FanFic.nl

a cursed legacy

7

Het duurde enkele dagen voor George de kans kreeg om het meisje weer te ontmoeten. Op de intensieve zorgen waren er gewoon te veel ogen op hem gericht, en het enige moment dat de aandacht wat verslapte was het moment dat familie op bezoek kwam. En aangezien Elena natuurlijk elke dag trouw door haar ouders en broer bezocht werd, kon hij niet meer dan de familie discreet in de gaten houden. Zo kwam hij er al snel achter dat Jill en Marthe O 'Connor niet de biologische ouders van de tweeling waren, maar dat ze al op erg jonge leeftijd waren geadopteerd. Even zag hij hier een reden waarom hun magische capaciteiten nooit eerder waren opgemerkt. Maar toen dacht hij er aan dat ze niet de eerste heks of tovenaar waren die hun ouders waren verloren. En dan waren er nog die ontelbare magische kinderen wiens biologische ouder dreuzels waren. Het was dus geen verklaring voor dit vreemde voorval.
Drie dagen later werd Elena eindelijk overgebracht naar een gewone afdeling, waar haar broer natuurlijk niet meer van haar zijde was weg te slaan. Van de ochtend tot de avond zat hij aan haar bed. Of hielp hij haar in een rondstoel, zodat hij haar kon vermaken met een korte wandeling.
Het zou uiteindelijk nog een week duren voor hij eindelijk zijn kans zag.


Garrett had besloten om Elena mee te nemen naar het restaurant van het ziekenhuis. Waar bezoekers en personeel zich onder elkaar kon mengen om hun lunch te nuttigen. Hij had zijn zus al plaats laten nemen aan een tafel, terwijl hij zelf zijn lunch ging halen. Gewapend met een broodtrommel liep hij op haar af, en greep een stoel beet.
'Is deze toevallig bezet?'
Het meisje leek flink te zijn afgevallen sinds de laatste keer dat hij haar zag. Haar gezicht was hoekiger, en haar ogen lagen diep in de kassen. Maar het moment dat ze hem herkende was daar die glimlach weer.
'Nee hoor. Neem maar.'
Glimlachend nam hij plaats. Toen hij zijn broodtrommel echter opende trok hij al snel een vies gezicht.
'Geen voltreffer?'
'Leverworst. Ma is werkelijk een goede kok maar ik kan haar maar niet duidelijk maken dat dat spul niet te vreten is.'
'Je zou je de moeite kunnen besparen als je je eigen lunch zou klaarmaken.'
Het bloed steeg George naar de wangen. Goed begin Wemel. Nu ben je de volwassen kerel die blijkbaar mannie nodig heeft om je veters te strikken.
'Wat kan ik zeggen? Mijn moeder houd er van om voor haar kroost te zorgen. Ik kan haar toch moeilijk teleur stellen?'
'Tuurlijk ja.'
Haar stem klonk sceptisch, maar de lach in haar ogen verried haar ware gevoelens.
'Ik heb je gemist, weet je? Jouw collega 's zijn zo saai. Met jou kon ik tenminste nog eens lachen.'
'Dat komt omdat ik hier stage volg. Iedere dag sta ik op een andere afdeling.'
Een geluk dat George er eindelijk aan had gedacht om wat informatie bij zijn vader in te winnen, over hoe een dreuzel hospitaal nu net in zijn werk gaat. Zodat hij in ieder geval de illusie kon wekken dat hij wist over wat hij het had.
Elena leek in ieder geval tevreden te zijn met dit antwoord.
'Zonde. Wel dan kan ik je moeilijk vragen om je collega 's eens een trap onder hun kont te verkopen. Een snotneus die de wijze oudere iets probeert bij te leren. Gevoelig onderwerp.'
'Ik snap perfect wat je bedoeld.'
Enkele ogenblikken zeiden ze niet tegen elkaar. Tot er iets tot haar leek door te dringen.
'Weet je? Ik zit hier zo openlijk tegen je te praten. Maar ik ken niet eens je naam.'
'Wemel.' Antwoorde George met volle mond. 'George Wemel. Maar je mag me gerust George noemen.'
'Alleen als jij me Elena noemt.'
Net op dat moment kwam Garrett terug met een dienblad vol eten. Verbaast keek hij toe hoe zijn zus in een geanimeerd gesprek bleek te zijn met een roodharige verpleger.
'Kom ik ongelegen?' Vroeg hij geamuseerd.
'Ben je gek? Ik verga van de honger.'
Hij wreef over haar bol, terwijl hij plaats naast haar nam.
'Wel, dan heb ik hier een fantastische maaltijd voor je. We beginnen met een heerlijke kom soep, als ik me niet vergis met aubergine smaak. Al kan het ook die brocolie van gisteren zijn. Met als afsluiter een potje yoghurt, dat voor de gelegenheid op smaak is gebracht met suiker.'
Elena trok een vies gezicht.
'Ik haat je.' Mompelde ze.
'Ik hou ook van jou,' lachte hij, terwijl hij zelf een bord met een warme maaltijd tot zich nam. 'Maar genoeg over eten. Ga je me nog voorstellen aan je vriend?'
'O juist ja. Garrett, dit is George. Een stagiair verpleeging. George, dit is Garrett.'
'De tweelingbroer.' Vulde George er onnodig aan toe.
Zelf een blinde kon de familiebanden tussen deze twee zien. Die zelfde stralende blauwe ogen. het zelfde ravenzwarte haar. Het enige verschil dat op te merken was, was te wijden aan het verschil in geslacht.
'Goed opgemerkt. Geef jij iedere patiënt zo veel aandacht als mijn zus?'
Hij wond er geen dekjes om. Dat was het minste wat je van Garrett O 'Connor kon zeggen. George zijn wangen waren plots nog roder dan zijn haar, en had Elena er toe in staat geweest, ze had hem zeker en vast een trap tegen zijn schenen verkocht.
'Garr. ' Mompelde ze in de plaats.
'Wat? Ik mag toch nieuwsgierig zijn?'
'Natuurlijk, geen probleem. Ik vrees alleen dat ik een andere keer zal moeten antwoorden. Mijn pauze zit er op.'
De leverworst was nog nooit zo snel op geweest.
'Misschien zien we elkaar nog wel eens.' Zei hij terwijl hij recht stond.
'Misschien wel ja.' Antwoorde Elena. Haar ogen leken te smeken om zijn vergiffenis. Hij lachte haar bemoedigend toe. Garrett durfde hij niet eens aan te kijken.

Reacties: