FanFic.nl

a cursed legacy

8

Elena staarde haar broer zo lang aan tot hij uiteindelijk begaf onder de druk.
'Is er iets?'
'Dat vraag je nog? Was het werkelijk nodig om hem zo hard aan te pakken? We waren verdorie gewoon gezellig aan het praten.'
'Juist ja. En daarom staarde hij je aan met de smekende puppy ogen van hem. Hij vond je leuk El. En niet als een gewone vriendin leuk.'
'En zou dat dan erg zijn?' Vroeg ze iets wat onzeker.
Verbaasd keek Garrett naar haar op.
'Waarom heb ik het gevoel dat de gevoelens misschien wel wederzijds zijn?'
'Nee...Ik bedoel...Ja, maar...Na Kyle ben ik nog echt niet toe aan een nieuwe relatie. Maar dat wil toch niet zeggen dat ik er wat op tegen heb om mijn...Mogelijkheden te bekijken.'
'Misschien wel ja. Misschien moet ik de volgende keer eerst met jou praten voor ik je meteen ga beschermen?'
'Dat zou leuk zijn.'
Maar na enkele ogenblikken keek ze lachend naar hem op.
'Maar het is ook leuk om te weten dat jij er altijd zult zijn om me op te vangen.'
Dankbaar nam ze zijn hand beet.
'Altijd. En als je hem werkelijk leuk vind. Dan kan ik nog altijd jouw nummer discreet in zijn zak laten glijden.'


'Goed gedaan, Wemel. Echt dat heb je fantastisch aangepakt. Moederskindje. Verliefde stalker. Dat is echt de manier waarop je wil dat ze je herinneren.'
Waar zat hij ook met zijn gedachten? Dacht hij nu werkelijk dat hij zomaar op haar af kon stappen, en dat broer en zus hem zomaar zouden aanvaarden?
Hij was George Wemel. De enige reden dat mensen hem leuk vonden was omdat ze hem grappig vonden. En omdat hij de wederhelft was van Fred Wemel. Zijn vrolijke en aangename karakter kwam natuurlijk voor hem. En als hij in de buurt was, dan kon George de indruk wekken dat hij net zo was. als George echter alleen was, dan werd het al snel duidelijk dat hij eigenlijk erg onzeker was. En het alles behalve gemakkelijk vond om met mensen om te gaan. Dat had hij enkele minuten geleden nog maar een bewezen.
Hij was zodanig in gedachten verzonken dat hij niet meteen door had dat de tweeling door iemand anders in de gaten werd gehouden.
'Remus?'
Verbaast keek de man op. Blijkbaar was George niet de enige die liep te dromen.
'Wat doe jij hier?'
George had de man niet meer gezien sinds die ene avond, waar iedereen zijn vreemde reactie had gezien op de tweeling. De enige verklaring die ze er ooit voor kregen was dat hij blijkbaar erg onhandig was die avond. Niet dat iemand er ook maar iets van geloofde. Maar omdat ze snel tot actie hadden moeten overgaan, had niemand er verder over nagedacht.
'We hebben nieuwe informatie. Over drie dagen zal Elena ontslagen worden.'
'O jee,' Mompelde George nerveus. 'Hebben we al een plan?'
'Daarvoor wou ik eerst met mijn eigen ogen zien wat haar toestand was.'
'Dat had je ook gewoon aan mij kunnen vragen.' Was het beledigde antwoord. 'Ik had net nog een klein gesprek met haar. Ze is nog zwak, maar helder.'
'Valt het op te lossen met een slok skelettine?'
'Ze lijkt nog het meest last te hebben van gebroken ribben. Maar verder weet ik het ook niet echt. Geloof het of niet, maar ik ben eigenlijk geen echte verpleger.'
Remus negeerde de opmerking. Zijn blik was weer op de tweeling gericht. De maaltijd leek voorbij te zijn en Garrett greep net de rolstoel beet.
'Hij zorgt goed voor haar.' Mompelde Remus, tegen niemand in het bijzonder.
'Dat doet hij zeker. Ze zijn erg aan elkaar gehecht.'
'Zoals jij en Fred?'
'Eerst dacht ik van wel. Maar ik denk dat het toch nog iets anders is. Ze zin geadopteerd weet je? Ze zijn elkaars enige echte familie. Dus je kan zeggen dat het nog dieper gaat dan tussen Fred en mij.'
Remus wierp nog een laatste blik op de twee.
'Dat is goed. Jij en Fred kunnen het verder alleen aan? We hebben nog een plan te bedenken.'
En et die woorden verstopte hij zich achter een muur, waar niemand hem zag verdwijnselen. Waarom hij ook maar de moeite genomen had om te komen. George begreep het niet. Alleen dat die man vreemd deed. En het stond hem niet aan.

Reacties: