FanFic.nl

a cursed legacy

5

Zo veel lichtjes, zo veel kabels, al dat irritante gepiep. Waarom moesten dreuzels hun zaken altijd zo moeilijk maken ? Bij Merlijn 's baard wat werd er toch van hem verwacht?
'Hij komt toch zeker niet in de problemen?'
George was zodanig in gedachten verzonken dat hij niet had gemerkt dat het meisje nog steeds wakker was.
'Wie?' Vroeg hij wat onnozel.
'Mijn broer. Ik weet dat hij de regels overtrad. Maar hij was gewoon bezorgd om me.'
Hij wist dat hij hier beter niet op in ging. Maar het meisje keek zo wanhopig.
'Jullie zijn een tweeling, niet?'
'Inderdaad. Garrett is drie minuten ouder dan ik. Geloof me, er gaat geen dag voorbij dat hij me daar niet aan herinnerd.'
'Laat me raden, de beschermende grote broer die soms wat irritant kan zijn, maar als het er op aan komt kan je hem niet missen.'
Nu keek ze hem recht aan, met een geamuseerde blik in haar ogen.
'Je lijkt te weten waar je over praat?'
Toen hij niet meteen antwoorde begon ze te lachen.
'Laat me raden, je bent ook de helft van een tweeling?'
'valt het zo hard op?'
Haar schouders schokten even, alsof ze ze net had opgehaald.
'Ik zag gewoon dat je Garrett niet leek te veroordelen. Dat je het misschien zelf begreep.'
'Misschien wel ja. Mijn broer is inderdaad alles voor me, en als er hem iets zou overkomen zou ik misschien ook wel iets dom doen.'
Voor een ogenblik staarden ze elkaar aan. George kon maar niet snappen dat ze er zo normaal uitzag. Heldere blauwe ogen, die zelf in deze toestand leken te lachen. Ravenzwart haar dat als een waaier over haar kussen lag gespreid. Was dit meisje nu werkelijk een obscurial? Hij had vroeger vaak horrorverhalen over dit soort mensen gehoord. Hij had altijd monsters voor zich gezien. Wezens die niet beter waren dan dooddoeners. Nooit had hij aan hen gedacht als mensen. Mensen die misschien wel gevaarlijk waren, maar daarom niet slecht.
'Ik...IK moet maar eens gaan. Ik heb nog werk en jij moet rusten.'
'Rapporten aan je baas bedoel je. Haar bloeddruk is echt nog veel te hoog. Hou haar nog maar een paar dagen hier.'
'Eeuh...Bloeddruk...?'
Eerst lachte ze bij zijn idiote gezicht. Maar toen leek het tot haar door te dringen dat hij het meende.
'Je weet wel. Bloeddruk, koorts meten...Mijn waarden opnemen zoals ze dat zo mooi vernoemen.'
O dat bedoelen ze er dus mee.
'Heb jij je diploma soms via het internet verkregen?' Vroeg ze ligt achterdochtig.
'Nee hoor. Maar zoals ik al zei. Jij moet nu gaan slapen.'
Discreet trok hij zijn staf en tikte tegen haar slaap.
'Wat doe je...?'
Nog voor ze haar zin kon afmaken was ze al weer in slaap gevallen. Voor iemand hem kon betrapen liep hij de kamer uit. Hij kon maar beter volledig verdwijnen. Het zou toch niet lang meer duren voor Tops hem zou komen aflossen.
Maar voor hij buiten liep greep hij eerst een jonge verpleegster bij de arm. En wiste de laatste paar minuten uit haar geheugen.
'Eeuh...Verdorie wat ging ik ook al weer doen?'
'Je ging de waarden van mevrouw O ' Connor controleren.' Hielp hij haar herinneren.
'Juist ja. Man, ik moet ophouden met feesten als ik moet werken.'


Hij vond Fred bij de ingang van het hospitaal. Hij wou hem vrolijk begroeten, maar Fred hield hem met een handgebaar tegen.
'Wat is er?'
Fred trok hem mee naar een zijkamertje, waar een klein raam hen een perfect zicht haf op alle bezoekers.
'Zie jij ook wat ik zie?' Vroeg Fred serieus.
Het duurde enkele ogenblikken voor George het zag. Maar toen het tot hem doordrong voelde het aan of er zich een ijskoude hand rond zijn maag had gevormd.
'Is dat Dolochov?' Fluisterde hij geschrokken.
'Inderdaad ja. Dolleman had gelijk. Ze weten het van het meisje. En ze hebben er blijkbaar een van hun beste mannen op gezet.'
George voelde de grond onder zijn voeten wegzakken. Hoe lang had hij niet gehoopt om de orde te helpen? Maar een dooddoener als Antonin Dolochov was echt veel te hoog gegrepen voor een schooljongen al hij.
'Waar blijft Tops? Dit kunnen we niet alleen aan.'
'We hebben afgesproken op de binnenplaats. We kunnen haar maar beter gaan waarschuwen.'
Haastig verliet de tweeling hun schuilplaats. George had nooit eerder zo hard gelopen als nu. Obscurial of niet. Elena verdiende het niet om in de handen te vallen van dat monster. Niemand verdiende dit.

Reacties: