FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 19: Moonlight troubles

Helder maanlicht verlichte het park rondom het kasteel. Een grote wolf rende heen en weer tussen een boom en het Grote Meer. Ik liep voorzichtig dichterbij, het was voor het eerst dat ik vier poten had. Ik struikelde met mijn achterpoten over een tak, verbaasd keek ik om. O ja, ik had ook nog een achterlijf… Ik begon te rennen, al snel merkte ik dat dat veel makkelijker was dan lopen. Ik rende eerst rond om aan het lichaam te wennen, en ik sprong over heggen, kroop onder hekken door. Toen het een uur of één was, naar mijn gevoel dan, rende ik naar de wolf toe, hij zat nu een arm konijn achterna. Ik riep Norren bij naam, maar er kwam alleen geblaf uit mijn… bek. Bek, niet mond. De wolf keek om, verbaasd. Wacht even konden wolven eh, dieren verbaasd kijken? Ik werd er door afgeleid, maar de wolf kwam al naar me toe gedraven. Hij snuffelde aan me, ik stond even doodstil. Maar toen de wolf voor me stond met ontblootte tanden zette ik het op een rennen. De wolf ging me achterna. Kon ik weten dat de wolf een stukje bewustzijn had dat Norren heette? Kon ik weten dat de wolf wist dat ik geen echte hond was? Nee, natuurlijk niet. Het was per slot van rekening mijn eerste transformatie tot hond. Ik rende om het meer heen, rolde om en bleef met mijn vier poten in de lucht liggen. De wolf struikelde bijna over mij, ik blafte speels, sprong overeind en rende naar het meer, ik rende regelrecht het nog wat koude water in. De wolf hield duidelijk niet van water want aan de kant bleef hij staan. Ik zwom terug naar de kant, en op ongeveer anderhalve meter van hem vandaan schudde ik mijn druipende vacht uit. De druppels vlogen in het rond. De wolf blafte protesterend, ik lachte.
De wolf, of Norren, pikte dat niet en ging me opnieuw achterna. Ik was eigenlijk verrast over zijn… agressie. Normaliter was hij de zwijgzame persoon in een ruzie, en keek je alleen maar aan. Nu zat hij me achterna.

Uren later lag ik opgekruld te slapen aan de voet van een dikke beuk. Voetstappen kwamen langzaam dichterbij. Ik spitste mijn oren, ik kende die voetstappen. Ik tilde mijn kop op, Norren kwam met een bleek en vermoeid gezicht naar me toe lopen. Ik ging overeind zitten en blafte.
“Nayla?” Hij keek me onderzoekend aan. Ik blafte nogmaals.
“Waarom ben je nog hond?” Nu fronste ik, was ik dat, ik keek omlaag en merkte dat hij gelijk had. Ik ging staan en trachtte om mijn eigen menselijke lichaam terug te krijgen. Maar er gebeurde niets. Norren vloekte zacht, ik jankte. Ik probeerde het nogmaals, en nogmaals, maar zonder resultaat.
“We gaan naar professor McGonagall, je kunt moeilijk hond blijven,” verkondigde Norren knorrig. Ik bleef echter zitten.
“Kom op!” Ik bleef zitten.
“Wat is er nou?” Ik dribbelde naar een stuk aarde dat kaal was, pakte een stok en begon in kriebelige letters te schrijven.
“Ze weet niet dat ik hond ben, Jezus NAYLA!” Norren sloeg met een vuist tegen een boom.
“Sorry,” schreef ik in het zand.
“Wat nu?”
“Vraag haar hoe terug te veranderen,” want wellicht stond dat ook in het boekje maar ik was het niet tegengekomen. Norren zuchtte diep en liep toen naar het kasteel, even aarzelde ik, maar draafde toen het Verboden Bos in. Niet ver van de rand vond ik een prima schuilplek voor een dier van mijn formaat. Ik viel in slaap, niet wetend dat het nog een dag zou duren voordat Norren terug zou komen.

Norren POV
Ik liep terug naar het kasteel, waar zou ik professor McGonagall kunnen vinden? Ik besloot na een korte overweging eerst haar kantoortje te proberen, het was nog te vroeg voor ontbijt. In gedachten merkte de persoon voor me niet en botste ik pardoes tegen Madam Pomfrey aan.
“Oeps! Sorry...oh hallo Madam Pomfrey,” ik probeerde mijn verbazing niet te laten blijken.
“Ah meneer Potter, bent u al terug?” Waarom vroegen mensen dat altijd? Natuurlijk was ik terug anders zou ik hier niet staan. Ik reageerde niet op de vraag.
“Eh, heeft u professor McGonagall gezien?”
“Pro- eh nee, ik was ook naar haar op zoek,” dus liepen we gezamenlijk naar haar kantoortje. Ze was er niet, of misschien sliep ze nog.
“Weet u misschien waar de lerarenkamer is? Het kan zijn dat ze daar zit?” Suggereerde ik bedachtzaam.
“Een verdieping hoger,” ze liep al weg voordat ik doorhad wat ze zei. Haastig volgde ik haar, mijn spierpijn negerend.
McGonagall was ook niet in de lerarenkamer. Madam Pomfrey zuchtte diep en sjokte, met een vermoeide ikke achter haar aan naar de ziekenzaal. Hier hielp ze me uit mijn kleren, verzorgde mijn schrammen en stopte me in bed, dat ik daardoor de lessen van die dag zou missen negeerde ze halsstarrig. Ik viel desondanks opgelucht in een diepe slaap.

Tegen een uur of vier werd ik wakker. Mijn pijn was verdwenen, ik ging overeind zitten, de ziekenboeg was verlaten. Madam Pomfrey en ik hadden vorig jaar afgesproken dat als ik me goed voelde ik mocht gaan. Dus zwaaide ik mijn benen over de rand en kleedde me aan. Ik vertrok naar beneden, pas na het avondeten bedacht ik mij weer waarom ik ook alweer zo snel op de ziekenzaal was gekomen en ging op zoek naar McGonagall, maar opnieuw kon ik haar niet vinden. Ik besloot mezelf in de bieb op te sluiten en aan zelf uit te zoeken hoe weer terug te veranderen. Het duurde even voordat ik de juiste rij gevonden had, ondanks dat ik de route door de bieb inmiddels bijna uit mijn hoofd kende. Er stond niets in De indrukwekkendste transformaties van de 20ste eeuw, of in Transformatie; van naald tot dier. Dus zocht ik gerichter in Faunatisme; voor beginners, en in Veranderingen op zijn plek; u en ik. Pas toen de zon door de hoge vensterramen naar binnen schenen gaf ik het op. Wáárom was er gewoon geen enkel boek te vinden met zulke urgente informatie? Toen de bieb op het punt stond open te gaan glipte ik naar buiten. Oké nu ging ik er alles aan doen om McGonagall te vinden. Vreemd genoeg vond ik haar in haar kantoortje.
“Professor?”
“Meneer Potter, kom verder,” ik kwam schoorvoetend haar kantoor binnen.
“Wat kan ik voor u betekenen?” Ze keek me glimlachend aan over haar vierkante bril.
“Ik vroeg me af professor, bij het faunaat zijn, ik heb het geprobeerd uit de boeken te halen maar daar staat er niets over in, eh hoe verander je terug in een mens?” Even keek ze me verrast aan, wat moest een weerwolf met faunaten? Maar besloot toen dat ik die informatie wel waardig was.
“Door de spreuk Amato Animo Animato Animagus uit te spreken, in gedachten, wat men dus non-verbaal noemt. Indien er dan niets gebeurd is er tijdens het proces van het faunaat worden iets fout gegaan en dient met de toverdrank van mandragora te drinken, dit dwingt hen terug te keren naar hun menselijke lijf,” ze keek me vriendelijk aan, ik knikte bedachtzaam.
“Enne… is die toverdrank ingewikkeld?” Ze schudde haar hoofd.
“Nee, behalve dat het twee weken de tijd kost om te laten sudderen,” shit. Ik bedankte haar en ging op zoek naar Hermione, de vriendin van mijn zusje, ze had laten vallen dat die haar hielp. Ik vond haar onderweg naar een les en vroeg naar de drank, Hermione vertelde dat Nayla de drank niet meer had en ik vloekte.
“Hoezo?” Vroeg ze ietwat achterdochtig.
“Omdat ze in haar faunaatvorm is blijven steken,” Hermione zuchtte, vertelde Ron en Harry aan Flitwick door te geven dat ze eraan kwam en liep met mij mee naar buiten. Bij de plek waar ik haar voor het laatst gezien had vonden we pootafdrukken richting het Verboden Bos.
“Nayla?!” Een paar minuten later kwam een hond het bos uitdraven, die vrolijk tegen Hermione opsprong. Hoe ze vrolijk kon zijn wist ik niet.
“Oké, Nayla, ben je daarbinnen?” De hond knikte, wat voor mij een heel vreemd gevoel was.
“Mooi, oke zeg me in gedachten na; Amato Animo Animato Animagus,” Hermione die de spreuk kende? Die twee moesten closer zijn dan ik gedacht had.
Een paar minuten gebeurde er niks maar toen veranderde de poten in handen en voeten. De benen werden menselijk, haar armen volgden, het lijf. Nu leek ze net een Egyptische god. Totdat haar hoofd terug was en ze mij en Hermione om de hals vloog.
“Dankjulliewel! Ik wist niet dat ik die spreuk de eerste keer ook moest gebruiken!”
“De eerste en tevens laatste keer,” zei ik ferm.
“Ben je mal? Ik heb niet voor niets al die moeite gedaan om het vervolgens nooit meer te doen!”
“Ik verbied het je Nayla! Serieus, stel dat dit niet gelukt was?”
“Dan was ik naar McGonagall, Madam Pomfrey, Snape of Dumbledore gegaan. Norren, in het boek werd beschreven dat de eerste keer lastig zou zijn!”
“En daarna?”
“Makkelijk als het aan en uittrekken van een jas,” ze begon te lopen.
“Zeker weten?”
“Wil je bewijs?”
“Ja!” Ze grijnsde, schudde haar te lange haren naar achteren, concentreerde zich en twee tellen later stond de hond er weer.
“Dat alleen al ging veel sneller dan de eerste keer!” Vond Hermione die op Nayla’s kop klopte. Die blafte, liep een stukje bij ons vandaan en schudde haar vacht uit, en ik knipperde verbaasd met mijn ogen toen er drie tellen later mijn zus weer stond.
“Bewijs genoeg, bezorgd broertje van me?” Ze grijnsde breed en ik haalde opgelucht adem.
“Oké dát gaat nu goed, maar-” Voordat ik mijn ‘ik ben een levensgevaarlijke wolf’ zin kon afmaken drukte ze een wijsvinger tegen mijn lippen.
“Je bent gevaarlijk voor ménsen, Norren, niet voor dieren,” ze glimlachte breed, “Denk je niet dat ik dát had uitgezocht?” Ik keek haar bewonderend aan.
“Je bent serieus faunaat geworden voor mij?”
“Jep,” antwoordde ze droogjes en trok mij en Hermione mee naar het kasteel voor de eerste lessen die dag.

Reacties: