FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 25: The Tale Unknown

Lief Dagboek, Hogwarts, Gryffindor leerlingenkamer, 12 juni 1978

Het was ver na middernacht. Dat we gisteren gingen slapen Je zou verwachten dat de leerlingenkamer toen leeg zou zijn, maar niets was minder waar. Wij achten zaten bij het haardvuur in gemakkelijk zittende kleren. Studieboeken waren in de verste verte niet te zien. Toch waren we met iets bezig wat geen verstoring verdroeg. Dagboek, we hebben de regels wéér verbroken! Dit was hoe een van de dialogen ging:
"Die lijn is te scheef, Lizz!"
"Reb, geef me de liniaal eens?"
"Ja, maar Sirius als je niet vrijt kan je toch 'komen?'" Ik gaf de liniaal aan mijn vriendin.
"Ja, maar dan heb je geslachtsloze seks."
"Wat is het verschil?!" Remus fronste met een ondeugende lach, het is zo schattig als hij dat doet!
"Ik denk dat seks op vele manier opgevat kan worden. En dat er een onderscheid moet worden gemaakt in daadwerkelijk vrijen en het 'spel'," Peter krabbelde aan een wondje op zijn hand.
"Zei degene die nog maagd was," grinnikte James, wat wist mijn broer er nu eenmaal van?
"Je wou beweren dat jij geen maagd meer bent?" Roos keek hem sceptisch aan.
"Tuurlijk, ik heb een geweldige vriendin!"
"Nou die heet dan in ieder geval niet Lily Evans!" Lily schoof bij hem vandaan. Maar daardoor lande ze bijna bij Sirius op schoot.
" Wat? Lily wou je er nu met mij vandoor?" Gelach en Lily sloeg hem op het achterhoofd. Terecht!
"Guys, wie wil er de volgende gang tekenen?" Het gesprek werd even onderbroken door een verschuiving tussen mij en Lizzie.
"Maar wat kunnen we in Peters perfecte beschrijving, beschouwen tot spel en wat tot daadwerkelijke geslachtsgemeenschap?" Lizzie pikte een chipje uit een schaal op de lage tafel.
"Hm..." even was het stil. Nooit geweten dat seks zo… filosofisch kon zijn.
"Ik denk dat geslachtsgemeenschap is als 'het' daadwerkelijk gebeurd," Lily wreef peinzend over haar neusbrug. James grinnikte en knikte. Drie keer waar die aan dacht.
"En is het spel dan de rest?" Ik gooide een sliert krullen naar achteren. Mijn haar is nog altijd hopeloos.
"Nee..."
"Nee?"
"Spel is vind plaats voor de daadwerkelijke geslachtsgemeenschap," Sirius keek met een geconcentreerde blik naar mijn handen. Tenminste volgens Lizzie.
"En?"
"Hm? oh, eh een kus of knuffel is dat niet."
"Nee mee eens. Dat zijn gewoon uitingen van genegenheid."
"En liefde." Peter glimlachte.
"En liefde," klonk het in koor.

Oh dagboek, wat ga ik dit missen! Straks zitten we in de oorlog. Niets meer puberaal doen, niets meer met onschuld. Oh dagboek, ik wou dat ik dapperder was, want er groeit leven in mij. Een leven van Moony. Damn… Ik wil het kind niet kwijt, maar Remus is nog veel banger dan ik als het om kinderen gaat. Maar goed, ik ga slapen, want het is nu al drie uur ‘s nachts.

Ik legde het laatste dagboek opzij, de laatste bladzijde was er ruw uitgescheurd. Ik keek voor me uit. Dus dat haalde ze uit op Hogwarts, wat was er gebeurd dat er nu ineens niet meer over wou praten? Want ze had het duidelijk naar haar zin.
Daarnaast had ik voor het eerst een beeld wie mijn mama was voordat ze haar draad des levens kwijt raakte aan de fles en misère. Ik stond op, in mijn moeders slaapkamer legde ik het dagboek terug. Mijn blik gleed door de kist, die ik met magie had weten te openen, oké ik brak voor de… tiende? Keer die zomer de regel. Er lagen nog twee boeken in de kist. Ik pakte ze op; foto albums.

Ik sloot de kist weer, vertrok naar mijn kamer, stopte ze in mijn hutkoffer, bovenop de boeken van die Lockhart, samen met mijn kleren, ketel en alles nog maar meer. Morgen gingen we terug!
Ik sloot de koffer, op blote voeten verliet ik mijn slaapkamer. Verbaasd keek ik naar mijn voeten, een bladzijde zat eraan vast geplakt. Ik pakte het op en las het;

Lief dagboek, Londen, East end, 12 februari 1980

Twee kinderen, van twee vrienden, hoe ziek kan het zijn? Nayla groeit als kool, ik herken haar in hem. Norren kan al lopen, hij is dol op Nayla. Gisternacht werd ik wakker, vrij plotseling. Ik ging wat water drinken toen ik hen hoorde lachen in haar kamer. Zonder dat ze het merkten heb ik naar ze staan kijken. Norren was bij haar in het bedje geklommen en speelde met haar. Ze vond het prachtig. Wat moet ik hier nu mee? Want elke keer als ik haar zie, doet het pijn. Ik herken hem in haar, ze is gewoon een vrouwelijke versie van ‘m. Norren… ja hij ook. Maar het doet minder pijn omdat hij niet fout bleek te zijn. Maar spijt? Nee, geen seconde. Ze zijn zo mooi, zo bijzonder. Maar vooral zo ontzettend lief. Het is niet makkelijk, maar ik probeer ze als zichzelf te zien en niet als hun vaders. Toch, nu mijn broer er niet is om met me te praten, ik eveneens geen contact meer kan hebben met de anderen ben ik eenzamer dan ooit. De manen zijn nog wel lastig, want wie vertrouw je dezer dagen nog als oppas? Ik ken geen dreuzels meer, en de tovenaarswereld is verboden terrein om een oppas te vinden. Zelfs voor maar één kind. Norren is een weerwolf. Nayla kan nog niet een hele nacht alleen zijn… Maar deze afgelopen volle maan moest ze wel… Ik ben bang voortaan. Het arme kind! Ik voel me schuldig… Ik wou dat ik met James of Lily kon praten…

Dus dáárom keek ze me zo gepijnigd aan! Daarom was ze zo overbeschermend! Nu begreep ik het. Ik stopte het blaadje in mijn zak. In de deuropening van de woonkamer bleef ik staan. Norren zat op de bank te lezen en mama maakte het avondeten. Ik bekeek haar met andere ogen. Stil ging ik naast Norren zitten. Zou ik het hem vertellen? Ja ik moest wel, maar hoe? Was hij er klaar voor? Ik wist het niet. Nu kon het in ieder geval niet; mama was in dezelfde ruimte.

Later die avond lag ik in bed en viste mama haar dagboek van drie jaar terug onder mijn bed vandaan, ik schoof mijn gordijn ietsje verder open en de lamp van de galerij zorgde ervoor dat ik het snelle, nette handschrift kon lezen.

Lief dagboek, Londen, East End, 31 oktober 1989

Ik ben blij dat ik vandaag de kinderen op school kon laten; ze hebben een Halloween feestje. Maar vandaag is het een zware en zwarte dag voor mij. De dagen dat James… en ja ook Lily stierven. Ik kan het schrijven, goddank. Dit is voor het eerst. Ik snap nog steeds niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen niet krankzinnig te worden of te zijn zonder hem. Nog altijd mis ik iets in mezelf. Het is een zwart gat dat door niets gevuld kan worden. Ik heb het denk ik afgesloten met een muur die Norren en Nayla heten. James, o! Kon je het nu maar zien! Je zou zo trots zijn geweest! Ik mama! Weet je nog toen we vijf waren en ik mama speelde? Jij was de vader, wie had kunnen denken dat het maar voor één van ons de waarheid zou worden? En zo… liefdevol maar bitter? Voldemort is verslagen, maar ik voel me leger dan toen hij nog leefde. O James! Verdomme broer! Waarom nou jij?! En Lily! Je vrouw, je muze! Ik wens soms dat ik je uit mijn herinneringen kon wissen want je vernietigd me
Morgen zal ik ze nog iets lekkers geven, als troost dat ze nu niet thuis kunnen slapen. Ik- ben een monster om zo achteloos over ze te praten, ze zijn geen objecten! Ik heb verwroeging van mezelf, ik walg van mezelf- ik ben eigenlijk best verrast dat ze nog niet bij de kinderbescherming zitten.
Ik wens soms voor een wonder dat ik terug kan in de tijd en James vertel wat ik zal doen. Ik… Gassakke! Ik -

Er kwam een hoop tekst dat meerdere malen was doorgehaald en uitgelopen van waarschijnlijk tranen. Ik zuchtte en sloeg de bladzijde om.

Lief Dagboek, Goderic’s Hollow, 31 oktober 1989

Ik hield het thuis niet meer uit, ik moest er weg. De muren kwamen op me af als een stel zielzuigende dementors. Ik zit nu op een kaal, vergeten graf, pal tegenover dat van mijn broer en diens vrouw. Ik weet niet wie de begrafenis verzorgd heeft; waarschijnlijk Remus...Of misschien de orde. Maar ik weet niet wat ik met de inscriptie moet; The last enemy that shall be destroyed is death. Misschien komt het nog. Maar het zegt me zo weinig. Ik ben wel blij dat ze naast elkaar liggen. Ik loop over de begraafplaats en het doet gewoon zoveel pijn.
Geb. 1955 D. 1978
Geb. 1956 D. 1979
Geb. 1961 D. 1980
Geb. 1941 D. 1976
Geb. 1950 D. 1981
Het gáát maar door. Ik… ik kan het niet. Deze pijn, deze wroeging. Waarom doet verlies zo ontzettend veel pijn? Ik wens soms om in de armen van een warm persoon te kruipen en de wereld te vergeten. Om die vervloekte leegte en woede en… hartezeer.
Zojuist een graf ontdekt die ik er niet óók nog bij kon hebben… Roos McKinnon… ze is dood… Twee van mijn beste vriendinnen zijn DOOD… Ik kan niet… pijn… wens… leeg…

Ik sloeg het boek dicht. Dus van die mensen in de spiegel zouden er sowieso drie nooit meer terug komen… Ik sloot het gordijn, en starend in het donker viel ik in een onrustige slaap.
Mijn droom was vol graven met namen die ik niet kon lezen, maar die ik wel kende, totdat ik een man tegen kwam, zijn bleke, doorschijnende huid viel op in het donker van mijn droom. Hij draaide zich om en ik deinsde terug; hij had geen neus, alleen slangachtige gaten, verticale bloedrode pupillen, een mond met bijna geen lippen en ik zou durven zweren dat zijn tong ook gespleten was. Hij lachte, een hoge, maniakale lach. Ik gilde het uit en schoot zwetend en trillend overeind in mijn bed. Buiten floten de eerste vogels. Één september was aangebroken…

Reacties: