FanFic.nl

a cursed legacy

3

De commotie was tot boven te horen. Slaapdronken hief George Wemel zijn hoofd op. Zonder al te veel moeite herkende hij de stemmen van Remus en Tops. Verwikkeld in een stevige discussie met zijn vader en Sirius. Opgewonden en plots klaarwakker gooide hij zijn benen over de rand van het bed. Hij probeerde het gesprek te volgen maar daarvoor bleek hij net iets te hoog te zitten.
'Fred. Luister. De orde komt samen. Laten we...Werkelijk?'
Zijn tweelingbroer lag uitgestrekt op zijn bed, een been over de rand, en zijn mond zo danig open dat het een wonder was dat hij nog geen vliegen had ingeslikt. De heer des duister zelf zou hun huis nog mogen aanvallen, die idioot zou gewoon blijven verder slapen.
Hij knielde neer bij het bed van zijn broer en begon aan zijn schouders te schudden.
'Wakker worden, idioot. Straks missen we het belangrijkste nog.'
'Nee ma, ik wil nog niet naar school.' Mompelde Fred. Hij sloeg de hand van zijn broer weg, en draaide zijn gezicht naar de muur.
George zuchtte verveeld.
'Nee, jongen. We gaan niet naar school. We hebben een nieuwe voorraad Dr Vleermans vuurwerk om uit te proberen.'
Fred schrok meteen wakker. Met slaap in de ogen keek hij zijn broer aan.
'Vuurwerk? Wanneer hebben wij...?'
'Hou je nu even kalm. De orde is samengekomen in de woonkamer.'
'Wat? Waarom heb je me niet eerder wakker gemaakt?'
Verontwaardigd gooide Fred de dekens van zich af en liep naar de deur.
'Heb er niet aan gedacht, broertje. Heb er totaal niet aan gedacht.' Mompelde George sarcastisch.


Op de overloop aangekomen zag de tweeling dat ze niet de enige waren gewekt door het rumoer. Hun jongere broer en zus, Ron en Ginny hadden al plaats genomen op de overloop waar ze gefascineerd luisterden naar wat er te vertellen was.
'Wat is er aan de hand?' Vroeg George, maar werd snel het zwijgen opgelegd door een handgebaar van zijn zus.
'Ben je zeker, Alastor? Ik bedoel, dreuzel huizen zijn niet meteen de meest stevige dingen.' Opperde Tops, duidelijk niet overtuigd van haar eigen suggestie.
'Omdat ze geen magie gebruiken bij de bouw, betekend het nog niet dat dreuzels niet weten waar ze mee bezig zijn.' Wierp hun vader tegen.
'O Arthur, weet ik ook wel. Maar het kan toch dat iemand een fout gemaakt heeft? Ik bedoel...Meteen beweren dat dat meisje een obscurial is?'
De vier hapten in koor naar adem. Nee, dit konden ze niet goed gehoord hebben. Hun verbijstering moest tot beneden gereikt te zijn, want enkele seconden later verscheen het gezicht van Remus aan de trap.
'Is het niet comfortabeler om bij ons te komen zitten?'
Opgewonden keken de vier eerst naar de man, en toen naar elkaar. Nooit eerder waren ze zo openlijk uitgenodigd om een vergadering bij te wonen, en natuurlijk dacht niemand er ook maar een seconde aan om tegen te spreken.
In de woonkamer aangekomen zag George tot zijn grote verbazing dat zo goed als de voltallige orde aanwezig was. Ze hadden het dus wel degelijk goed gehoord. Alleen iets zeldzaam een gevaarlijk als een obscurial kan de voltallige orde op de been brengen.
Alastor Dolleman ijsbeerde zenuwachtig door de kamer. Hij stond met zijn rug naar de vier toe, maar George kon de blik van zijn magische oog op hen allen gericht voelen.
'Horen jullie al niet lang in bed te liggen?'
'Maak wat minder lawaai. Dan hadden jullie geen last van ons gehad.'
George keek verbaast naar zijn kleine zusje. Ondanks hun legendarische grote mond zou hij nog zijn broer Fred er ook maar aan denken om zo een houding aan te slaan tegen de Dwaaloog Dolleman. De man draaide zijn hoofd en keek hen nu recht aan. Even leek het er op dat hij Ginny in een fret zou veranderen, zoals zijn dubbelganger vorig jaar nog bij Malfidus had gedaan. Hij bedacht zich echter en negeerde het viertal verder.
'Zoals ik al zei. Ik wou het eerst ook niet geloven. Maar een tovenaar heeft alles van op de eerste rij gezien. En herkende de signalen meteen.'
'Met alle respect. Maar meneer Duncan is nog maar een tiener die net een traumatische ervaring achter de rug heeft.'
'Duncan? Je bedoelt toch niet Kyle Duncan? Die idioot uit Zwadderich beweerd dat hij een obscurial gezien heeft?'
George kende hem niet persoonlijk, maar zijn reputatie als rokkenjager was wijd verspreid door de gangen van Zweinstein. Iedereen negeerde hem.
'Je zou inderdaad kunnen denken dat we hier met de overactieve fantasie van een jonge tovenaar te maken hebben. Maar er was ook een dreuzel getuige die de zelfde verklaring aflegde. Het meisje verloor haar zelfbeheersing na dat ze de twee samen aantrof in bed, en veranderde in een grijze massa die de helft van het huis wegblies.'
'Maar kinderen met een obscurus worden nooit ouder dan tien? Zo te horen spreken we hier over een meisje dat die leeftijd al lang voorbij is.'
'Het is erg zeldzaam, maar niet onmogelijk. Het is alleen een bewijs dat het meisje sterker is dan wie dan ook.'
'Dan moet het ministerie er maar voor zorgen dat ze geen gevaar vormt voor zichzelf of haar omgeving. Waarom zou dit een probleem voor ons zijn?' Vroeg Sirius.
'Het ministerie? Die doen waar ze het best in zijn. hun hoofd in het zand steken. Onmogelijk dat dit in deze tijd nog kan voorvallen. De moeite niet om het te controleren. En dat is nog niet eens het ergste. Er zijn sterke aanwijzingen dat onze vijand ook van haar bestaan afweet.'
Nu had hij pas echt de aandacht van zijn toeschouwers. Een loslopende obscurial was op zich al een groot probleem. Een obscurial in de handen van dooddoeners was een catastrofe.
'Dan moeten we er voor zorgen dat we haar eerder vinden. Wat weten we over haar?'
'Niet veel. Eigenlijk alleen maar haar naam en het feit dat ze nog een broer heeft. Die heeft tot nu toe nog geen tekenen vertoond van de aandoening. Maar het is niet meer dan logisch dat we ook hem in veiligheid brengen. Hun namen zijn Garrett en Elena O'Connor.'
Het geluid van brekend porselein trok iedereen zijn aandacht. Remus zijn theekopje lag in scherven op de grond, en zelf zag hij er uit alsof hij een geest gezien had.
'Wat is er met jou aan de hand? Je gaat toch niet zeggen dat je hen kent?'

Reacties: