik een opgewekt deel uit van de wedstrijd. Snape floot, dus ik had met Katie en Angelique afgesproken complete formaties te vliegen. Wood had geen woorden voor een speech en na een paar minuten liepen we naar buiten. Het weer was aangenaam. Ik nam naast Harry en Katie plaats. De aanvoerders schudde elkaar de hand en vijftien bezems vlogen de lucht in. Ik bemachtigde de slurk en schoot op het doel van Hufflepuff af, ik ontweek een beuker en scoorde. Ik sloeg een high-five met Angelique toen Harry koers zette naar de grond. Het stadion werd gek. Ik ontweek nog een beuker. Katie zette koers, opnieuw, naar het doel van Hufflepuff en scoorde, één tel voordat Harry triomfantelijk omhoog kwam met de snaai in zijn hand. Dit was de snelste wedstrijd ooit. Ik schoot roekeloos op de grond af, de rest van het team achter me aan. We stegen in de plaats voor de cup!
Juichend vertrokken we naar de toren van Gryffindor. Dat ik de dagen erna me niet zo gelukkig zou voelen kwam niet bij me op.

Reacties: