FanFic.nl

a cursed legacy

4

Uitgeput opende Elena haar ogen. Het plafond boven haar was zo helder en wit dat het er even op leek dat ze in de hemel was. Maar toen gooide haar hoofd al snel roet in het eten. In de hemel voelt je hoofd echt niet aan alsof het verpletterd is onder een olifantenkont.
Kreunend probeerde ze recht te komen, maar haar hele lichaam begon meteen te protesteren. Dit kon geen olifant meer geweest zijn, maar de kont van een verdomde brachiosaurus.
Ze voelde dat ze in paniek begon te geraken. Tot ze een bekend warmte om haar hand voelde.
'Rustig maar, Elena. Rustig blijven.' Fluisterde een bekende stem in haar oor.
'Garrett?' Mompelde ze verward. 'Waar ben je? Waar ben ik?'
'Ik ben hier. Je hebt een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis.'
Garrett zijn vaste, geruststellende hand leidde haar uit het niets terug naar de werkelijkheid.
Het gepiep van verschillende apparaten, duizenden kabels die aan haar lichaam waren bevestigd. Het plafond bleek inderdaad wit te zijn. Zo wit als je in een hospitaal kan verwachten. Het enige bekende was de warme hand die nog steeds om de hare lag.
'Welkom terug, schone slaapster.' Begroete hij haar. De glimlach die hij haar schonk leek nonchalant te zijn, maar zelf in haar toestand kon ze de opluchting ervan lezen.
'Ben ik er zo erg aan toe?'
'Je...Hebt een stevige smak gemaakt. Weet je nog wat er gebeurt is?'
'Ja...Ik was bij Kyle...Zijn huis is ingestort...'
'Er zijn blijkbaar constructie fouten ontdekt. Ik zou niet graag in die aannemer zijn schoenen staan. Maar...Eeuh...Weet je nog wat er voor gebeurt is?'
'Nee...Of wacht...Waren we niet met drie...Melanie...?'
'Er gingen geruchten dat zowel die meid als Kyle naakt waren. El...Heb je hen betrapt?'
En in een ruk kwamen alle herinneringen terug. De woede, de vernedering.
Een simpele traan gleed over haar wang. Wat genoeg antwoord was voor Garrett. Hij verstevigde zijn greep op haar hand, en legde zijn hoofd op haar schouder, in een geïmproviseerde knuffel.
'Hoe is het met hen...Zijn ze ernstig...?'
'Ze zijn er goed van afgekomen. Zo te horen veel te goed. Maar als ik met hem klaar ben zal hij alleen nog maar kunnen eten via een rietje.'
'Ook al klinkt dit erg aanlokkelijk. Ik heb je naast me nodig, Garrett. Niet in de gevangenis.'
Toen hij niet meteen antwoorde draaide ze haar hoofd, zodanig dat ze recht in zijn blauwe ogen keek.
'Alsjeblieft, Garr... Doe geen stomme dingen.'
Ze zag de twijfel in zijn ogen. Ze begreep het wel. Elena was zijn zus. Als iemand dit Garrett had aangedaan. Ze zou niet gerust hebben voor de dader gestraft was.
'Ik zal hem geen kwaad doen. Maar er zijn genoeg andere manieren om hem het leven zuur te maken.' Zei hij uiteindelijk. 'Zonder problemen met de politie.'
'Klinkt goed. Waar zijn Jill en Marthe trouwens?'
'Die wachten in de cafetaria beneden. Ze wachten tot het bezoekuur is.'
'Bezoekuur? Dat is toch de hele dag door...Tenzij...'
'Je hebt toch wel door dat je op de intensieve zorg ligt? De regel is dat je maar tee keer een half uur op bezoek mag komen.'
'Een regel die jou blijkbaar is ontgaan?'
'Je kent me. Heeft zo iets idioot als regels me ooit tegen gehouden?'
'Nee, want Garrett O ' Connor staat boven regels.'
Voor het eerst lachte ze, maar dat bleek geen goed idee te zijn. Haar gebroken ribben begonnen meteen te protesteren, en de hartmonitor begon ook amok te maken.
Meteen stonden er twee verplegers in de kamer. En toen die Garrett zagen was het hek natuurlijk helemaal van de dam. Een van hen greep Garrett bij de arm en trok hem mee naar buiten, terwijl de andere zich over Elena ontfermde.



'Idiote snotneus. Snapt u dan niet dat uw zus rust nodig heeft?'
'Ik wou gewoon weten hoe het met haar ging. Je zag toch dat ze er niets tegen had?'
Geamuseerd keek George toe hoe Garrett O 'Connor werd weggesleurd. In een ogenblik begreep George dat hij de jongen wel mocht. Grote mond tegenover de autoriteiten. Erg beschermend tegenover zijn zus. ja ze zouden zeker vrienden kunnen zijn. Maar de jongen was zijn taak niet. Hij en Fred hadden hun oren niet kunnen geloven toen de orde hen vroeg om mee te helpen met deze opdracht. Hun gezicht was nog niet bekend, wat hen de prima kandidaat maakte om het meisje discreet te bewaken. En natuurlijk greep de tweeling de kans met beide handen aan. En zo kwam het dat George door de intensieve zorgen liep, verkleed als een verpleger. Terwijl Fred, verkleed als schoonmaker door de gangen patrouilleerden. En het bleek makkelijker te zijn dan gedacht. Als er een patiënt hem aanklampte met vragen wimpelde hij die af met de mededeling dat hij hun status niet kende, of dat hij het aan de dokter ging vragen. Een mededeling die verassend genoeg iedere keer werd aanvaard. Alsof dreuzels het gewend waren uren te wachten.
'He, jij daar. Met je rode haar.'
Verbaast keek hij op toen een verpleger hem rechtstreeks aansprak.
'Neem de waarden van mevrouw O' Connor even op. Ze hebben me opgepiept voor een noodgeval.'
Nog voor George kon reageren was de man al weer verdwenen. Waarden? Wat bedoelde die kerel daar nu mee? Tot nu toe had hij het echte verpleegwerk weten te ontlopen, meestal door andere verplegers hun geheugen te wissen. Maar hij kon natuurlijk niet open en bloot zijn staf boven halen in het bijzijn van al die getuigen. Er zat niets anders op, hij moest naar binnen.

Reacties: